Jeetje dat is wel pittig als ik het zo lees Evelyn Maureen. ( Ik ben ook zo vrij om op je verhaal te reageren.)
Ik heb mijn handen al vol aan een dochter waarbij alles goed verloopt.
Ik kan me voorstellen dat je soms echt met de handen in het haar zit al ben je nog zo gek op ze.
Ben je daarom zo veel verhuisd , elke keer een nieuwe start?
Hopelijk voor jezelf want voor een ander moet je het niet doen. Mensen tolereren af en toe zo weinig, maar hebben dat maar te doen vind ik.

Shit hey, iedereen heb hier kinderen

Ik denk dat ADHD, Borderline, Hoogsensitiviteit en (sommige) vormen van epilepsie allemaal symptomen zijn van mensen die buiten het keurslijf vallen.
Professionalisering en de tertiaire sector worden steeds groter. Als je daar niet mee om kan gaan, dan ben je mooi de sjaak.

Zeker in Nederland heb je gewoon niet genoeg ruimte om je eigen ding te doen.


Dat zou wellicht kunnen ja. Dan moet je het echter wel zien in het kader van persoonlijke ontwikkeling. Sommige 'ontwikkelpunten' van mensen kunnen in lichamelijke klachten terugkomen wanneer er geen of te weinig aandacht aan besteed wordt.
Die 'ontwikkelpunten' hangen ook weer samen met vorige levens

Pianogirl vroeg:

Jazeker wel. Dat is juist waar de meeste vormen van regressie-therapie mee werken: dingen die je mee hebt genomen uit een vorig leven en dus ook dingen die je in dit leven ziek maken.

Overigens bestaat er ook nog zoiets als transgenerationele overdracht ofwel de overdracht van ouder op kind (en dan bedoel ik niet dat de ouder het kind iets leert) Je kunt heel goed iets mee krijgen van een ouder en daar zelf de consequenties van dragen.

Er is een mooi voorbeeld van een experiment met muizen dat aantooond dat dit niet alleen via overdracht van ouder op kind verloopt maar dat zelfs ons DNA niet zo gefixeert is als men dacht:
Als je een aantal generaties muizen steeds weer hetzelfde doolhof laat lopen, leren die muizen door 'trail and error' dat doolhof kennen en er snel doorheen lopen. Zeker als voedsel de beloning is.
Nu blijkt dat na verloop van een groot aantal generaties telkens hetzelfde doolhof leren, dat er opeens een generatie geboren wordt die direct foutloos door het doolhof loopt. Ze hebben het niet geleerd van de ouders maar blijkbaar is de informatie opgeslagen in het DNA.
Vervelender is, dat als je die generatie in een doolhof zet dat sterk op het 'oude' lijkt, dat die muizen dan stomweg blijven proberen het 'oude' doolhof te lopen en na helemaal in de stress te zijn geraakt verhongeren. Ze zijn dan blijkbaar moeilijk van het in hun DNA opgenomen kennis af te brengen (dat zal dan ook wel meerdere generaties duren maar die komen er niet omdat de muizen verhongeren). Wel is het mogelijk meerdere doolhoven tegelijk te leren en over te dragen.
Grappig want dat is precies waar ontwikkeling (of evolutie als je wilt) voor staat: oplossen van iets dat noodzakelijk is. Wat dat betreft staat de reguliere geneeskunde onze evolutie danig in de weg als we juist de prikkels nodig hebben om te evolueren.
En toch blijft onze wetenschap volhouden dat het DNA niet kan veranderen (behalve spontaan in de vorm van een mutatie)

Even reageren op Evelyn Maureen:
Van ADHD is bekend (even heel regulier pratend) dat het gekoppeld is aan het mannelijk chromosoom (het y-chromosoom) Meisjes kunnen dus nooit ADHD krijgen, ze zijn hooguit drager en kunnen het doorgeven (onder de juiste omstandigheden) Meisjes kunnen alleen ADHD-achtige verschijnselen hebben. Niet minder moeilijk maar wellicht beter behandelbaar.

flowwhenyouknow schreef:

Grijns Niet iedereen hoor. Maar ja ... gezien de leeftijd van veel deelnemers komt het wel voor.
Idee voor jou? grijns

Mee eens. Maar in mijn visie niet zozeer als een ziekte maar als een gave, een bekwaamheid, iets dat die persoon bijzonder maakt. Het is namelijk vaak niet de persoon die niet met de maatschappij overweg kan maar veel vaker de maatschappij die niet met die persoon overweg kan.

Mee eens en dat geld niet alleen voor Nederland.

Heb je mooi omschreven.

groet, Nico

_________________
** Mijn uitspraken zijn, tenzij anders vermeld, mijn mening en dus geen absolute waarheid **

Het leven is maar kort,
eeuwigheid duurt eeuwig
en toch moet je in DIT leven
leren voor de eeuwigheid.
Mijn homepage: http://www.CCG-NicoSmits.nl

Ik denk dat dat helemaal afhangt van de oorzaak van de ADHD.
Meisjes kunnen net zo goed een hersenbeschadiging oplopen en ADHD 'krijgen'.
Ik geloof best dat het minder vaak voorkomt bij meisjes, daar is het vaak ADD (aandachttekort zonder hyperactief gedrag.) Maar met een ADHD vader, een overbeweeglijke moeder, beroerde omstandigheden..

Een druk kind al voor de geboorte en een stormachtige bevalling.
We zijn nu op een punt dat onze thuisbegeleidster niet met de oudste 2 alleen durft te zijn. Ze zijn zo onvoorspelbaar en soms gevaarlijk dat je 10 oogjes en 2 armen extra nodig hebt. een op een zijn ze schatjes maar samen... En nee, dan is een positieve, liefdevolle consequente opvoeding. Niet genoeg.

Ik kan een scala aan ongein van de dames neerzetten, dat hoort niet bij 'alleen' een overbeweeglijk kind.

En ik las dat er in Nederland niet genoeg ruimte is om je eigen ding te doen..

Welke dingen zijn dat dan?

een meisje kan makkelijk adhd maar ik denk dat een meisje/dames meer het probleem bij het concenteren ligt dan met drukte te maken heeft,

en ADHD is niet altijd zelf te genezen je kan er overheen groeien maar dat gebeurt niet vaak, (helaas)

maar ik zeg wel dat somige artsen niet weten hoe ze het moeten behandelen ( eigen ervaring)

_________________
You know what imagion can do....
_________________

Alle wegen leiden naar de bron.

Evelyn Maureen schreef:

Mee eens, daar ging ik even te snel. Bij hersenbeschadiging (veelal zuurstof gebrek tijdens de geboorte) spreken ze wel van 100%-ADHD, een variant die niet te genezen is (schade is niet te herstellen, hooguit mee te leren omgaan) Ik doelde eigenlijk meer op de erfelijke ADHD, de vorm die van bvader op zoon overgaat (en waarvan meisjes alleen drager kunnen zijn)
Afhankelijk van welke vorm ADHD de vader heeft (in jullie geval dus de beschadiging) is de kans dat meisjes de ADHD ook krijgen veel minder (als er geen schade is ontstaan) alhoewel een te stormachtige bevalling ook wel voor schade kan zorgen.
Dat daarnaast meisjes (en jongens uiteraard) alerlei verschijnselen kunnen hebben die zorgwekkend zijn en zelfs op ADHD lijken, mag niet tot de conclusie leiden dat ze dus ADHD hebenen dus aan de medicatie moeten (eigenlijk zou gezien de bijverschijnselen de vraag al moeten zijn of uberhaupt, de ernstigste gevallen daargelaten, die troep gebruikt moet worden)

Lenny schreef:

Juist het gebruik van reguliere medicatie voorkomt dat kinderen de kans krijgen 'er overheen te groeien' ofwel in hun ontwikkeling te leren de verschijnselen te hanteren. Bij kinderen die (om welke reden dan ook) geen medicatie gebruiken zie je veel meer dat ze 'er overheen groeien'.

groet, Nico

_________________
** Mijn uitspraken zijn, tenzij anders vermeld, mijn mening en dus geen absolute waarheid **

Het leven is maar kort,
eeuwigheid duurt eeuwig
en toch moet je in DIT leven
leren voor de eeuwigheid.
Mijn homepage: http://www.CCG-NicoSmits.nl

Dat is mijn twistpunt ook een beetje.
Mijn man slikt medicijnen en daarnaast een beetje alternatieve geneeswijze (al word dat geleidelijk aan steeds meer). Is heel erg positief veranderd.

Onze dochters zijn overbeweeglijk. En zolang ze geen stempel hebben, hebben ze het 'ook niet'. Alleen bij 'gewone' overbeweeglijke kinderen, zou een duidelijke opvoeding (wij hanteren maar 3 regels. respect, rust en orde), Voldoende afwisseling tussen rust en activiteit, en veel liefdevolle èchte aandacht genoeg moeten zijn. Maar bij onze kids werkt hoe meer aandacht ze krijgen hoe meer ze gaan claimen, tot het uiterste. En dan bedoel ik het uiterste uiterste... Van het behang van de muren trekken tot het smeren van poep op de muren en plafond. En toen was de oudste 'nog maar 2.5 jr. Je wil niet weten wat daarna nog voor rottigheid ze hebben uitgehaald. Maar 5 minuten zonder toezicht staat ongeveer gelijk aan een orkaan kracht 5.

ik tik vanavond effe verder, moet weer aan t werk.

Het is gewoon te druk. Te veel mensen. Te veel verwachtingen, te veel indrukken. Daarbij worden je bepaalde vrijheden bij voorbaat al ontnomen. Intensieve menshouderij noemen ze dat. Je wordt gedwongen om deel te nemen aan het systeem, omdat alles bezit is geworden en dus nergens een mogelijkheid ligt, mits jij ook bezit hebt wat je kan investeren.
De markt is erop gericht om zo veel mogelijk productie op zo'n klein mogelijk stuk grond te verrichten. Op die manier vallen de 'zwakkeren' buiten de boot en ontstaan er 'ziektebeelden' van mensen die meer ruimte nodig hebben (zowel letterlijk als figuurlijk).

Ik ben het volkomen met mijn bovenoster eens, sorry ik ben je naam even kwijt...

Ik wil er niet aan deelnemen maar deel er toch aan mee.
Ook ik wordt verslonden door die drukte terwijl ik het juist zo erg vindt als mensen geen tijd voor elkaar nemen.
Mijn man werkt, en is thuis bij onze dochter als ik werk. Mijn man is het weekeind vrij, en dan werk ik soms. Je wilt iedereen maar zien en voor iedereen maar de tijd nemen, je ouders, je opas en omas, je schoonouders, je vriendinnen, en vrienden, met wie ook lastig te plannen valt, je moet je huis verbouwen.
Soms denk ik, ik doe er niet aan mee aan die drukte en tijdnood, en neem tijd voor mezelf maar ja, dan zie je mensen niet meer en dat wil ik niet.
Zelf ben ik ook niet gezond, heb veel rust nodig, maar die rust is soms moeilijk te plannen om het zo maar te zeggen...

't Is maar waar je je prioriteiten stelt.
Het welzijn van mijn gezin gaat voor àlles.
En dat betekent in mijn geval dat ik m'n baan en 'vrienden' heb opgezegd om thuis te blijven bij man en kinderen. Dit terwijl mijn man ziek thuis was.

We zijn qua inkomen 1000 per maand gekelderd, ons mooie koophuis waar we nog geen jaar wonen staat weer te koop. Vrienden hebben we effe denken 2 van de tig mensen die we voor onze 'problemen' leerden kennen. En voor de rest een schoonvader en zijn vriendin haar zoontje mijn moeder en haar vriend.

Ik moet zeggen, hoe minder ik heb, des te gelukkiger ik ben.
De spullen die ik heb, die zijn echt van mij en belangrijk voor mij, de mensen die ik om me heen heb, daar ga ik voor het vuur en andersom ook. Wat heb je dan nog meer nodig? Eenzijdig contact, verplichte zondagmiddagen bij opa en oma 'omdat dat zo hoort?' Schuldgevoel als je eens een keer niet wil en aan jezelf wil denken?

Nee sorry, die fase ben ik sinds mei 2006 helemaal voorbij, toen voor mij de hele wereld me liet vallen, omdat ik voor mezelf en ons 4e wondertje koos.
Mensen kunnen zich tegenwoordig aan mijn gezin aanpassen, en past het niet, jammer dan. Mijn geluk hangt niet meer af van anderen.

Ja wij kiezen ervoor om 'solitair' te leven, mijn man kinderen en ik. Daarnaast is ons gezinsleven zo complex dat we geen knipperlichtrelaties meer toelaten. Dus geen mensen die eens in de zoveel tijd eens langskomen 'omdat het hoort' waarvan je vervolgens niets meer van hoort.

Hoi Evelyn Maureen

Ik snap je verhaal, maar als ik naar mijn gezin kijk dan is er niks mis met het welzijn ervan, mijn dochter vindt het heerlijk om er op uit te gaan, mijn man krijgt genoeg aandacht, en ik zelf ook.

Ik ben een type dat graag aan het werk, is, niet voor de centen, spullen en geld boeien me weinig, maar omdat ik het heerlijk vind om te werken, ik zit in de zorg en krijg veel terug van de mensen daar en van collegas, als ik niet zou werken zou ik me anders voelen. Het draagt bij aan mijn geluk.

Als ik jouw veraahl zo lees, heb je het vertrouwen in mensen om je heen flink verloren en gebroken omdat ze je veel pijn hebben gedaan, logisch dat je daar geen tijd meer in stopt, dat zou ik ook doen,
Mijn probleem is dat ik vele lieve mensen om me heen heb, die allen aan mij denken, het prima vinden als ik eens aan mezelf denk, maar toch heb ik dat gevoel dat ik iedereen wil zien.
Als je dan je aandacht over al die lieve mensen moet verdelen, vergeet je wel eens van oh ja ik ben er ook nog.
Net als ik dan denk ik ga even helemaal niks doen, denk ik oja oma zit ook alleen in het verpleeghuis, ze was er ook altijd voor mij, dus ik moet daar heen.

Ik ben dan bang dat jij echt de verkeerde mensen op je pad hebt getroffen.
Mijn vriendin die momenteel met de handen in het haar zit omdat het met haar 1 jaar oude dochter niet goed gaat, praat oms over hetzelfde, dan denk ik hie kan je je in hemelsnaam als vriendin niet inleven in zo een situatie, hoe haal je het dan in je hoofd om mensen zo te behandelen als jij noemt Evelyn Maureen?

DT schreef:



ik ben er zelf mee gestopt om dat ze me 4 pillen per ker wilde laten slikken

en het blijkt ook dat jongeren ( bovende 16 ) wel gaan roken.

_________________
You know what imagion can do....
_________________

Alle wegen leiden naar de bron.

Nou ja de verkeerde mensen getroffen..
mijn moeder is emotioneel labiel, mijn vader een alcoholist. (net als zijn vader). Grootouders heb ik nooit gekend, die zijn allemaal overleden vóór ik groot genoeg was om m'n eigen weg te gaan. Met 14 ben ik uit huis geplaatst in een pleeggezin. m'n pleegmoeder keek weinig naar me om, mn pleegvader heeft me sexueel misbruikt. Met 15 leerde ik m'n man kennen, met 18 ben ik uit gevlucht en ben weer bij mn moeder gaan wonen. dat heb ik een jaartje volgehouden voor ik opmezelf ging wonen.

En de vrienden, mijn deur staat altijd open voor iedereen. Mee-eten, blijven slapen, alles kan eigenlijk bij ons. Maar is het dan zo moeilijk om even een belletje te doen om te vragen hoe het gaat? Nee we zijn er achter dat in ons geval het meeste contact van ons uit komt. Wij bellen iedereen af om te vragen hoe het gaat enz en aan het eind van het gesprek is het eigenlijk altijd 'ik bel je van de week even terug' Dat duurt nu al uhm een week of 8.. Daar heb ik geen zin meer in. Ik ben een vrouw van mn woord. als ik mn woord geef kan je er vanuit gaan dat ik alles op alles zet om die na te komen. En mensen weten dat, dan steekt het vreselijk als ze je 'vergeten'... Zeker als je altijd voor ze klaar hebt gestaan, zelfs toen wij in een diep-diep-diep dal zaten.

Ja ik kies voor mijn man en kinderen, het is niet alleen voor mij frustrerend maar ook voor de meiden. Die leven helemaal op als hun oom bijv. op visite komt. Alles leuk en gezellig en als ze dan tegen de meiden zeggen ik kom snel een keertje terug. EN ze komen dan helemaal niet meer... Hoe leg je die teleurstelling keer op keer uit. En hoe leg je tegen je kinderen uit dat ja... ze wel tig andere dingen kunnen doen maar niet even bij hun nichtjes langs kunnen gaan?