Op mijn weblog http://www.langharigtuig.wordpress.com ga ik een korte verhalenserie schrijven over Moekes. Moekes zijn de moeders die je vindt rondom het schoolplein, als ze wachten of hun kinderen komen brengen. Allerlei soorten moekes zullen voorbij komen en dat in 10 delen. Het idee is min of meer gekomen toen ik er over zat te geinen met Tutje met een rietje, toen we in Bratislava zaten. Nou, na een tijd lang het idee in het hoofd te hebben gehad, en ik het ooit nog eens ga omzetten naar een filmscenario, is hier eerst de verhalenversie.

Dus bij deze deel 1: Maandagmorgen.

Maandagmorgen.


De wekker gaat om half zeven vroeg in de ochtend af. De ‘snooze’ geeft me tien minuten langer de tijd om door te dromen, maar dan moet ik er toch echt uit gaan. Paul staat inmiddels al te douchen, terwijl ik mijn te dure roze pluche konijnen aan mijn voeten doe en met moeite mijn slaapkamer verlaat.
Op de gang tik ik op de deur van Bram en daarna op de deur van Rochelle. Bram stommelt wat in z’n kamer en bij Rochelle heb ik geen gehoor.
Onder aan de trap loop ik Paul tegemoet. ‘Goedemorgen schat,’ een kus en hij loopt naar boven om zich te haasten voor werk. Ik loop door naar de keuken en zet de waterkoker aan en ga eens op het gemak de krant lezen die Paul voor me heeft klaargelegd op de keukentafel.
Half acht, Bram komt naar beneden en schuift bij me aan tafel. Van Rochelle is nog geen enkel spoor.
Ik tik nog eens op haar deur. ‘Ja! Ik kom er al aan!’ ‘Prima.’
Bram heeft intussen de pindakaas uit de kast gepakt en smeert rijkelijk zijn boterham. ’t Mannetje zit echter weer helemaal onder. ‘Kom maar schatje, laat moeke dat maar voor je doen.’ Hij is nog maar vijf, wat verwacht je anders.
Tien voor acht, Rochelle komt eindelijk naar beneden, achter papa aangehold.
‘Dag schat! Ik ben vanavond niet thuis met eten hoor, ik heb nog een vergadering, dus ik eet wel een broodje op het gemeentehuis.’ Hij slaat de deur achter zich dicht.
‘Schiet je op met je brood Rochelle, over tien minuten moeten we al weg. Ik ga me even aankleden.’ ‘Ja mam,’ zegt Rochelle terwijl ze haar vriendinnen sms’t.
Bram kijkt met volle ogen glunderend naar Rochelle met haar telefoon. Hij roept naar z’n moeke: ‘Mam, wanneer mag ik een telefoon?’ ‘Als je in groep acht zit!’ roep ik terug.
Mijn konijnen staan weer aan de rand van mijn nachtelijke kooi en ik trek de inloopkast open. Wat zal ik eens aantrekken. Misschien dat ene leuke bloemetjesjurkje? Nee, dat droeg Evelien ook laatst toen ze bij dat feestje was van Freek en Annemarie.
Notitie aan mezelf: Bloemetjesjurkje weggeven aan het Leger des Heils.
Een inloopkast vol met kleren en niets wat ik aan kan trekken.
Kwart over acht en Rochelle staat onder aan de trap: ‘Mam! We moeten gaan! Straks komen we te laat!’ ‘Hoe laat is het dan schatje?’ ‘Kwart over acht!’
Shit! Kwart over acht alweer? Dan maar een spijkerbroek met een leuk wit hempje en een riem er overheen. Mijn haar en make-up fatsoeneer ik wel in de auto.
Hebben jullie alles?
‘Mama, waar is mijn lunchpakket? Ik bleef toch over vandaag?’ Shit. ‘Ja schat, we kopen onderweg wel wat. ‘Kan hij dat niet zelf smeren?’ vraagt Rochelle. ‘Nee meis, daar is hij toch echt te jong voor. Kom snel in de auto.’
