Sorry, ik heb niet alles gelezen...
Maar ik vroeg me iets af: wanneer ben je echt overspannen? Ik merk soms dat mensen zich wel erg snel overspannen noemen... Een energie-dipje is iets anders dan overspannen zijn. Zijn daar gradaties in ofzo iets? Mijn lieve oudste zus is namelijk ongeveer 4 jaar geleden overspannen geraakt en kan op dit moment zich nog steeds niet goed focussen en dus niet/nauwelijks werken. In het begin kon ze zich niet eens concentreren op 3 zinnen tekst, om een voorbeeld te geven. Dit is natuurlijk erg verbetert inmiddels, ze doet ook nu 2x per week vrijwilligerswerk om er weer een beetje in te komen.
Maar wat mijn punt is: hoe diagnostiseren ze 'overspannenheid'? Volgens mij bestaan er een hoop verschillende vormen, want sommige mensen zijn zoveel sneller weer in de running dan bijvoorbeeld mijn zus.
Als dit al ergens gezegd is, quote het gerust Ik heb dus niet alles gelezen *schaam*

_________________
You think you're better than me and I agree..

Sorry, ik heb ook niet alles gelezen maar wou even op Julia reageren.
Dat mensen soms weer snel in de running zijn heeft enerzijds te maken dat ze er zelf snel bovenop gekomen zijn, anderzijds kan het ook te maken dat ze weer aan het werk moeten van de bedrijfsarts. Die soms mensen te vroeg weer laat werken zodat het bedrijf niet te grote (financiële) schade oploopt.

_________________
De weg naar het licht, is de weg naar jezelf.

En hier wil ik ook weer op reageren...

haha...indd, vaak gaan mensen ( te) snel weer werken omdat de bedrijfsarts zegt: "Ja, jongen, je hebt drie maanden thuis gezeten, je kunt er weer tegen aan."
Wat deze beste meneer bedrijfsarts vaak niet in de gaten heeft is dat mensen die overspannen zijn geraakt vaak een duidelijke reden hebben om overspannen te raken in tegenstelling tot andere medewerkers die soms nog wel meer uren draaien en toch kiplekker van en naar het werk gaan...

Overspannen heid kan veroorzaakt worden doordat mensen stress ervaren... sneller stress ervaren dan anderen.
Dit doordat;
- Ze slecht om hulp kunnen vragen en het idee hebben alles zelf te moeten oplossen.
- Doordat ze de hoeveelheid werk eigenlijk niet aankunnen maar dit ook niet durven/ kunnen aangeven.
- Doordat ze al eens eerder overspannen zijn geweest zonder het te weten. ( vaak komt overspannenheid terug en wordt telkens heftiger. Schijnbaar tast het zelfs ZICHTBAAR de hersenstructuur aan)...
- etcetcetc...

Mijn moeder is vaker overspannen geweest en heeft vaak thuis gezeten. Wat ik aan haar merk is dat zij ontzettend slecht voor zichzelf kan opkomen en haar zwaktes niet durft aan te geven en maar denkt:" Gewoon doorgaan dan komt het vanzelf wel goed..." helaas pindakaas... Ze put zich keer op keer weer compleet uit...
Ik heb regelmatig met haar hier over gesproken, ze begint nu langzaam bepaalde dingen in te zien... wie weet krijgt ze hier ooit grip op... Ik hoop het van harte...

Het stukje werk en hier trots uit halen geldt zeker ook voor mij..haha.. en dat kan best komen omdat ik toen ik jong was veel bij mijn opa en oma was. Mijn opa was ook een man die veel werkte en hier echt trots op was. Een harde werker die goed at en altijd goed geluimd was...haha..Mijn lieve opa... Ik heb dit wel overgenomen. Heb altijd gewerkt, ook naast mijn studie en ben er ook trots op dat ik altijd heb gewerkt. Ik heb vanuit de huisarts twee maanden niet mogen werken en uitkering gehad ( mijn partner was overleden en doordat ik volledige zorg heb gedragen tot zijn sterven heb ik destijds ontslag genomen van mijn werk)...

Ik wilde heel graag weer werken maar mocht dit niet van de huisarts. Ik voelde me zo ontiegelijk schuldig en waardeloos!!!" Verdomme man, ik ben niet gehandicapt, laat me werken!!!".. haha.. als ik daar aan terug denk... toen ik mocht werken heb ik twee banen gecombineerd, werkte ik 55 uur per week en werkte ik me letterlijk leeg, op, zodat ik niet meer kon huilen en rouwen...heerlijk, ik vluchtte in mijn werk...
Toch ben ik niet overspannen geraakt. Ik denk dat ik eerder overspannen zou zijn geworden als ik thuis was gebleven..

