Hallo allemaal.
Mijn parkietje had epilepsie, ze schokte als ze een aanval had en viel daarvoor flauw. Het was een schatje, iets dat je misschien niet begrijpt, maar het leek alsof ik haar gewoon begreep. Ze heeft veel aanvallen gehad en is bij de laatste op mijn hand gestorven, ik heb verschrikkelijk gehuild.

Vorig jaar was er een meisje bij mij in de klas dat faalangst had. Ze had altijd black-outs. Later bij een toets viel de dus flauw. Ze schokte niet heel erg maar ik schrok me echt dood. Later vroeg ze me mee te gaan water drinken, en nog een ander. We liepen op de gang maar toen viel ze weer flauw en ze schokte heel erg. Ik ben in paniek naar de docent gerend, en het andere meisje bleef bij haar. Nog nooit heb ik me zo vreselijk gevoeld. Alles van me parkietje kwam weer voor me ogen en ik paniek ging ik bij haar zitten, ik weigerde weg te gaan. Maar ging toch maar toen de docent dat echt wilde. Toen de bel ging ging bijna iedereen naar geschiedenis. Op dat moment hield ik het niet meer en ik wist dat heb epilepsie moest zijn. Ik begon uit het niets zelf helemaal te trillen en te huilen. De docent heeft me gekalmeerd en ik mocht naar m'n vriendin kijken. Ze zat bij de afdelingsleider en het leek weer goed te gaan.
Later is ze meerdere keren flauw gevallen, weer in paniek geraakt. Het ziekenhuis ontkende alle tijd dat ze epilepsie had, maar later is ze toch getest en blijkt het toch zo te zijn.

Mijn vraag nu, heb ik een trauma of is het iets anders?

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Btw, of ik een trauma eraan over heb gehouden aan het eerste deel. Met vb tweede deel.

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Ehh, oke.

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Ik ben het eens met Tutje.
Het is misschien iets waar je niet heel veel mee kunt, maar soms kun je zo erg van iets schrikken dat je daar nog lang last van kunt hebben of bij je kunt blijven. Dat hoeft niet meteen een trauma te zijn. Heb je er al iets aan proberen te doen? Ik kan me voorstellen dat het voor jou geruststellend kan zijn als je er een keer met die vriendin over praat. Vraag dan wat zij erbij voelt, hoe zij alles ervaart. Voor haar is het natuurlijk ook heel erg, en zij zal die steun ook nodig hebben. Zo kun je er misschien uiteindelijk wat makkelijker mee omgaan.
Sterkte!

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ja, er wordt al snel met het woord trauma gegooid. Iedereen heeft wel een trauma ergens bij opgelopen... een keer je bankrekening leeg; sta je daar met je pinpas die "saldo te laag' aangeeft... TRAUMA... een hond heeft een andere hond voor je ogen gebeten... TRAUMA.. en ga zo maar door...

Ik denk dat het er om gaat dat je eens voor jezelf goed nagaat wat er nu zo verschrikkelijk was aan beide ervaringen. Tuurlijk, ik als dierengek kan me levendig voorstellen hoe verschrikkelijk het voor je moet zijn geweest om je vogeltje zo aan zn eind te zien komen... Maar ieder dier en mens moet ( als het zijn tijd is) uiteindelijk gaan... De mnaier waarop is hetgeen wat je waarschijnlijk extra verdrietig heeft gemaakt... Maar ga nog eens een laag dieper...

Wat deed dit met jou, los van de pijn die je voelde...? Voelde je je onmachtig, voelde je je angstig, voelde je je boos, voelde je je... Geen idee.. Ga eens na wat je op dat moment voelde en onderzoek dat gevoel.

Ik kan voorstellen dat je je in een dergelijk moment onmachtig heb gevoeld. Je ziet dat je diertje een aanval heeft en je kunt niet meer doen dan het vasthouden, geruststellen en liefde ernaar sturen... Je kunt hem niet meer beter maken... Maar esef je één ding; het diertje vasthouden, geruststellen en liefde ernaar sturen is al heel wat hoor!!! en dat heeft Pietje het Parkietje zekers gevoeld!

Troost je met die gedachte en onderzoek wat het zo erg voor jou maakt om bij beide gebeurtenissen aanwezig te zijn en denk vooral aan die diepere laag...

Je hebt hetzelfde voor je vriendin kunnen doen, haar steunen, haar door dat vervelende gedoe heen te begeleiden... Veel meer kun je ben ik bang niet doen, maar dat is al heel wat.. besef je dat goed!

Heel veel liefs en succes hierin gewenst!
binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Heel erg bedankt voor al jullie uitleg & reacties!

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

1)Ik geloof dat men vergeet dat er verschillende gradaties in trauma's zijn.
2)Het sterven en de lijdensweg van pietje is geen aanleiding tot...
basta

Te ernstig psychisch leiden om iets als bovenstaand PTSS te benoemen.
---
Je herinnert wellicht een gebeurtenis maar hetgeen je met de vriendin hebt mee gemaakt is hoogstwaarschijnlijk meer traumatiserend dan het sterven van pietje.

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Lolwat.

Oki.