Waar zijn die hakken toch gebleven. Dan maar die andere schoenen aantrekken. Snel mijn handtas mee en de auto in.
Vijf voor half negen, ik kom aan bij het tankstation. ‘Even wachten jongens.’
Ik grijp wat broodjes uit het schap en doe er een rolletje mentos bij. Snel afrekenen en wegwezen.
Tien over half negen, ik kom aan bij het schoolplein. Allerlei moekes staan nog wat na te kletsen op het schoolplein. Ik krijg veel ogen op me gericht. Ja ik ben te laat, maar dan hoef je nog geen vuile blik te trekken, vuil secreet. ‘Hoi Cindy! Ja, ik was wat laat vandaag. Leuk truitje heb je aan!’ Trut.
‘Nou jongens, lief zijn, hier is je lunchpakketje en een rolletje snoep. Eerlijk delen met elkaar hè!’
Zo, terug naar het schoolplein om me nog even te mengen voor de laatste roddels van het weekend. Weer krijg ik een vuile blik toegeworpen, nu van Xandra, die dikke waterbuffel van het schoolplein. Dat is echt zo’n typische moeke waar je zelf achter gaat schuilen bij harde windstoten. Ik geef haar een blik van ik-weet-dat-je-naar-me-kijkt-maar-ik-negeer-je-toch-wel-jij-dikke-pad.
‘Hoi Cindy, hoe is het? Ja ik was weer eens te laat, ik weet het, maar Paul moest vroeg weg en komt pas laat terug vanavond. Dus, wat is het nieuws van het weekend?’
Cindy zegt: ‘Ach, dat is zo herkenbaar, mijn vriend Derek heeft precies hetzelfde probleem.’
Oh ja, haar vriend Derek, die halve nicht die niet uit de kast durft te komen. Hij gaat ook alleen maar met haar om de boel te bedekken. ‘Joh, werkt hij nog steeds zo vaak?’
‘Nee, maar vandaag had hij een vroege dienst, dan wil dat nog wel eens voorkomen.
‘Zeg meiden, hebben jullie het al gehoord?’ Evelien mengt zich in ons gezelschap. ‘Ik hoorde van Paula dat Xandra gaat scheiden!’
‘Wat die dikke die daar staat? Geen wonder,’ zegt Cindy.
‘Inderdaad,’ zegt Evelien, ‘vind je het gek eigenlijk? Met een lichaam als een walrus wilt niemand je toch nog hebben? Daar valt toch bijna niet mee te neuken?’
‘Dat dacht je zeker,’ Vera mengt zich bij het drietal. ‘Het schijnt dus dat zij vreemd is gegaan met Jonathan.’
‘Wat!’ roepen de drie dames luid in koor.
Xandra keek even om en fietst inmiddels verder naar huis.
‘Ja echt!’ vervolgt Vera. ‘Jonathan en zij schijnen elkaar al een tijdje stiekem te zien. Ik heb ze al eens zelfs bijna betrapt bij de brievenbus in de Aagtesstraat. Ze deden net alsof ze me niet hadden gezien, maar ik weet beter hoor!’
Wat een heerlijke roddel is dit weer. Zo zie je maar wat er allemaal wel niet er aan toe kan gaan in een weekendje.
‘Zeg meiden, ik ga er snel vandoor. Ik moet nog boodschappen doen en heb om half 1 een afspraak bij de pedicure.’
‘Oh je laat je kinderen weer overblijven?’ vraagt Cindy met een sarcastische ondertoon.
‘Ja, dan kan Bram samen gaan spelen met de dochter van Evelien. Volgens mij heeft hij een oogje op haar,’ knipoog ik naar Evelien, waarop zij naar mij knipoogt.
De meiden kletsen nog even door, maar wat een lef heeft Cindy zeg. Vuile trut dat ze eigenlijk is, maar goed dat heeft schijnbaar niet iedereen door. Wacht maar, als ze straks niet wordt herkozen voor de ouderraad en ik wel, dan zullen we nog wel eens zien wie er beter is. Ik heb in ieder geval een ding wat zij niet heeft en dat is een vent met een leuter die groter is dan haar tekenpotlood.