Ik denk dus niet dat overspannenheid altijd met werk te maken heeft... Eerder met een bepaalde kwetsbaarheid die in een bepaald kader wordt getriggerd...
als je constant op de toppen van je tenen moet lopen, dan wordt je overspannen. voor mij is werk ontspanning. Ik ben bezig, heb structuur, een ritme...Blijkbaar heb ik dat nodig...
Voor mij is het moeilijk om thuis te zitten en niets te doen... ( geloof me, mijn huis wordt wel dertig keer gepoetst op een week in zo'n geval...haha..)

Maar aan de andere kant als iemand dus op de toppen van zijn tenen moet lopen binnen zijn functie op het werk zal dit ook zichtbaar worden in constante overprikkeling wat uiteindelijk zal resulteren in een bepaalde mate van overspannenheid...

zo, dat gezegd hebbende is dat gezegd...

liefs, binnensppiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Bedankt voor jullie reacties, en het delen!
Maar dan nog vraag ik me af, wat de gradaties hierin zijn, en hoe het wordt vastgesteld. Als mijn zus na 3 maanden weer terug had moeten komen op haar werk, kon dat gewoon écht niet (ze heeft hierom ook ontslag genomen). Ze kon letterlijk geen 2 minuten haar aandacht ergens bij houden, had zoveel slaap nodig als een baby en kon, eigenlijk, bijna niet meer voor zichzelf zorgen. Misschien is dit wel heel extreem en juist niet normaal, en is het 'normale' dat je er na een paar maanden of een jaar weer een beetje tegenaan kan. Heeft iemand misschien 1 of andere bron van ofzo?
Matthijs, hoe is dit precies bij jou gegaan? Hoe werd het bij jou vastgesteld en hoe lang deed je erover om weer enigzins te herstellen (want zoals je zei was je niet helemaal herstelt).

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ha juul,

ik moet eerlijk zeggen dat de symptomen die je beschrijft in je laatste post bij mij het vermoeden van depressiviteit oproept... kan ik natuurlijk helemaal verkeerd hebben.

Ik vind nog steeds dat er een zeer essentieel ding over het hoofd wordt gezien...

Wat tot noch toe genoemd wordt is tijdsgebrek/tijdsdruk, een (ongezond) verlangen naar geld. Dit zijn mogelijke oorzaken, maar niet de kern van de zaak.

In mijn ogen is de kern van overspannenheid, burnout en alle zaken die onder dergelijke noemers vallen een gebrek aan inzicht/rekening houden met datgene wat je emotionele Ik nodig heeft. Het is het continue overschrijden van je eigen grenzen... door jezelf en anderen.
Het kán zijn dat dit gebeurd omdat je veel geld wil, het kán zijn dat dit gebeurd omdat je te weinig tijd hebt, dit kán zijn omdat jij de 'sociale druk' als zwaar ervaart. Maar het komt allemaal op een ding neer. Je houd geen rekening meer met jezelf...

In mijn ogen

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Hmm, heb soms het idee alsof mensen mn posts niet lezen.. Maar dat zal wel mijn aandeel zijn...

Zie een post van mij hierboven...

Bedrijfsarts denkt simpelweg : Werk is de oorzaak van overspannenheid. Iemand heeft een tijdje niet gewerkt en is dus niet meer overspannen. Terwijl er niet wordt gekeken naar de oorzaak van overspannenheid. Hoe sterk staat iemand sowieso al in zijn schoenen, kan iemand de taak/ functie wel aan, ach ja bedenk zelf maar wat ...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Ik heb je post wel gelezen, Binnenspiegel! Ik waardeer ook dat je dat met ons deelt, ik probeer het alleen zo goed mogelijk te begrijpen.
Het ging me eigenlijk meer om hoe het wordt vastgesteld dat je het hébt, niet dat je het niet meer hebt. Dat soort fouten worden naar ik hoor wel vaker gemaakt. Iemand moet zo snel mogelijk weer kunnen werken, dat is wenselijk, dus worden mensen waarschijnlijk te snel weer 'gezond' verklaart. Het lijkt mij gewoon een lastige ziekte (is dat wat het is?) om te diagnostiseren, dus ik vroeg me af hoe dat gebeurd en vooral wat dan de vormen zijn.

@Truitje: Er is nog wel meer aan de hand met mijn zus, dat klopt. Daar ga ik hier verder niet over uitwijden, ik wil haar persoonlijke verhaal niet op internet gooien. Maar op dat moment dat ze met haar werk moest stoppen was de overspannenheid wel het voornaamste ding. Teveel stress, teveel hooi op de vork etc. Niet alleen met werk, ook in haar persoonlijke leven.


EDIT: Ik heb hier wel iets gevonden wat mijn vraag een beetje beantwoordt: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/46081-symptomen-overspannen-vergelijkbare-burnout-symptomen.html
Hier zie je wat verschillende maten van overspannenheid (dit heet dan dus ook anders). Dit is waar ik naar zocht, omdat ik het grote verschil tussen bijvoorbeeld mijn zus zag en een docent die ik ooit heb gehad die na 4 maanden weer een stuk was opgeknapt. Quote:

_________________
You think you're better than me and I agree..

@Julia

Hoe het bij mij is gegaan?

Heel lang verhaal in principe, dus ik vat het kort. Ik had wat problemen in de thuisomgeving. Ik ging min of meer vluchtgedrag vertonen en ging daardoor veel activiteiten doen. Zo zat ik op een gegeven moment in 6 verschillende commissies tegelijkertijd, waarvan ik bij twee ook voorzitter was. Ik zat bij een muziekvereniging, Rode Kruis, werkte in een museum, werkte in een restaurant en ging naar school en zat in vier havo. Je onderhoud ontzettend veel sociale contacten, ik werkte bij de radio, ik was een beetje een praatpaal voor mensen met problemen en werd ook regelmatig 's nachts wakker gebeld door mensen die twijfelden om er een einde aan te gaan maken, waarna je dus weer ellenlange gesprekken had en weinig nachtrust. Ik deed nog theater erbij.

Wat denk je zelf :p... Dan komt er een moment dat je het effe niet meer aan kunt en je echt overspannen kan worden. Dit is SICK! Ik snap ook niet hoe ik zo een week kon vullen :p... Maar ja, ik was in principe wel vaker weg dan thuis.

Die tweede keer overspannen was een vervolg van deze periode, maar dan gelukkig wat minder erg. Ik heb in ieder geval leren luisteren naar mijn lichaam en weet nu wanneer ik echt een stap terug moet doen als het me dreigt te veel te worden. Ik was ook emotioneel helemaal brak. Maar hulp kreeg ik niet. Niemand nam een scholier als mij toch serieus als je zei dat je overspannen was.. Bovendien kun je als scholier niet zo maar een paar maanden uit de roulatie, je moet doorgaan.

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

Goed topic!

Vroeger had ik vaak last van stress. Meditatie bracht me ontspanning en innerlijke rust plus een gevoel van meer energie. Na een dagelijkse meditatie van 75 minuten heb ik het gevoel meer aan te kunnen. En dat gevoel blijft de hele dag aanhouden.

Ook leerde ik om beter om te gaan met emoties. Reageerde vroeger vaak heel emotioneel, en dat was vaak de oorzaak van stress en spanningen.

_________________
Falun Dafa
Een krachtige methode voor het verfijnen van lichaam en geest

Sterker nog; ik liep mee met de bedrijfsarts en het eerste wat hij zei was, al kijkend en checkend naar mijn bewegen en vooral mijn benen; "Mevr, u loopt goed' Ik dacht huh?
(M. a.w, lichamelijk bent u niet een wrak dus dat is dan al geen excuus om niet te gaan werken en nee, ik droeg geen rokje )

Ik vertelde van mijn burn-out en meneer in zijn spencer wilde mij wel even vertellen dat ik nog een maand de tijd kreeg want werk zou ontspannend zijn en een goede afleiding geven en hij verwachtte in principe al eerder een telefoontje van mij dat ik weer een het werk ging.
Ik heb de man netjes even goed duidelijk gemaakt dat ik geen helderziende ben en hij ook geen wonderdokter en dat ik alles op me af liet komen, het niet goed was mij onder druk te zetten in deze omstandigheden en als ik dacht me weer goed te voelen om te gaan werken, ik dat zelf wel aan zou geven.
Een maand later was ik weer bij de man in spencer en met dat hij me uit de wachtkamer haalde kon hij het niet laten te zeggen dat hij me niet had verwacht op zijn spreekuur. Moest ik me nu schuldig gaan voelen of zo?
Ik hield me in maar ik kreeg zowat moordneigingen. Ik vertelde hem dat ik negen jaar werkte zonder ziekmelding, ook wel eens met koorts ging-zo gek krijg je me nu niet meer maar goed;-) en hij reageerde er nauwelijks op. Het voelde als stank voor dank...


Groet Mirror[/quote]


Heel herkenbaar allemaal...Gelukkig ben ik zelf nooit overspannen geweest, maar ik heb dit telkens van dichtbij meegemaakt met mijn moeder... en ja, ook zij heeft dit soort ervaringen gehad. Maar mijn moeder is dan zelfs te zwak/ ziek om nog kwaad te woren. Ze kan dan alleen nog maar huilen en ze trekt zich van alles persoonlijk aan. Als ze een tijdje thuis had gezeten werd ze ( na heel veel gehuil en gesnoep) vaak wel weer boos. Dan voelde ze zich door alles en iedereen uitgebuit.. ( yep, ook wij kinderen konden niks meer goed doen... ) Ik kan je zeggen, dat was geen leuke tijd.. Voor mijn moeder niet en voor ons niet...

