ten eerste wil ik zeggen: WAUW! gaaf forum :D:D:D
ten tweede wil ik graag het volgende verhaal posten..
tis een beetje gruwelijk..
maar ik bedoel het natuurlijk goed

(Op)gewekt

Goh wat ziet ze er eigenlijk opgewekt uit!; zei mijn moeder laatst tijdens een van haar wekelijkse bezoekjes. Ironisch, want dat is ze ook.

Emelie, heb ik haar genoemd. In de korte tijd dat ze er is, heeft ze haar plek in de familie al veroverd. Naast de portretfoto, genomen tijdens het laatste familieweekend, waarin tante Nel en ik nog ruzie hadden omdat zij mij herhaaldelijk vertelde dat ik er zo dik uitzag door mijn zwangerschap. en naast haar grote broer Jonas, staat ze daar, al duimend veilig weggekropen in haar schulp. Aandoenlijk is het wel.

Ik heb nooit kinderen gewild, het zijn aandachtseisende mormels, die je in je doen en laten ernstig beperken.
Emelie was een ongelukje, net als haar broer Jonas.
Haar vader heb ik leren kennen in een uitgaansgelegenheid tijdens mijn verblijf op een zeer warm eiland. Zijn naam was Juan, don Juan. Het was een zeer aantrekkelijke jongen van begin twintig met een goed gevoel voor humor, je kent het wel. Na een gezellige avond uit en een lange nachtwandeling over het strand, waarbij we elkaar vertelden over onze levens en alle beschamende momenten die we meegemaakt hadden, kwam het ervan.
Emelie is verwekt in een subtropisch bosje aan de rand van een exotisch strand onder een prachtige sterrenhemel en een flauw maanlicht. Vandaar de naam Emelie, klinkt exotisch vind je niet?

Bij jonas is het allemaal niet zo exotisch verlopen. Het gebeurde op een kamertje van twee bij twee in een lawaaierige studentenflat, die mijn toevluchtsoord was geworden na een fikse regenbui. Na een kort voorspel hebben zijn vader en ik Jonas veroorzaakt.
Ik baalde toen ik merkte dat ik niet meer ongesteld werd, en ik baalde nog erger toen bleek dat de dader met de noorderzon vertrokken was. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Jonas was een goedkoop kind, de dokter vertelde mij dat de behandeling voor het eerste kind altijd gratis was, dus heb ik het gedaan. Bij Emelie was het een stuk moeilijker, zij was mijn tweede en werd dus niet meer vergoed door de overheid. Uiteindelijk hebben mijn moeder en ik de kosten gedeeld. Zij betaalde de behandeling en ik de wekfles. De behandeling was een nare ervaring, het was veel pijnlijker dan bij Jonas, en ook de tijd bleek opeens tien keer zo langzaam te verstrijken. Emelie was een behoorlijk sterk kind vertelden de artsen me later. Sterke kinderen horen, naar mijn mening, op sterk water.
Nu staat ze daar op de schoorsteenmantel. Opgewekt, maar toch wat bleekjes. Dat komt door het azijn zegt de dokter.

_________________
u.

(sorry remo.. 344 woorden, maar ik vind hem wel de moeite waard )

Jannes

“Wat wilt u doen met uw telefoon, mevrouw?”
“Nou eeuhh” ik twijfelde “bellen misschien?”
Hij lachte, lachte hij me uit?
“dat lijkt me logisch, en wat nog meer”
“haha, mij ook, eum misschien SMS-en, maar dat hoeft niet, als hij maar niet te duur is!”
“Weer zo een dom wijf, aardig blijven, blijven lachen, denk om de verkoopcijfers!” dacht hij. Tenminste dat zag ik hem denken. Omdat ik niet overal bereikbaar wilde zijn, had ik nog nooit eerder een mobieltje gehad – uitgezonderd die halve koelkast die ik na drie dagen kapot uit de was mocht vissen, foutje bedankt, maar ook dat mormel had ik nooit onder controle weten te krijgen. Ik en een mobiel werkt simpelweg niet samen. Omdat ik toch enigszins van deze wereld wilde blijven, en ik totaal onbereikbaar dreigde te worden, aangezien ik straks mijn paleisje zou betrekken en daar geen vaste telefoon heb, moest ik mijn principes maar opgeven.
Dus daar stond ik. Het enige wat ik wilde was bellen, maar de goede man kwam al snel met complete radiosystemen en digitale camera’s waar ik geen moer mee te maken wilde hebben. Terwijl hij bleef lachen, kreeg ik het steeds benauwder. Er zijn zo veel mogelijkheden, die ik allemaal niet begrijp. Ik voelde me net een bejaarde vrouw waarvoor de wereld zich te snel ontwikkelde. Toen de verkoper bijna net zo wanhopig keek als ik, viel mijn oog op een mobieltje die eenzaam in de hoek van de zaak stond. Ik hou van eenlingen. Binnen tien minuten stond ik dus buiten met mijn nieuwste aanwinst. Ik ben ermee in een portiekje gaan zitten, en we zijn vrienden geworden. Hij is oerlelijk, en ik heb hem Jannes genoemd. Jannes en ik, wij begrijpen elkaar, tenminste dat voel ik zo. Ik snap hem, hij snapt mij. Ik houd van eenvoud maar toch een tikkeltje chaotisch, dat is Jannes. Jannes gaat aan met rood, en belt met groen, ik vind het helemaal prachtig. Ik wacht tot ik voor het eerst gebeld word, maar dat duurt nog wel even, ik ben niet zo populair.

_________________
u.

hehehe en dan te bedenken dat er iemand dat advies van die 400 woorden heeft gegeven

290 sorry ik wilde hem echt even delen

mijn liefste

Liefste,

toen ik je zag, de eerste keer, kon ik weinig anders dan lieflijk lachen. Alsof alle woorden mij ontnomen waren. Sprakeloos, misschien van schaamte voor mezelf, misschien omdat jij me aansprak. Ik weet niet wat me overkwam, hoe ik me moest gedragen, wat ik moest denken. Jij bent zo geweldig mooi. Ik voelde mij, toen ik je aankeek, een beetje blij van binnen. het leek of mijn darmen in het geniep vluchtig een rondje draaide.
Maar jij, met al je pracht, vertrok godverdomme geen enkele spier. Alsof ik lucht voor je was. Het deed me pijn. Ik wil je niet beledigen maar jouw asociale gedrag raakte mij, tot in het allerdiepste van mijn ziel. Ik ben naar huis gerend, heb nog een keer omgekeken op de hoek van de straat, maar ben toch doorgerend. Thuis ben ik op de vloer gevallen en heb daar verdomme drie dagen huilend gelegen. Ik ben verliefd op jou, smoorverliefd in alle eenzaamheid.

Later hoorde ik, van de groenteboer, dat je volledig gedrogeerd was. Ze hadden je volgespoten. Ze zeiden dat het was om je uiterlijk te bewaren, je mooier te laten lijken dan je bent en ze maakten je wijs dat je dan niet opgevreten werd, van binnen. Het spijt me lieverd, misschien hadden ze gelijk; je bent wonderbaarlijk mooi. Toch denk ik dat ze het recht niet hadden om je jouw vrijheid te ontnemen. Deze wereld is zo vreselijk oneerlijk.

Nu lig je daar op mijn tafel. Ik word er eerlijk gezegd een klein beetje opgewonden van. Je ziet er uit om op te vreten, dat ben je ook. Vanavond, mijn liefste, is onze avond. De avond waarop wij voor eeuwig versmolten zullen raken.
Ik vreet je op, komkommer. Genot voor 92 cent.


Je liefste.

_________________
u.

heldendag

ken je dat? dat je wakker wordt met het gevoel dat vandaag jouw dag wordt, dat je de hele wereld aan kunt, en dat je van de daken wilt schreeuwen dat iedereen vooral gelukkig moet zijn. Zo’n dag waarop helden hun heldendaad plegen, superman extra veel mensen red en normale mensen gewoon een normale superdag beleven.

Vanochtend had ik dat gevoel. Ik werd wakker. Keek uit mijn raam en zag de wolken met daarachter soms een streepje blauwe lucht en dacht: "vandaag is geweldig!" toen mijn wekkerradio aansprong, ik heb de rare gewoonte altijd net iets eerder wakker te worden dan de wekker afgaat, hoorde ik het liedje Supergirl van Reamonn en wist dat het over mij ging. Het zijn van die cliché dingen, die je soms even heel erg tevreden stellen.
Kleine dingetjes die je dag maken of kraken. Ik wist het zeker, vandaag was ik even beter dan normaal. vandaag was ik geweldig!

ik geeuwde, rekte me uit en sprong uit bed. Pakte mijn beste kleding uit de kast en liep met een huppelpasje de badkamer in waar ik opeens een koufront tegemoet liep. Alsof iemand vannacht voor de grap de noordpool naar mijn badkamer had verplaatst. Koukleumend wachtte ik tot het water een aangename temperatuur zou bereiken, maar waagde mij ten slotte toch aan het nog veel te koude water.
Toen ik even later onder de douche vandaan stapte was de badkamer veranderd in een sauna. De spiegel was beslagen en toen ik na een aantal verwoedde pogingen de spiegel toch schoon kreeg, zag ik wat deze dag, waarop ik zo bijzonder zou zijn, zou verpesten. Mijn net bijgeknipte kapsel was opeens veranderd in iets wat gelijkend veel weg had van een bos hooi. Maar het ergste van alles: IK HAD OPEENS EEN PONY!! Een lelijke, scheve pony wel te verstaan. Ik walgde. Woedend rende ik de kamer in van mijn broertje, maar de vogel bleek hem allang gevlogen te zijn. Toen ik op het punt stond als wraak zijn nieuwe hypermoderne super-de-luxe stereo-installatie met dolbysuround geluid, om bij vaktermen te blijven, een tikkeltje compacter te maken dacht ik “Ach, wat kan mij het ook schelen” Ik knipte mijn pony recht, deed er slordig wat wax in, keek nog eenmaal charmant in de spiegel en ging op weg naar school. Gewoon doen alsof het hip is, dacht ik, laat ze maar lachen.
Het was de dag waarop ik trendsetter werd.

_________________
u.

_________________
Zonnige en liefdevolle groetjes,

Pluisje.

dank je wel schat
en wees niet bang om te onderbreken, commentaar, feedback of iets anders is meer dan welkom

_________________
u.

Wat leuk! hahaha Jij moet gaan schrijven voor de krant joh! Ik heb echt gelachen om je verhalen bundel, heel leuk gedaan!



~x~

Wanneer kunnen we weer wat schrijfsels van je lezen Kleintje??

~x~

ben ook wel benieuwd

_________________
ach deze weg dan al belopen?

dan ligt elke andere open!

Jackson mijn grote vriend

Met te veel boodschappen loop ik de supermarkt uit. De kleine plastic tasjes scheuren al in mijn handen. Lekker dan.
De zon, de zon in de stad en de straten zijn weer vol met lamme toeristen die de weg niet weten of je met een kwijlende bek nafluiten.
Zeedijk, steegje, nog een steegje, de brug. Daar staat hij, Jackson, mijn grote vriend. Hij is een cokeverslaafde op leeftijd die zijn dagen slijt met het zoeken van alluminiumfolie en het bedelen om geld.
"hej schatje" mompelt hij als hij mij ziet. Bij ieder ander zou ik hard doorgelopen zijn, maar met Jackson houd ik stil om een praatje te maken.
Jackson is mijn held.

Toen ik hier net woonde, was het Jackson die mijn fiets redde van een fietsendief. Het was Jackson die de ranzige toeristen boos aankeek als ze verkeerde opmerkingen maakten. En het was Jackson die de dealers altijd uit mijn steeg plukte als ik er langs moest.

"hej schatje" zegt ie "schatje mag ik een centje van je, ik heb honger"
ik haal mijn schouders op, zoek naar een appel in mijn tas en geef hem die.
Hij kijkt misprijzend. Geen coke voor hem vandaag.

Hij vouwt zijn handen ineen en draait zich van me af. Ook ik loop weer verder. Ieders ons weegs, denk ik, zoals altijd. Maar halverwege zijn beweging stopt hij en loopt weer naar me toe. "hej schatje, mag ik een centje van je". ik lach, hij is me alweer vergeten. Die verrekte coke..

_________________
u.

dromen, struikelen, opstaan, maar altijd doorgaan
Vannacht stond ik in de projectiezaal. In mijn pyama, want ik was veel te laat voor de vertoning van mijn eigen fotodocumentaire met geluid. Niet uit mijn woorden komen, projectdvd alsnog thuis vergeten en huilen voor een volle zaal. School zit me hoog.

als ik word gewekt door de engelenstem van Eva Cassidy sprint ik uit bed. Vertoning! vertoning! vertoning! ik ren de douche in, ga wanhopig op zoek naar mijn dvd, half in tranen want die kan je dan natuurlijk nooit vinden, en wil de deur uit sprinten. Dan weerhoudt iets me. Ik draai me om, kijk op de klok: 8.03 uur, 3 april. 3 april? vandaag geen evaluaties? écht? écht niet?? nee, geweldig!

ik zet het water aan voor een kopje thee, mijn cdspeler vol gas en nestel me op de bank met een goed boek, om nog even een uurtje te kunnen lezen. bladzijdes passeren gelijk de minuten. het wordt 9.00 uur en ik zit net verwikkeld in een meesterlijke passage.

9.15; ik móét naar school.
9.20; ik ga wel met de fiets
9.25; kut, lekke band
9.27; rennen!? neej, nooit rennen.
9.45; projectiezaal, half leeg..

Heerlijk, het academisch kwartiertje blijkt nu ook bij onze lichting ingeburgerd te zijn.
Een kwartier per dag om goede boeken te lezen.

school zit me hoog.

_________________
u.

goodbye my lover, goodbye my friend

er klinkt een schaap uit mijn radio, james Blunt heet ie. Hij denkt dat hij kan zingen, good for him.
Het is 23.51 uur en het avondzwijmeluurtje is weer aangebroken op de radio. Het moment waarop je ongenadig wordt geconfronteerd met verloren liefdes en rotte exen, afgewisselt door ritmische deuntjes waarop je zou kunnen rampetampen.
zou kunnen.
In plaats daarvan zit ik in mijn deken geslagen op mijn bed een beetje nutteloos heen en weer te surfen, alleen.

Noem mij een luxedier, met mijn 21m2, de dam als achtertuin en alles voor mezelf. Ik wil gewoon samen doen. Een gedeelde keuken, een gedeelde badkamer, een gedeeld toilet.
ik ben een gezelligheidschaap.
ik ga.

Achter me laat ik een machtig mooie buurt, de herinneringen aan een goede vriend, en mijn allereerste eigen thuis.

James Blunt maakt plaats voor de heerlijke klanken van Blof.
dichterbij dan ooit.

Liever kwijt zijn waar je echt van houdt
Dan iets houden wat je toch niet mist
Liever buiten ook al is het koud
Dan naar binnen als daar niets meer is

Hier is niets om voor te blijven
Hier is alleen nog wat er was
En dat neem ik mee voor altijd
Voor altijd


blof, altijd gelijk.. ik zweer het je!

_________________
u.

miss communicatie en de duf duf band

met een winkelwagen vol met boodschappen in de metro. Dat maak je alleen mee met bijzonder creatieve mensen. Het was het begin van mijn dag en daarmee de voorbode van warrigheid en bovenal veel lol.

cateren, dat is een baan opzich. je moet kunnen rekenen, een prinses in de keuken zijn, tegen een stootje kunnen en om alles kunnen lachen. Vandaag ging het goed en gaven we, precies op tijd, precies genoeg eten mee. Dat was wel eens anders.
Na het cateren, het eten en het afruimen wacht altijd een berg afwas waar je, misschien wel net zoals elke berg, als een berg tegenop ziet.
Als die gedaan is ben je klaar. eindelijk vrije tijd.

In mijn geval slaat na een drukke dag de domheid in mijn kop. Er valt dan geen land meer met mij te bezeilen. Na het teruglopen van het winkelwagentje, de lift van de metro was defect en de roltrap ging de verkeerde kant op,ging ik nog even boodschappen doen. En daar begon het.

ik vergeet mijn mandje in de winkel, loop terug naar huis. kom er thuis achter dat mijn mandje nog in de winkel staat en ga dus maar slapen. Word ik wakker, bedenk ik me nogmaals dat mijn mandje nog in de winkel staat. Ik trek een broek aan en haast me naar de supermarkt. Iedereen kijkt naar me, gaaf sjans!

Dus geen sjans, daar kom ik achter als ik naar mijn beneden kijk. Ik loop over de wallen in een witte pyamabroek met bloemetjes. Dan maar patat.
Ik duik de febo in en haal met rechte rug en geheven kin mijn avondeten.

pyamabroek? dus echt wel hip..

_________________
u.

“Potjandikkeme” riep de vrouw. De man lachte gesmoord en las verder in zijn krant. Zijn benen gekruist zodat zijn pantalon wat opkroop en zijn deftige mannensokken zichtbaar werden. Zijn vrouw was een branieschopper eersteklas en daar had hij het mee te doen. Hij las de krant en dronk zijn koffie.

Het was vijf april negentien-een-en-twintig en de lente probeerde door te breken, net als zij.
Om kwart over elf in de ochtend werd er op het gloednieuwe tapijt in een klein appartementje op vier hoog in de arbeidsbuurt een meisje geboren. De moeder schreeuwde van de pijn, de buurvrouw hielp haar baren en de vader las de krant.
Marie was de naam van het poppige meisje.

De eerste dagen was de moeder in de wolken, toen kwam de vader achter zijn krant vandaan en bekeek het kind keurend.
“een lelijk gedrocht is het, dat dit de naam van mijn moeder draagt een schande!” zei hij miskeurend en ging koffie voor zichzelf zetten.
De moeder probeerde de vader te overtuigen van de schoonheid van het kind, maar de starre man bleef bij zijn punt. Vijf dagen na haar geboorte verhuisde Marie naar haar tante in Wieringenwaard.


(argh, haal het zo weer weg, maar op deze computer kan ik alleen op deze site komen, op de een of andere manier, en ik moet deze tekst echt even bewaren op een andere computer)

_________________
u.

HA, leuke stukjes kleintje. Heerlijk om te lezen

_________________
Voel de vrijheid van alles mooi te maken (Loesje)