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

ja 't leven van een moeder is soms zwaar !
leuk idee matthijs leuk om te lezen, lekker actueel ook

_________________
De zoektocht naar geluk, is de voedingsbodem van ongelukkig zijn.[/color]

hahaha,

nee echt vrijwillig :p. Maandagmiddag komt de kunstenares en de overblijfmoeke denk ik .

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

Ow die ga ik zeker lezen

_________________
De zoektocht naar geluk, is de voedingsbodem van ongelukkig zijn.[/color]

m over de bemoederende overblijfmoekes maar even te spreken.

Maandagmiddag.

Iedere maandag- en donderdagmiddag zit ik samen met Coby op de kinderen te letten tijdens het overblijven. Iedere keer verbaas ik me dan toch weer over al die vaders en moeders die hun kinderen argeloos achterlaten op school met een boterhamdoosje of een plastic zakje met een ijzerdraadje van de vuilniszakken dichtgeknoopt. Allemaal van die ouders die het ‘te druk’ hebben om tussen de middag naar hun kinderen het omkijken te geven.
Coby en ik zijn trots op ons werk hier als ‘overblijfmoeke,’ zo noemen de dames van het schoolplein ons altijd. Wij letten op de kinderen van al die ouders die tussen de middag naar de tennis gaan of op sherrydieet.
‘Greet, moet je kijken. Bart van den Dekker heeft weer eens geen brood meegekregen.’
‘Is het weer zo ver?’ Ik kijk Coby dringend aan. Coby knikt.
‘Is je moeder weer eens vergeten je bammetjes te smeren Bart?’
Bart knikt met een beteuterd gezicht. ‘Kom maar even mee naar de lerarenkamer, dan krijg je wel een boterham van ons.’
Bart z’n droevige koppie verandert al snel in een vrolijke glimlach wanneer hij een boterham met pindakaas heeft gekregen van juf Carla van groep 4.
‘Ik vind dit zulke verwaarlozing van de kinderen Coby. Wat voor moeder ben je nu eigenlijk, als je zelfs je eigen kind vergeet te voeden.’
‘Hebben de leraren er nog steeds niets van gezegd dan?’ vraagt Coby. ‘Oh, jawel hoor, maar dat dringt gewoon niet door bij dat mens. Inge van den Dekker leeft eenmaal van een uitkering en verder doet ze geen ene donder. Ze zou zich moeten schamen.’
Het is alweer bijna een uur. De tijd vliegt voorbij en de kinderen hebben inmiddels de snoepjes uitgewisseld.
‘Kom kinderen, lekker naar buiten! Het is prachtig weer!’ De kinderen staan op en gaan lekker buiten spelen.
‘Wat een zooi is het hier weer. Hebben die kinderen geen manieren geleerd? Netjes hun stoel aanschuiven kennen ze schijnbaar niet. Misschien moeten we het eens melden aan de ouderraad, dan kan er een notitie worden gemaakt voor bij de nieuwsbrief.’
Coby schudt haar hoofd en pakt een bezem.
Ik snap niet dat Coby het er niet mee eens is. Het is van groot belang dat die kinderen goed worden opgevoed. Al die asociale ouders tegenwoordig die hun kinderen verwaarlozen, geen manieren kennen en overal een zootje achterlaten. Belachelijk!
‘Ga jij maar vast naar buiten hoor Greet, voor de pleinwacht,’ zegt Coby.
Laat ik dat dan maar doen. Het is immers heerlijk weer. Veel te warm om in de aula te moeten blijven zitten.
De kinderen spelen braaf op het plein en een groepje moeders komen hun kinderen weer afzetten op school. Een hoop kleffe kussen en de meesten gaan dan alweer meteen naar huis.
‘Hoi Rosa!’
‘Ha Coby! Hoe is het, heb je het nog een beetje druk of valt het allemaal wel mee?’ Antwoord ze.