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

JA, serieus! Heb iemand gesproken die sindsdien niet meer durft te pinnen aan de kassa. Die pint eerst aan een geldautomaat om dan contact te betalen in de winkel... haha.. iedere gek zn gebrek...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Das best wel grappig

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Hele discussie hiero

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Ja, precies... dat is ook waar ik in mn eerdere post op duidde; iedereen gooit maar met het woord trauma alsof het niets is/ iedereen er wel eentje of meerdere heeft. Of je indd een trauma overhoudt aan iets heeft niet zozeer te maken met hetgeen je hebt meegemaakt maar met de draagkracht van een individu ( omdat dreamwalker toch de psycholgische kant erbij haalt ). Niet iedereen kan even goed omgaan met invloeden van buitenaf ( lees gebeurtenissen.). Zo kan de één al helemaal van slag zijn van een klapband bij de auto, terwijl de ander het pas warm krijgt als hij heeft gehoord dat hij nog maar 3 maanden te leven heeft. Dus draagkracht is wat je aankan en of je hier enigzins mee om weet te gaan ( binnen gezonde kaders)...





Kan ik me ook helemaal in vinden en volgens mij geldt dit ook niet zozeer als trauma voor topicstarter ( hoewel ze dit wel ten vrage stelt). Maar een dergelijk voorval ( verlies favoriete huisdier) zie je bijvoorbeeld wel als tragische gebeurtenis bij mensen met een lage draagkracht, of die sowieso al op de toppen van hun tenen lopen ( mensen met burn out, mensen met depressie, mensen met zwakbegaafdheid, mensen met.. noem maar een paar stoornissen op waarbij mensen een lagere draagkracht hebben.) Wat wel traumatisch kan zijn is als iemand in een korte tijd veel verlies ervaringen heeft en geen tijd krijgt dit te verwerken... Ik denk ook dat topicstarter daarom heftiger reageerde op de aanval van haar vriendin dan zij misschien normaal zou doen... Parkiet is gestorven, verlies ervaring ( topicstarter heeft niets kunnen doen voor parkietje en dat gevoel van machteloosheid kan heftig zijn)... Dit heftige gevoel wat nog niet echt zn plekje heeft gekregen wordt opnieuw aangewakkerd door vriendin die toeval kreeg en zorgt voor een heftige reactie aan emoties...



Klopt, die twee verschillen nogal wezenlijk... en ik dacht ook dat het om een psychisch trauma ging hier?!

Zo nu ben ik wel weer uitgetypt...

@mandyw: discussies zijn juist het meest interessant hier op het forum.. ( mijn mening..)

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Weet ik, ik lees juist vrolijk mee

_________________
You have to know, I'll always be there for you.

Pardon my French, maar het (handige!) etiket trauma kan ik pas aan de topicstarter mandyw1 toekennen wanneer hij zijn ziel voor me op tafel legt.

Van een trauma is sprake wanneer een plotselinge ervaring een grotere indruk op iemand maakt dan dat zijn normale gezonde 'afweer' (in ruime zin) aan kan, zodat de ervaring niet op normale gezonde wijze verwerkt kan worden. Dit impliceert dat er ongewenste gevolgen blijven bij de persoon in kwestie. Daarvan kan de persoon zich bewust zijn, maar het hoeft niet. De schok dreunt nog na en bepaalt ofwel het uiterlijke gedrag, ofwel de innerlijke mechanismen van verwerking, en dus ook de mechanismen van zelfbescherming. Zoals een woordenboek zegt: een trauma 'stuns the subject and, sooner or later, brings about a disorganization of the psychic economy'. Een logisch gevolg van een trauma kan dus bijvoorbeeld bindingsangst zijn, een fobie, in huilen uitbarsten bij het horen van een bepaald woord of het herhaaldelijk beleven van dezelfde droom/nachtmerrie.

Het overlijden van een wezen waar een persoon zich verbonden mee voelt kan naar mijn weten prima leiden tot een trauma. De enige voorwaarde is dat de mate van affectie groot genoeg is, want als het dier de persoon koud laat kan er geen schok zijn.

Bij mandyw1 zou ik vooralsnog echter voorzichtig met de term zijn. Plotseling verlies kan als zodanig beslist schokkend zijn, maar daarna volgt normaliter voor iedereen een rouwperiode, en de lengte daarvan valt niet nader te bepalen. Gedurende dat (soms héél lange) rouwproces hoort droevigheid er nu eenmaal bij. Doodnormaal.

Dat denk ik ook. Stress is hier denk ik de stimulus. Het voortdurend blootgesteld worden aan een stressor kan er vroeg of laat toe leiden dat de normale verwerkingsmechanismen (voor wat die term waard is) geen adequate opvang meer bieden. De rek is er dan uit. Een soortgelijk proces doet zich voor ná de trauma: de ervaring lijkt ogenschijnlijk wel verwerkt te zijn, maar onderbewust is de 'psychische economie' nog altijd ontregeld. Dient zich dan een (onnozele) situatie aan, dan kan er een bom barsten.

Even wat anders: hoe kan ik de naam van degene waarvan je citeert bínnen het begin van dat citaat krijgen? Dat lukt me nooit.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust