Je bent een nieuwetijdskind. Er komt een heel verhaal hoor, niet schrikken Als je zin hebt, lees het dan rustig door.
Het is iets wat altijd door mijn hoofd spookte, en hoe ouder ik word hoe logischer en "praktischer" ik hier over na ga denken en zeker nu ik steeds meer te weten kom over de term nieuwetijdskind.

Ik heb namelijk het idee dat het voor mij niet echt lukt om open te staan voor relaties, omdat ik eerst meer zelfkennis op wil doen en rustiger in mijn hoofd wil worden. Beetje zo van: eerst mezelf maar eens redden, dan pas ruimte voor een ander. Eigenlijk komt het erop neer dat ik er op dit moment bij voorbaat al "geen zin in heb" omdat ik denk dat ik nooit op 1 lijn zal zitten met iemand omdat het ervaren van gebeurtenissen, emoties, alles nooit gelijk op zal gaan naar mijn idee .
Ik ben altijd diegene die het afkapt, heb zelfs samengewoond maar juist daarna is dat gevoel me nog sterker gaan bekruipen. Ik was zo gek op die persoon! Maar er blokkeerde iets! En dat heeft me echt dichtgeklapt wat relaties betreft. Dat kwam niet omdat de gevoelens weg waren of we ruzie hadden of wat dan ook.

Ik heb een boel "vraagjes" dwz... Zou het fijn vinden als jullie mijn vraagjes in jullie situatie kunnen beantwoorden. Ben benieuwd hoe jullie met dit alles omgaan en of jullie me wat wijsheid bij kunnen brengen wat dit betreft.

Komen ze (zal er zelf ook antwoord op geven):

Je bent extreem gevoelig voor zaken, emoties zijn vaak heftiger dan bij meeste personen. Zeker als je wat jonger bent is dit moeilijk om dit in de juiste banen te leiden. Je voelt je vaak niet begrepen. Beinvloed dit bij jullie vriendschappen, omgang met collega's, (vroeger) met leraren etc. ?
Merk je dat dit beter lukt naarmate je ouder word? Hoe ga, of probeer jij hiermee om te gaan?

-Voor mezelf heeft dit in elk opzicht de nodige strubbelingen opgeleverd en ervaar ik dit nog steeds regelmatig. Ben verder wel een heel sociaal persoon dat makkelijk contact legt met mensen maar echt die deur in het muurtje openen voor iemand dat is me pas bij 1 vriendschap gelukt. Iets wat ik overigens ook heel kostbaar acht. Diegene is geen nieuwetijdskind dus wij zitten ook niet op 1 lijn wat dat betreft hij voelt dingen totaal niet sterk aan en toch vertrouw ik die persoon volledig en zijn we net jut en jul dat is heel langzaam zo gegroeid.
Maar al met al zit er dus dat muurtje bij het gros van de kennissen. Heb vaak moeite om mensen te vertrouwen voel altijd aan wat iemand echt denkt in elke situatie. Oordeel nooit snel maar mijn intuitie word steeds sterker waardoor ik onbewust al een soort "selectie" maak. Of ik wil of niet. Kan natuurlijk positief zijn je behoed jezelf soms voor narigheid met mensen die niet het beste met je voor hebben.

Levert dit voor jou problemen op binnen een relatie (partner)? Of heb je er net als ik moeite mee om hiervoor open te staan, uit "angst" toch niet begrepen te worden? Immers, je bent hypergevoelig. De kriebels, de chemie is er wel degelijk maar omdat jij diegene zo goed aanvoelt is het voor jou dan ook zo moeilijk wanneer dit andersom niet zo is, al is die persoon nog zo meelevend en al doet die persoon er nog zoveel moeite voor en wil hij/zij je wel graag begrijpen en staat voor je verhalen open.
En ook weer, heb je hier ervaring mee (positief of negatief) of heb je hier naarmate de jaren verstreken mee om leren gaan?


Wat denken jullie. Zou het júist goed matchen met een partner als diegene ook een nieuwetijdskind is? Je voelt je dan toch een stuk meer begrepen. Lijkt ideaal... Of.... kun je elkaar dan gek maken omdat je allebei de emoties zo sterk ervaart dat je de boel heftiger maakt voor elkaar? Hopelijk begrijpen jullie wat ik hiermee bedoel. en wederom... Wat is jouw visie hierop? Heb je hier ervaring mee?

hoi nala,

als ik jouw verhaal zo lees vind je het eigenlijk nog best moeilijk om gewoon jezelf te zijn, binnen een relatie en in een andere omgeving alszijnde werk, klopt dat of lees ik het nu fout ??

dat is de basis om stevig in je schoenen te staan als indigo denk ik

ik heb vroeger erg veel last gehad van al die authoriteiten, op school in de kindertehuizen waar ik woonde en later in de leefgroepen en klamertraining, met mijn moeder had ik geen enkel probleem want die was te zwak voor mij

wat betreft werk, tja, je kunt obnder een baas best werken, maar dat kan fout gaan omdat je soms dingen tegen zult komen die je niet rechtvaardig vind
mij word vaak aangeraden om iets voor mezelf op te zetten , dit omdat ik niet goed onder een andere baas werken kan
kan het opzich wel, maar dat is dan wel afhankelijk van hoe groot is het bedrijf en hoe is de sfeer etc, maar dan binnen de grenzen heb ik altijd mijn ding wat ik graag wil kunnen doen, gepassioneerd werken

binnen een relatie is het erg tof als je allebei indigo bent maar ook dat hangt van de personen af, ik denk dat een relatie met een 'niet 'indigo iemand ook zeer goed kan, zolang je elkaar in de waarde laat en elkaar onvoorwaardelijk lief hebt

ik heb zelf een relatie met iemand die net als ik een indigomensje is, gaat al 15 jaar erg goed, haast nooit ruzie en we praten veel
we voelen elkaar erg goed aan en soms hoef je elkaar maar even aan te kijken en je weet wat de ander bedoelt, soms erg tof als je in grote gezelschappen bent

als ik je verhaal goed lees wat betreft de liefde heb jij je ware nog niet gevonden
denk dat dat nog even op zich laat wachten, die kom je vanzelf een keertje tegen

wat betreft vrienden en kennissen
tja je hebt echte vrienden, die vijf die je op een hand kunt tellen bij wijze van spreken
dat zijn de mensen bij wie je weet dat ze er altijd voor je zijn om te luisteren, waar je alleen maar hoeft te zijn, kunt zijn
samen op het strand zitten bijvoorbeeld en alleen maar zitten en voor je uitstaren
dit zullen waarschijnlijk mensen zijn die ook op een lijn liggen met jou

kennissen die krijg je mieters veel in je leven, je krijgt ze mee vanaf school
de een komt de ander gaat en zo gaat dat door tot dat je ooit heengaat
sommigen blijven wat langer hangen en sommigen zijn maar voor korte duur
geeft ook niet want naarmate je ouder word en een baan hebt, gezin etc, moet je ook al die contacten gaan onderhouden en daar kom je soms niet meer aan toe en adn val je weer terug op je vijf vertrouwde vrienden die je maar eens in het jaar ziet, bij wijze van spreken, maar het is dan goed

_________________
Een probleem is pas een probleem zodra je ergens een probleem van maakt

Hoi Nala ,

ik heb je verhaal aandachtig gelezen en jou reactie kan ik heel goed begrijpen, alles komt me heel erg bekend voor.

Ik ben zelf (waarschijnlijk wel) een nieuwetijdskind en heb echt heftige emoties, voel ook alles aankomen etc.
Ik zit op dit moment alweer 9 maanden in een heerlijke relatie dus ik denk dat ik je wel een goed antwoord kan verschaffen.