‘Nee, het is altijd weer hetzelfde riedeltje. Dezelfde kinderen blijven hier op school over en de ouders hebben er zoals gewoonlijk nauwelijks omkijken naar.’
Rosa is gelukkig een van de moeders die nog wel tijd heeft om haar kind even te halen en te brengen. ’s Ochtends werkt ze achter de kassa in de supermarkt en daarna komt ze Yvette brengen en gaat haar man weer aan de slag. Waren er maar meer moeders zoals zij. Rosa is voor mij echt een goede inspiratie. Dat zijn nou die zorgzame moeders waar we het van moeten hebben.
‘Zeg Greet, hoe oud zijn jouw kinderen nu eigenlijk?’
‘Max is vijftien en Floor wordt binnenkort alweer achttien. Hoezo eigenlijk?’
‘Ik vroeg het me gewoon maar af eigenlijk. Je bent altijd hier te vinden als overblijfmoeke, terwijl je niet eens meer kinderen op school hebt zitten.’
Wat heeft dat er nu weer mee te maken. Het is toch gewoon vrijwilligerswerk? Is dat nu ook al verboden?
‘Maakt het wat uit dan?’ Antwoord ik op haar vraag.
‘Nee hoor, ik vroeg het me gewoon af. Zeg even wat anders, heb je gister ook GTST nog gezien?’
Net op het moment dat ik antwoord wil geven, komen er twee kinderen op me afgerent.
‘Overblijfmoeke! Overblijfmoeke! Krijntje is gevallen van het klimrek!’
‘Waar wachten we nog op!’
Rosa blijft geschrokken achter en kijkt me na terwijl ik naar Krijntje toe ga. Het arme schaap is gevallen.
In tranen uitgebarsten zit ze op het bankje bij het klimrek.
‘Wat is er gebeurd meissie, ben je gevallen?’
Krijntje snikt wat en knikt.
Ik geef Krijntje een aai over de bol. ‘Je moet ook goed oppassen hè als je op die gevaarlijke toestellen speelt. Je kunt er beter maar niet op gaan spelen. Dat is toch niets voor jullie. Waarom ga je ook niet lekker knikkeren ofzo.’
Krijntje kijkt me verward aan. Ik spreek toch geen Swahili’s? Die toestellen zijn levensgevaarlijk voor die kinderen. Nu viel ze van de tweede stang, maar voor hetzelfde geld was ze helemaal bovenin gevallen.
Ze snikt nog wat. ‘Maar overblijfmoeke, ik vind knikkeren stom. Ik gleed per ongeluk van de stang af.’
‘Je moet ook oppassen hè! Kom maar even mee naar binnen. Dan gaan we even langs Meester Marco. Hij heeft de EHBO koffer en dan gaan we die grote schaafwond eens even desinfecteren. Straks gaat het nog ontsteken en dat wil je toch niet?’
Het kind krijgt meteen al tranen in haar ogen. Zo erg is het nu toch ook weer niet wat ik zei? Beter even prikken, dan dat het meteen een zware infectie wordt.
‘Greet! Kom eens!’ Roept Coby naar me.
‘Wat is er?’ Roep ik terug.
‘Laat dat kind nou maar gewoon lekker spelen. Daar is ze kind voor!’
Ik ga maar naar binnen en laat Krijntje maar verder spelen. Wat denkt Coby wel niet. Ik heb haar nog nooit eerder gezien bij de EHBO avonden in het dorpshuis. Wat kan zij er nou van al die gevaren afweten.
De schoolbel gaat. Alle kinderen gaan weer naar binnen en de laatste ouders rijden alweer terug naar huis. Ik pak mijn spullen en ga ook maar weg. Laat Coby maar dom en onwetend zijn. Maar als zij een infectie oploopt als er een kind in haar gezicht niest, dan zoekt ze het maar zelf lekker uit.

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

waar blijft de volgende moeke ?

_________________
De zoektocht naar geluk, is de voedingsbodem van ongelukkig zijn.[/color]