Ik heb nog niet de tijd gehad om een foto te maken van de tekening van gisteren, maar die zou misschien niet eens lukken omdat het gewoon met kleurpotlood getekend was en dat is misschien te licht.

Goed, de tekening. Welke tekening? Gisteren was er een avond bij een 'paragnost' waarop we allemaal na een meditatie een tekening moesten maken. Een simpele, gewoon in 10 minuutjes gekrast. We zouden dan eerst zelf de tekening van een ander lezen (oefening baart kunst) en dan zou hij nog zijn ingevingen doorgeven.

De uitkomst van mijn tekening. Ik ben een vrolijk iemand, maar mag soms wel wat harder zijn voor mezelf. Ik uit mijn gevoel naar iemand in woorden en kijk vervolgens naar de reactie. Die is dan vaak onbegrip of schrik omdat ik het rechtuit zeg zoals ik het voel. Maar aan de hand van de reactie van de ander ga ik het nog eens zeggen maar dan verzacht of verpakt. Wat je dan onbewust dus doet is je gevoel ontkennen. Dat hoef ik niet te doen, dat zou niemand moeten doen. Zeggen wat je voelt, daar gaat het om. Vanuit jezelf, bij jezelf blijven.

Verder sta ik op het moment heel sterk in mijn basis. God wat was ik blij dat te horen zeg. Ik werk daar nu een week of drie aan met een zelf bedachte oefening en het blijkt dus te werken! Mijn kern is in zicht! Maar hij zei ook: de benen van deze persoon bungelen er nog wat bij. Na afloop van de avond vroeg ik hem of ik dan dus nu door moet gaan met hoe ik mezelf in die basis aan het werken ben en of dat ook op mijn benen zou gaan werken, of dat dat een heel ander gebied is. Ik moest gewoon en vooral doorgaan zoals ik bezig ben! Toen drukte hij op mijn liezen en zei: ik voel al dat er meer ruimte komt in je lichaam. Dit is al een stuk minder hard. Je zult zelf ook vast merken dat je bekkengebied luchtiger is. Even denken...nee...of toch! Ik heb geen last meer van mijn onderrug! En dat houdt natuurlijk verband.

Hij kreeg ook nog door dat het me over driekwart/een half jaar duidelijk zou worden waarom ik doormaak waar ik nu inzit. Het is niet van mezelf, ik zit er IN.

Ik kan mensen helpen. Dat doe ik nu ook, maar nu doe ik het om het helpen. Ik moet dat meer vanuit mezelf gaan doen. Nu ik deze weer noteer zie ik dat ik hem eigenlijk niet begrijp...vanuit jezelf helpen? Daar moet ik nog eens op gaan zitten. Iemand ideeën?

Ik kreeg ook nog een beetje op mijn donder. Ik zit in een joekel van een spirituele groei, maar ik belemmer die zelf door niet genoeg zelfvertrouwen. Steeds duik ik er voor de volle honderd procent in en als ik dan bijna doorbreek, dan kruip ik terug in mijn veilige schulp. Enfin, dat idee had ik zelf ook al, alleen betrap ik mezelf er maar niet op waar ik dan terugkruip. Ik doe het niet bewust, maar ik sta voor het bekende ravijn en ik spring er niet overheen, ik loop terug. Ik zuo er echt heel graag overheen willen.

Als laatste kreeg ik nog mee dat ik niet zo onzeker moet zijn over alles. Maar ik zei toen dat ik eerst mijn kern afmaak, mijn benen weer goed op de aarde neerzet en dan stevig in mijn schoenen sta. Dan kan ik de dingen vanzelf vast met meer zelfvetrouwen aan. One thing at a time. Ik ben superwoman niet.

_________________
"Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind."

-Dr. Seuss-

Kimminita schreef:



Dat gevoel heb ik ook en dat doe ik bewust één nachtmerrie en het is al van dat
Dan wil ik het allemaal niet meer en toch laat het me niet los.
Vreemd

Liefs en groetjes vanessa