Ik kreeg vanmiddag een mailtje van m'n therapeut in Nederland, waar ik lang in na-behandeling ben geweest voor m'n eetstoornis, Anorexia Nervosa. Ze stelde voor t contact nu echt officieel af te sluiten. Logisch, we hadden al bijna geen contact meer.
De laatste week merk ik dat ik voor t eerst echt minder waarde aan m'n lichaam hecht, voor t eerst echt op m'n gevoel kan eten, zonder nadenken. Ik kan me nog onzeker, dik, of lelijk voelen, en twijfelen of ik nou wel of niet dat koekje neem.... maar dat is net als iedereen, met of zonder eetstoornis. Ben ik gezond?
Ja ik denk het, ik ben nu gezond. M'n gedachten rondom de Anorectische thema's zijn gezond. Net als iedereen.

Ik ben een vriend kwijt.
De tranen stromen over m'n wangen.
Ik ben een vriend kwijt.
Zou het nu echt over zijn, die Anorexia?
Na jaren therapie, klinische opnames en allerlei verschillen behandelingen.
M'n zoute tranen lopen m'n thee in die voor me staat.
8 januari was het 3 jaar geleden dat ik met ontslag ging uit de kliniek, na 3 maanden interne opname... ik ging met ontslag omdat ik niet luisterde en alleen deed wat ik zelf wilde. Vanaf die dag besloot ik toch voor t geluk te gaan. Ik wilde niet m'n hele leven met de eetstoornis door, en het 'goede' moment om beter te worden zal toch nooit komen, dus dan besluit ik dat dat moment NU is. Maar makkelijk was het niet. Leerzaam wel.
11 januari, morgen, is het 2 jaar geleden dat een groepsgenootje van mij zelfmoord pleegde en overleed.
Na jaren van strijden tégen mezelf, mezelf pijn doen, willen vluchten uit de huidige maatschappij, angsten, zelfmoordpogingen, frustratie, wanhoop en pijn.... zou het dan nu echt over zijn?

Ben ik mijn beste vriend kwijt? Ben ik m'n Anorexia kwijt? Mijn vijand, mijn vriend.
Ik mis je, ik was nooit alleen. Maar met jou zal ik ook nooit gelukkig zijn, open staan om m'n leven te delen met anderen.
Ik heb zoveel tranen door jou en om jou gelaten.... ben je nu weg? Ik mis je.



De tranen blijven maar lopen.... ik heb m'n leven met jou gedeeld, en nu zal ik het alleen moeten doen.
Bedankt, bedankt mijn allerliefste Anorexia, ik mis je, ik wil je nooit meer zien.

Camille

_________________
toeval bestaat niet - geniet zoveel mogelijk, en leer van alles

Ik werd er even helemaal stil van..... Wat een verhaal.
Sterkte, geluk, kracht en alles wat ik je nog meer wil wensen maar niet in woorden te vatten is..
Liefs, Julia

_________________
You think you're better than me and I agree..

Camille...

Ik wil even zeggen dat ik het heel dapper vind dat je hier zo mee omgaat. Dat je dit ook zo op het forum durft te zetten om het met ons te delen vind ik echt heel erg knap. Veel sterkte de komende tijd .

Groetjes,
Blackbird

_________________

Ik sal de haat overleve,
de lievde een kans geve,
de b1tches ontwijke
en me einddoel bereike.

PS Haters gaan haten!

Lieve Camille,

Wat knap dat je Anorexia nu voorgoed vaarwel hebt gezegd. Ik kan me voorstellen dat dat enorm veel kracht heeft gekost om het echt los te gaan laten. Niet meer bezig te zijn met controle, het veilige van Anorexia voor jou. Maar dat je nu met open visier en opgeheven hoofd verder gaat met echt leven!!!



SUPER!

Dankjullie allemaal voor de lieve reacties. Ik had gisteren zo sterk dat gevoel, dat ik niet echt los ben van de Anorexia..... ik wilde daar iets mee, echt iets afsluiten. Niet zomaar het voorbij laten gaan, en het voelde goed het hier op het forum te plaatsen


Dankje voor je reactie, voor mij klinkt het heel bekend wat je schrijft over jou Gilles de la Tourette. Het is inderdaad accepteren, het is en zal altijd een deel van mij blijven. Ik had ook nooit iets anders gedaan in m'n leven als ik nu iets kon veranderen. Het heeft me zoveel goeds gebracht, voor de rest van m'n leven. Ik probeer er soms ook maar om te lachen. Het is een deel van mij, ik ben zoals ik ben. Ik zal misschien over het algemeen me meer zorgen maken om gezond eten dan anderen, maar dat is niet meer de Anorexia. Ik heb veel kennis opgedaan over voeding, dus blijf ik het belangrijk vinden gezond te eten, maar dat is alleen maar postief toch? Zolang het maar niet meer obsessief is, en dat is nu voorbij volgens mij.... ik kan het loslaten.... !
En mild zijn, lief zijn, zacht zijn voor mezelf... daar heb ik vaak nog moeite mee, maar ik ben me ervan bewust en ben aan het leren, altijd!
Dankje Jij ook veel kracht voor het accepteren van je Gilles de la Tourette. Waarschijnlijk wanneer je het een plek geeft en accepteert, zal het ook minder aanwezig zijn... denk ik...?



Dankkje Mirror, ik snap heel goed wat je bedoelt. In 'eetstoornistaal' is alles vaak heel dubbel.... ik dacht dat ik zwak was, slecht was, ik moest nog minder eten, nog dunner, ik noemde mezelf zwak omdat ik toch nog at... maar tegelijkertijd voelde ik me sterk, sterk dat ik het kon weerstaan, sterk, dat ik de kracht had ergens voor te gaan... ik haalde er kracht uit. Zonder eetstoornis voelde ik me ook zwak, het is hetzelfde als een verslaving (is wetenschappelijk bewezen, als we puur naar de hersenen kijken is een eetstoornis hetzelfde als een verslaving).
Ik heb inderdaad het LEVEN nu veel meer onder controle... of juist niet. Ik heb geleerd hoe meer ik alles kan loslaten, hoe meer controle ik heb. Tegenstrijdig, en beangstigend, maar loslaten is de sleutel naar 'controle'!


Merci inderdaad... met open visier en opgeheven hoofd verder gaan met echt leven. Het echte leven is eng, heel eng.... ik ben aan het leren om te leven... niet meer ontsnappen, vluchten..... en ik heb het gevoel nu goed genoeg heb leren leven, om de eetstoornis los te laten, die heb ik niet meer nodig om te vluchten. Ik heb nu andere uitwegen wanneer ik de behoefte voel te vluchten... vriendschap, vertrouwen in anderen, vertrouwen in mezelf.


Dank jullie allemaal

_________________
toeval bestaat niet - geniet zoveel mogelijk, en leer van alles

Heb twee drukke weken achter de rug, en ben nu weer terug op het forum.
Eerst was ik een week in Londen en heb daar stage gelopen op de Londense Circus School.... dat is heel goed verlopen, ik voelde me er goed en heb echt zin om daar heen te gaan. Gelukkig schat ik de kans dat ik wordt aangenomen groot in....!!
Daarna weer back in France, heb ik aan een solo gewerkt. Afgelopen vrijdag moest iedereen een solo presenteren. Ik had steeds vage ideeën en plannen, maar ik kreeg maar niet duidelijk voor mezelf wát ik precies wilde doen, leren, presenteren... en vooral waaróm. Wat wil ik het publiek meegeven?
De hele week lang heb ik lopen stressen, piekeren en voelde me er echt heel kut onder. Ik wilde niet zomaar een leuke act presenteren, maar wat dan wel. Op donderdagmiddag zat ik met een vriendin te praten en kwam ik op een idee. Ik ben het zat 'geheimen' te hebben, niet te kunnen zijn wie ik ben. Ik wilde iets van mezelf in m'n solo leggen, en me niet verstoppen in een personage.... alleen had ik het gevoel dat de Anorexia me daarin blokkeerde, omdat niet veel mensen dat weten.
Donderdagmiddag praatte ik dus met een vriendin, en zij weet niet van mijn Anorexia. Toen was ik het helemaal zat dat ik met dat 'grote geheim' loop. Ik heb een tekst geschreven over Angst, en heb de zinnen die ik hier eerder op het forum schreef gebruikt (in het frans).

Mijn solo:
Ik kom op, geen muziek, en doe een improvisatie van dans en bewegen. Ondertussen zeg ik verschillende zinnen tegen het publiek:
''Ik lig in m'n bed, m'n hart begint te kloppen.
Een nachtmerrie, ik val,
ik wordt wakker.
Hoogtevrees.
Zullen ze me wel aardig vinden?
Een spin met zijn 8 poten.
Mama, wat is er na de dood?
Mama, ben je wel mijn echte mama?
Angst voor de tv, angst me te laten zien,
Angst om groot te zijn, mezelf......''

Ik klim in de doeken, m'n muziek gaat aan: Gesprekken van eb en vloed. Een achtergrondgeluid wat voor mij de huidige maatschappij symboliseert, iedereen praat maar door, over niks, luistert niet naar elkaar en altijd dezelfde dingen. Ik maak geen contact meer met het publiek, ben in m'n eigen wereld. Sluit me af en doen m'n figuren in de doeken en in de hangmat (doeken die als U hangen).
Ik eindig met een grote draai/dislock en hang plots pal voor het publiek, en kijk ze aan. De muziek gaat uit.

''en hierna, heb ik een keus gemaakt,
mijn leven alleen verder te gaan.
Merci merCII MERCIIIIIIIII (schreeuw ik in de hele circustent), mon Anorexie....
Ik mis je.
Ik wil je nooit meer zien''

Terwijl ik deze tekst zei ben ik langzaam naar de grond gegaan, hang nog aan een hand aan de hangmat... laat los.... heb m'n tekst gezegd en loop weg.



Zodra ik in de coulissen ben, schieten de tranen in m'n ogen en ik val om de nek van een vriendin. Al m'n vrienden uit mijn circusklas die in het publiek zaten, komen naar de coulissen gerend, allemaal huilend en met tranen in hun ogen. Ze vliegen me om de hals.
Wauw, ik heb ze geraakt, ze geven om me...... dit is het mooiste moment dat ik ooit heb meegemaakt. zoveel mensen die echt om mij geven.... bedankt!


Ik ben nogal een perfectionist. Automatisch had ik ook weer voor deze solo het gevoel dat ik iets perfectst moest maken. Maar dat is toch veel te hoog gegrepen.. ik zit nog op school, een vooropleiding. Dus sowieso zou het gek zijn als ik nu al iets perfects kan maken. Is het überhaupt mogelijk iets perfects te maken? En stel dat ik iets perfects maak, wat bereik ik daar dan mee?
Gelukkig realiseerde ik me dit de avond van tevoren, en paste m'n doelen aan. Ik wil dat ik achteraf kan zeggen dat ik tevreden ben met wat ik heb gedaan. Dat ik alles heb gegeven wat ik op dat moment kon. En vooral, dat ik weer een stapje vooruit ga, dat ik iets geleerd heb.

Voor m'n gevoel ben ik nu 10 kilo lichter. Geen geheimen meer, lekker mezelf zijn, schijt aan de rest. Ik ben zelf een stap vooruit.... en misschien heb ik zelfs anderen geïnspireerd en neem ik die ook een klein stapje mee vooruit. Als dat me lukt, zou ik dat geweldig vinden....

Daar offer ik m'n privacy wel voor op. Want wat schiet ik eigenlijk op met privacy? De wijsheid die ik win, lekker voor mezelf houden? Nee... ik wil het delen...! Dan draag ik misschien een klein beetje bij aan een betere wereld

_________________
toeval bestaat niet - geniet zoveel mogelijk, en leer van alles

Prachtig wat je hebt meegemaakt en beschreven in je eerste post Camille! Erg ontroerend. Wat ontzettend mooi.

Ik ben blij dat je door je anorexia heen bent en er zoveel aan hebt gehad . Je wordt een ontzettend rijk mens.

En wat mooi wat je hebt gedaan met je solo! Een menselijk gebaar van liefde. Wat fijn dat het nu van je schouders af is..

En wat een geschenk heb je je vrienden gegeven!

Doet me denken aan iets... http://forum.spirituelejongeren.nl/viewtopic.php?f=14&t=14893

Ja inderdaad, ik heb er zoveel van geleerd.. zou niet willen dat mijn leven anders was gelopen !
Dankje Xen, en ook bedankt voor de link.. mooi verhaal !

_________________
toeval bestaat niet - geniet zoveel mogelijk, en leer van alles

Heb weer even de behoefte iets van me af te schrijven.

Ik zal nooit beweren dat drugs goed zijn voor je lichaam of hersenen. Naar mijn mening is het goed voor je leven. Mij maakt het elke keer weer een ervaring rijker, zet me aan het denken en ik leer er veel van.


Vorig weekend vrijdagavond een paar keer (6x) een pilletje genomen (M.DM.A), en heb een heerlijke avond beleeft ! Ook de dagen erna nog volop energie, allerlei dingen ondernomen en voelde me goed. Nu helaas alweer de derde dag in de after-dip, maarja dat hoort erbij. Zolang ik tegen mezelf blijf zeggen dat zo'n dip normaal is, het hoort erbij want m'n serotonine is op, en dat m'n gevoelens dus niet helemaal echt zijn... hou ik het wel vol.

Wat ik me weer realiseerde tijdens de trip, je hebt altijd de keus ! Je kan doen wat je wilt.
Deze avond had ik zin om te dansen, dus heb ik uren lang in m'n eentje staan dansen, schijt aan alles en gewoon lekker genieten.... niet moe, geen zorgen, gewoon dansen. Ik kon wel piekeren, en er kwamen dezelfde gedachten voorbij als zonder pilletje, zoals 'vinden ze me wel goed dansen', 'wat zouden ze van me denken' en 'ik wil erlangs, o uhmm sorry mag ik erlangs'... Gewoon normale gedachten, maar dat waren gedachten die voorbij kwamen, ze waren niet IK.
Als ik zin had gehad lekker op de bank de gaan zitten, toe te kijken, niks te doen.... dan had ik dat ook prima kunnen doen... dan had ik echt niet staan stuiteren van de energie. Als dat was wat ik wilde, dan had ik dat gedaan.
Ik voelde wel dat ik in een 'trip' was, vooral onbewust wanneer merk ik dat het afneemt, en ik zit er zo lekker in en voel me zo goed... dus nog maar een pilletje bijkopen, en nog een, en nog een...

Ookal is het kunstmatig om zo'n pilletje te nemen. Het geeft me wel een ervaring, een gevoel dat ik anders niet had gehad en misschien niet had gekend.
Het mooie vind ik dat je na zon avond alles nog 100% scherp en helder herinnert, ook precies hoe ik dacht, hoe ik me voelde etc. Het is geen vage waas net zoals bij alcohol. Sinds ik af en toe een pilletje neem, drink ik veel veel veel minder alcohol. Heb er gewoon geen behoefte meer aan, het maakt je moe, je voelt je beroerd erna... nee hoef ik niet.
Door zo'n trip wéét ik dus hoe het is om me zo te voelen, en aangezien alles een keus is... denk ik dat dit mij zowieso verder brengt in het leven. Het kost misschien meer energie, moed, lef etc. om in zo'n levenshouding te komen zonder pilletje, maar het kán. Mét pilletje is het alleen iets makkelijker, het gaat automatisch, je hoeft er niks voor te doen.


Helaas hoort er wel zo'n afterdip bij. Het is het waard, maar leuk is het niet.
Logisch want extacy of md.m.a veroorzaakt een enorme serotonine (gelukshormoon) afgifte, en dat is daarna dan dus even op.
Voel me kut, dik, lelijk... zie het nut van het leven niet meer. Ben tegen alles en iedereen, tegen de huidige maatschappij.. begrijp niks meer van deze wereld. Wil het liefst me verstoppen, ver weg wegkruipen en wachten tot dit gevoel voorbij is. Veilig tegen iemand aan kruipen die ik vertrouwen. Niet alleen zijn, me niet alleen voelen...
Het gaat weer over, I know, maar ff lekker huilen lucht toch op. En ach, ik leer er weer van met zulke emoties om te gaan he?! Vooral gewoon doorgaan met mn leven en me niet verstoppen in bed. Wanneer ik met anderen ben gaat het ook nog wel, maar het kost heel wat moeite me tot dingen te zetten.



Ik heb nog een beetje kristallen thuis liggen.... maar dat is voor een volgende keer. Zolang het geen gewoonte wordt is het goed. Het moet iets speciaals blijven, zodat het altijd een nacht zal zijn die je nooit vergeet....
Verslaafd worden kan niet echt, niet zoals met coke of heroine... het grootste risicio is dat je uitgaan niet meer leuk vind zonder, dat je geen plezier meer kan hebben zonder. Toch wel vervelend.... dus altijd alles met mate !

_________________
toeval bestaat niet - geniet zoveel mogelijk, en leer van alles

Toch fijn om van je te horen Camille. Je wilt gewoon iemand die je nu omhelst in alles wat je bent... alles wat nu onhebbelijk lijkt... iemand die je leert dat dat helemaal niet zo is... want je bent nog steeds die fijne mens, als ogen het maar konden zien.

Ik heb er niet heel veel verstand van, maar... Is 6 pilletjes niet heeeeeel erg veel?
Hangt er vast vanaf hoe sterk ze zijn.. Maar het leek mij dat je er aan 1 ook wel genoeg hebt... Of is het bij mdma weer heel anders dan bij xtc? In principe niet toch?

_________________
You think you're better than me and I agree..

Hoi Camille,
Ik hoop dat je nog op je blog zit.
Zelf heb ik ook 3 jaar lang met deze ziekte geworsteld, en na een jaar begin ik nu weer wat terugvallen te krijgen.
Je zit in iemands macht, die constant op je in blijft praten zodat je maar blijft afvallen, en je steeds onzekerder laat voelen.
Wat dat betreft is het een rot ziekte. Ookal denken dat veel mensen je het allemaal zelf in de hand hebt.

Ik ben erg benieued hoe het nu met je gaat.
Liefs

Het is nu alweer zo'n 6 jaar geleden dat je dit plaatste.
Toch vind ik het nog waard om te zeggen; Wat een super mooi gedicht!
Als je iemand nodig hebt, ik ben er voor je. En dat geld voor iedereen. Als je iemand nodig hebt kun je me een PB sturen