Het is pas sinds een paar jaar dat ik me echt heel bewust ben van alles wat er door me heengaat en mijn intiutie wordt ook met het jaar weer sterker.
Ik heb veel vrienden en heb me niet vaak echt onbegrepen gevoelen, ik accepteer het ook als mensen het wat minder begrijpen, mits ik goed met ze omga dan.
Ik probeer in mijn dagelijks leven gewoon me te focussen op alle contacten die ik heb en hoe ik met deze mensen moet omgaan, contact leggen gaat meestal wel wat langzaam maar als het er is dan is het ook gelijk goed, maar ik kan het per periode met niet meer dan drie mensen tegelijk, het is anders gewoon neit echt bij te benen voor mij.

In mijn eerste relatie was mijn contact met diegene wel goed maar toen ben ik zelf afgeknapt omdat hij te gesloten was en nooit goed met me kon praten en toen is me duidelijk geworden dat ik dat wel nodig had. Ik ging daaraan onderdoor , ik wil met mensen over mijn gevoelens praten omdat ik anders het gevoel heb dat ze me niet begrijpen.

Mijn huidige relatie, mijn tweede dus. had al vanaf het eerste moment dat we contact hadden een veel beter vooruitzicht.
Deze jongen is weleenswaar een gesloten, maar tegen mij kan hij alles vertellen en dat weet hij donders goed en dat doet hij ook. Ook op moeilijke momenten kunnen we gewoon alles bespreken met elkaar, hij zelf heeft ook zeer heftige emoties en slikt er zelfs (gelukkig niet zolang meer) pillen voor. Zijn humeur kan ook tien keer op een dag omslaan en we weten het van elkaar en we respecteren het van elkaar. Op dit gebied is er gewoon veel openheid en geen angst om het te vertellen/te laten gaan. Hij is zo gevoelig en ik voel me daar prettig bij en we kunnen elkaar erin aanvullen en ondersteunen en ik kan je vertellen dat je relatie daar echt goed van wordt.
Want hij maakt zich om heel andere dingen druk dan ik en zo spreken we elkaar soms wel enkele keren per week toe.
Andere mensen vertrouwd hij ook niet snel , mits hij voelt dat het goed is.
In deze relatie voelde we allebei van tevoren aan dat dit gewoon goed was.

Soms weet je gewoon dat je het met iemand wel kan maken, maar je moet het wel willen voelen en er bovendien gewoon tegenaan lopen.
Ik denk dat er meer overgevoelige van het andere geslacht lopen.

Ik heb me gewoon op een gegeven moment over durven geven aan bepaalde contacten , je moet verder durven gaan. Zodra je voelt dat iets goed is zou ik er gewoon op ingaan, even die angst opzij en ervoor gaan!

Ik wens je veel succes , de wonderen zijn de wereld nog niet uit

_________________
Wie is de wereld?
als men hem niet eens kent.
Wie is de mens?
Als zij zijn eigen zwakte niet erkent.

14- 9-2006

In jullie antwoorden zitten idd veel herkenbare dingen.

Nu is het echt niet zo dat ik op zoek ben naar de ware (verre van) en bang ben om contact te maken met mensen (heb heel veel vrienden maar die ene is gewoon mn beste maatje op een manier die ik nog niet eerder ervaren had).

Ook werk ik gewoon fulltime doe daarnaast een studie in mijn vrije tijd om mezelf een beetje te ontplooiien.
Dat werken gaat goed alleen idd Carlo wil ook zeker wat voor mezelf beginnen dat zou beter gaan. Precies zoals jij het beschrijft, dat gevoel van onrechtvaardigheid! Ik begin maandag voor een nieuwe baas een heel zelfstandige functie. Gouden middenweg dus, daarna uiteindelijk voor mezelf beginnen

Er zit alleen zo'n onrust! Heb ook wel een heel beweeglijk leven gehad hoor. Al ben ik pas 22 van binnen voel ik me soms echt 40.
Ook dat vind ik soms moeilijk. Kan heel goed met leeftijdsgenoten overweg maar die kijken heel anders tegen dingen aan dan ik!
Die intuitie die zich ontwikkeld idd dat gaat nu heel rap. Wat ik nu eindelijk wel interessant ben gaan vinden en er mijn voordeel uit probeer te halen. Zoals jullie dat ongetwijfeld zelf ook ervaren is het gewoon lastig om dat in elke situatie, dus werk privé relaties toe te passen.
Men eist in deze tijd en samenleving dat je in elke situatie de correcte rol aanneemt. Dat legt (ook bij niet nieuwetijdskinderen) natuurlijk een bepaalde druk op.
Soms is het voor mij net ff moeilijker om dat allemaal te ordenen daar het vaak stormt van binnen en je zoveel indrukken op doet.

Daarom ben ik ook zo nieuwsgierig hoe jullie met deze, toch wel heel praktische zaken omgaan in het leven.
Heb dit forum pas ontdekt en is voor mij een hele verlichting om te lezen dat ik de enige ben en dat ik er een soort van naamkaartje aan kan hangen, het beestje bij de naam kan noemen (nieuwetijdskind).

Hoihoi,

Ik herken echt zoveel in je verhaal!! Mijn relatie van 3,5 jaar is sinds november uit. De reden dat het uit is, is omdat mijn vriend vond dat we teveel verschilden. Hij had heel veel moeite om met mijn gevoeligheid om te gaan. Dit zorgde voor mij dat ik echt een klap in mijn gezicht kreeg. Vanaf het begin wist hij met wat voor een persoon hij te maken had en hij zei altijd dat ie het begreep....Nu snap ik ook wel dat dit een onwijs moeilijke situatie voor hem was aangezien hij lang niet alles voelde wat ik voelde. Maar toch heeft ie me op mijn ziel getrapt door bepaalde dingen te zeggen waar ik niks aan kan doen.

Op dit moment ben ik dus weer single en ik ben altijd iemand geweest die in relaties zat (al waren het niet echt relaties). Ik merk nu ook bij mijzelf dat het absoluut niet werkt om me in een andere relatie te storten ook al zou ik het graag willen, omdat ik gewoon graag iets met een ander wil delen.....Op de één of andere manier wordt ik gedwongen rust en tijd voor mezelf te nemen. De dates die ik tot nu toe heb gehad mislukten en ook vrienden laten me op veel momenten in de kou staan. Daar werd ik heel verdrietig van, en ik voelde (en voel me nog steeds) erg eenzaam. Maar ik weet nu dat die rust goed is. Ik moet, zoals jij ook zegt, eerst aan mezelf werken en dan pas kan ik met een ander iets beginnen.
Ik moet nu voor mezelf accepteren dat ik die rust nodig heb en pas op de plaats moet maken. Misschien moet ik zelfs andere vrienden gaan zoeken die wel meer met mij op één lijn zitten....ik weet het op dit moment zelf ook niet.

Daarnaast heb ik een hele zware baan. Ik werk als gezinsvoogd bij de Jeugdbescherming. Dit vergt heel veel van me, ook zeker gezien mijn gevoeligheid. (oja dat was ik vergeten te vertellen: ook ik ben super-extreem gevoelig, bijvoorbeeld ook in mijn gehoor) Ik pik zoveel op van clienten dat ik soms niet meer tot rust kan komen.
Sinds een aantal weken mediteer ik iedere avond. En het helpt me enorm. Ik sta veel sterker in mijn werk, heb meer rust en slaap daardoor beter. En iedere keer leer ik dus weer een stukje hoe ik op een goede manier om kan gaan met die gevoeligheid. Ik BEN gewoon geen persoon die constant tussen mensen moet zitten en die een superdruk leven leidt. Ik moet accepteren dat ik mijn rust nodig heb omdat ik ben wie ik ben....

Ik moet zeggen dat ik het heel fijn vond dat ik je verhaal kon lezen want het was echt heel erg herkenbaar.....Ik hoop door je mijn verhaal te laten lezen, je misschien wat handvatten hebt.
Voor mij persoonlijk gaat het vooral om acceptatie van jezelf en je gevoeligheid en alles wat ermee samenhangt. Het klinkt simpel, maar het is echt heel lastig merk ik.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes!!

Love,

Meilani

_________________
Yigaquu o saniyu adanvto adadoligi nigo hilvi nasquv utloyasdi nihi.
(May The Great Spirit's Blessings Always Be With You)

Hey Meilani.

Bij mij is dat idd precies hetzelfde. Ik ben een persoon dat per se tussen mensen móet zitten en een druk bestaan moet hebben, anders voel ik me heel onrustig. Ook ben ik er graag voor mensen.
Maar soms moet je jezelf idd afremmen anders loop je jezelf voorbij! En dan krijg je steeds een klap.
Het gaat inderdaad om jezelf accepteren zoals je bent en daarvoor zul je eerst zélf rust moeten vinden. Oeff dat valt soms niet mee... Die confontatie aangaan zeg maar. Juist omdát je al moeilijk alleen kunt zijn. Als je even de tijd voor jezelf neemt slaan je gedachten al gauw op hol. Echt heel irri is dat. Probeer het nu toch zo te doen en af en toe lukt het al een heel klein beetje, al heb ik nog een hele weg te gaan.
Woon nu ook echt alleen. Weet niet of je samen hebt gewoond? Of misschien bij je ouders hebt gewoond? Ik merk nu ik alleen woon dat je heel snel groeit. Is uiteraard ook bij minder gevoelige personen zo. Maar misschien geldt dat voor ons nog wel wat meer.
Valt af en toe niet mee hoor. Al heb je nog zoveel vrienden toch voel je je soms erg eenzaam!
En dat van die vrienden die je in de kou laten staan heb ik ook vaak genoeg meegemaakt. Probeer het nu zoveel mogelijk voor te zijn, ook dat lukt inmiddels al een beetje! Het is gewoon klote als je zo snel mensen aanvoelt groeit de band met mensen vaak snel. Voor sommige "gewone" (weet even niet hoe ik ze anders moet noemen) mensen is dit te confronterend.
Bewaar daarom inmiddels wel een soort afstand. Soms is dat gewoon klote. Want het zit juist in je aard het zo goed voor te hebben met veel mensen en vaak kun jij er op een bepaalde manier juist voor ze zijn. Maar toch... onthou dat je zelf op de eerste plaats staat, en het klinkt heel stom maar las laatst ergens dat je jezelf als een team moet zien en niet als eenling. Dat is ook eigenlijk wel een beetje zo.

Jij ook heel veel sterkte en suc6

Liefs, Nala

Hey Nala,

Bedankt voor je reactie!! Wat je nu weer schrijft is ook zooo herkenbaar...
Ik ga vrijdag a.s. alleen wonen nadat ik 3 jr heb samengewoond. Woon nu tijdelijk bij mijn ouders en ik merk nu al, sinds ik uit de relatie ben, dat ik onwijs aan het groeien ben in spiritueel opzicht. Dat is wel even schrikken moet ik zeggen. Zo heb ik gister tijdens meditatie iets heel moois maar ook beetje engs meegemaakt. Ik vertel je hier later over als je het wilt weten want heb nu nie zo heel veel tijd.

Ook herken ik het stukje heel erg dat je heel snel de neiging hebt om heel vertrouwd met andere mensen om te gaan omdat je zoveel van hen voelt. Ik heb gemerkt dat vriendschappen hierdoor inderdaad kapot kunnen gaan en ik keer op keer wordt teleurgesteld in relaties en vriendschappen.
Ik weet dat het voor bescherming van jezelf belangrijk is om afstand te houden, maar inderdaad net als jij, zo zit ik niet in elkaar!!
Ik ben hier nu wel meer bewust van en neem een stap terug als ik voel dat mensen me leegzuigen zeg maar. Maar het blijft moeilijk.

Ik vind het wel een heel mooi iets om jezelf als team te zien en niet als eenling, maar ik weet niet hoe ik dit voor mezelf moet invullen...Heb jij daar een tip voor? Of kun je me vertellen hoe ik dit moet voorstellen??

P.s.: Ik moet zeggen dat ik het heel fijn vind om deze dingen met je uit te wisselen, want ik voelde me toch wel alleen staan hierin....

Love,

Meilani

_________________
Yigaquu o saniyu adanvto adadoligi nigo hilvi nasquv utloyasdi nihi.

(May The Great Spirit's Blessings Always Be With You)

Hey

Betreft relaties merk ik dat ik de juiste mensen tegen kom die me Spiegelen. Ik heb heel lang volgehouden om mensen op een afstand te houden. En door mensen tegen te komen die heel veel om mij geven, maar ook de mensen met wie ik niet goed kan, leer ik mij eigen gevoeligheid, oordelen, angsten noem maar op kennen. Doordat ik er naar durf te kijken.

En toch voelde ik me vervreemd en alleen op deze wereld en had ik het onbewuste gevoel van "stik maar iedereen". Ik was ontzettend gesloten en stelde me absoluut niet kwetsbaar op. En dit alles uit angst om maar niet te hoeven voelen. De slachtofferrol aannemen, want mensen waren voor mij een soort virus, en ze kwetsten me ookal deden ze niks. wantrouwend naar iedereen. Zo van ""bah, wat doe ik hier op deze aardkloot, ik hoor hier niet en ik wil weg". En dit..... verplaats van het er beste ervan te maken.

Nu ben ik opweg om van mijzelf te houden, door mijn vrouwelijkheid, sexualiteit te accepteren, te omarmen en door te stoppen met mezelf te oordelen. Daardoor durf ik mij meer open te stellen, zonder angst. Ik bepaal wie er binnen komt en wat er langs mij gaat. Ik zie en ervaar wat van mij is en wat niet. Door deze transformatieproces zie ik dat ieder mens liefde is en dat ik uit liefde, zonder geraakt te worden weer tussen de mensen durf te zijn. Zelfvertrouwen en leven vanuit mijn waarheid speelt daarbij een belangrijke rol. Doordat ik mijn ogen open en met mijn hart en durf te kijken, naar mijn mooie maar ook mindere kanten(zonder deze mindere kanten ook geen mooie ) Lijkt het alsof het niet meer zwaar is. Alles is zoals het is....

Gelukkig zijn er steeds meer momenten dat ik mijn zo voel. Die gelukzaligheid, Niet meer bang voor relaties. En weetje waarom????
Omdat mij relatie met mijzelf het sterker wordt. Gelijkwaardigheid....
En dan maakt het niet meer uit of je nu een zwerver ziet of een monnik. Alles is 1.

Kus Brenda

_________________
Liefde is.

Hey fijn dat jullie zoveel herkennen in mijn verhaal en ook wel tips voor me hebben.
Brenda, ik merk dat ik dat ook gedaan heb afgelopen tijd en misschien nog wel doe. Mensen op afstand houden en mezelf afvragen wat doe ik hier? Ik hoor hier niet helemaal tussen.

Wat jij beschrijft dat je nu meer open staat voor mensen omdat je voor jezelf bent gegroeid da's ook precies wat ik bedoel en waar ik nu voor mezelf aan werk en wat, met name doordat ik nu echt alleen woon wel alles zelf op móet lossen niemand anders doet het meer voor je. Je kunt je niet meer afreageren (in die zin van afleiding zoeken) zeg maar. Je moet alles meteen verwerken.[/code]

Hey Nala,

*grinnikt* Ik herken me wel erg goed in je gevoel van eerst 'wijzer' te willen worden alvorens je in een relatie stapt.
Ik heb 4 jaar een relatie gehad, van mijn 18e tot mijn 22e. Vanuit moeders vleugels regelrecht in de hare zogegezegd.

Het is uitgegaan omdat ze vroeg: Kun je verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor onze relatie?
(met verantwoordelijkheid bedoelde ze dat ik niet meer zoveel alleen wilde zijn, dat ik meer zou overleggen en haar zou betrekken bij m'n spontane acties, een baan zou zoeken en geld zou gaan verdienen etc)

En ik kon het niet. Ik moest op mijzelf zijn, voor mijzelf leren zorgen, niet meer een constante rugdekking hebben waarop ik kon terugvallen als ik het zelf niet meer wist, etc.

Zij is wel gevoelig, maar geen nieuwetijdskind. Bovendien 'werkt' ze er niet mee, en stelt ze zich er niet echt voor open. Misschien heeft het feit dat ze psychologie studeerde er iets mee te maken

In de relatie voelde ik me opgesloten, niet mijzelf, niet begrepen, etc. Natuurlijk bij vlagen, het overgrote deel van de tijd was het fijn, maar soms...

Ik merk wel dat ik nu een stuk 'wijzer' ben dan eerst, in praktische zin voor mijzelf zorgen: schoonmaken, wassen, strijken, koken, etc
Maar ik ben ook meer mijzelf. Ik heb niet meer het gevoel dat ik moet oppassen wat ik zeg of voel over alles wat er met me gebeurd. Ik ben zelfverzekerder, kom en ga wanneer het me blieft en dat voelt echt prima!

Vrienden en vriendinnen zijn op de hoogte van waar ik mee bezig ben, nieuwetijdskind zijn en alles wat erbij komt kijken. Soms vinden ze het eng, maar meestal is het snel geaccepteerd, en kunnen we er goed om lachen.

(Dat ze tijdens het wk vragen: Guido, jij ziet en voelt toch dingen nogal goed aan? wie gaat er winnen dan? of als er iemand iets laat vallen: had je niet ff kunnen waarschuwen etc.)

Altijd maar alleen zijn, op het gebied van liefdesrelaties dan, is vast ook niet goed, maar de afgelopen 7 maanden voel ik me meer in leven dan ooit



Cheers,

Guido

_________________
* Mijn website *

Hey Nala,

*grinnikt* Ik herken me wel erg goed in je gevoel van eerst 'wijzer' te willen worden alvorens je in een relatie stapt.
Ik heb 4 jaar een relatie gehad, van mijn 18e tot mijn 22e. Vanuit moeders vleugels regelrecht in de hare zogegezegd.

Het is uitgegaan omdat ze vroeg: Kun je verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor onze relatie?
(met verantwoordelijkheid bedoelde ze dat ik niet meer zoveel alleen wilde zijn, dat ik meer zou overleggen en haar zou betrekken bij m'n spontane acties, een baan zou zoeken en geld zou gaan verdienen etc)

En ik kon het niet. Ik moest op mijzelf zijn, voor mijzelf leren zorgen, niet meer een constante rugdekking hebben waarop ik kon terugvallen als ik het zelf niet meer wist, etc.

Zij is wel gevoelig, maar geen nieuwetijdskind. Bovendien 'werkt' ze er niet mee, en stelt ze zich er niet echt voor open. Misschien heeft het feit dat ze psychologie studeerde er iets mee te maken

In de relatie voelde ik me opgesloten, niet mijzelf, niet begrepen, etc. Natuurlijk bij vlagen, het overgrote deel van de tijd was het fijn, maar soms...

Ik merk wel dat ik nu een stuk 'wijzer' ben dan eerst in praktische zin voor mijzelf zorgen: schoonmaken, wassen, strijken, koken, etc
Maar ik ben ook meer mijzelf. Ik heb niet meer het gevoel dat ik moet oppassen wat ik zeg of voel over alles wat er met me gebeurd.

Vrienden en vriendinnen zijn op de hoogte van waar ik mee bezig ben, nieuwetijdskind zijn en alles wat erbij komt kijken. Soms vinden ze het eng, maar meestal is het snel geaccepteerd, en kunnen we er goed om lachen.

(Dat ze tijdens het wk vragen: Guido, jij ziet toch dingen? wie gaat er winnen dan? of als er iemand iets laat vallen: had je niet ff kunnen waarschuwen etc.)

Altijd maar alleen zijn, op het gebied van liefdesrelaties dan, is vast ook niet goed, maar de afgelopen 7 maanden voel ik me meer in leven dan ooit



Cheers,

Guido

_________________
* Mijn website *