Maar indd, zogauw iemand weer enigzins op de been is wordt hij/ zij weer aan het werk gezet zonder te kijken naar de oorzaken van de overspannenheid... Mijn moeder begitn nu pas ( ze is inmiddels 60) door te krijgen dat ze nooit heeft geleerd nee te zeggen en dat ze ook gevoelig is voor autoriteit hierin. Iemand die boven haar staat zal ze altijd alle ruimte geven en laat ze over zich heen lopen. Verder is ze extreem perfectionistisch in veel dingen, waardoor ze ook veel energie kwijtraakt en kapot moe is aan het eidn van de dag... Dit heeft haar jaar in jaar uit veel energie gekost. Iets wat ze op een gegeven moment natuurlijk niet meer kan opbrengen.. ik hoop dat de gesprekken die ik met haar heb iets kunnen betekenen. Ergens wil ze het allemaal niet horen van haar 26 jarige dochter en ik heb hier ook begrip voor. Het is lastig je zwaktes te laten zien... maar dat houdt wel ook haar overspannenheid in stand.

wie weet heeft iemand iets aan bovenstaand bericht...ik wilde het in ieder geval even delen...

liefs, binnenspiegel..

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Gewldig ja mirror! dit topic dan he

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

Iedereen herkent dit wel. Het is echt volkomen menselijk zelfs dieren kunnen het hebben.. Maar het is een taboe omdat de mens een masker van blijdschap draagt. We worden dagelijks geconfronteerd met minder leuke dingen van het leven en stress. Maar het is voorschud om hier over te praten omdat andere mensen hier weer misbruik van kunnen maken. Mensen verdringen hun problemen dit door living the ''perfect'' life voor de buiten wereld.

_________________
night - boyfriend - fashion - pink - psychedelic drugs - philosophist - (performing) arts - party animal - nature - traveler
writer - parapsychology - 420... and more

Hmm, klinkt wel heel bekend allemaal... Ik heb ook geleerd mijn moeder niet te vertrouwen en besloot op een gegeven moment maar niks meer te vertellen omdat ik dan het veiligst was voor kritiek en beperkende maatregelen etc... Ben toen een heel stil en terug getrokken meisje geweest... Tot ik zo rond mijn 14e laaiende ruzie met haar kreeg en met mn spulletjes hals over kop naar mijn vader ben 'verhuisd'... Mijn vader heeft ook niet echt voor me kunnen zorgen (vanwege zijn problemen...) maar ik kon er tenminste ademen... mijn moeder verstikte mij gewoon compleet...

Goh, waardoor wordt iemand overspannen en komt hij/ zij met een burn out te zitten... Dat kan voor iedereen anders zijn. Indd, een bepaalde kwetsbaarheid kan biologisch bepaald zijn. Maar ergens denk ik ook dat wij als kind sterk kijken naar onze ouders en voorbeeld nemen aan hen in hoe zij in de wereld staan. Veel angsten heb ik van mijn moeder overgenomen en ik ben nog steeds soms angstig voor iets zonder dat ik de aaneiding begrijp. Ik ben me hiervan bewust en ga met mijn gedachten alles op een rijtje zetten waarna ik opeens controle krijg over mn angsten en uiteindelijk geen angsten meer beleef... Op die mnaier heb ik me enigzins kunnen losmaken uit mijn moeders constructies...

Maar ja, het is en blijft moeilijk zulke dingen...

liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Ik kom ook nog even 'binnengehobbeld' in de discussie. :-#
Zelf ben ik 3 jaar geleden (Na een project wat 1,5 jaar duurde met de bijbehorende spanningen (vrijwel continu) en invloeden..) met de melding naar de dokter gestapt dat ik de laatste 7 weken enorm rusteloos was, constant moe en een concentratie van 3 x niks had.. Ik had me laten testen op pfeiffer, maar nee hoor, helemaal niks.
Uiteindelijk ben ik toch maar doorverwezen naar mijn psychologe (ook meer omdat de dokter niet geloofde dat je onder de 18 geen burn-out kon krijgen *zucht*) en ja hoor.. Burn-out :') Ik heb een jaar 'therapie' gevolgd bij Interapy en dat ging best prima. Het is alleen jammer dat je wéét waar het aan ligt, maar je moet dingen van vroeger op gaan graven omdat het zou kunnen zijn dat het daar óók aan ligt.. Dus net, wanneer je denkt dat je alles achter je hebt gelaten, komt het allemaal weer naar boven en ga je er wéér over nadenken.. Erg frustrerend. -_-'

(Gelukkig heb ik wel altijd een goede band met mijn ouders gehad En nouja.. ik geloof niet dat er iets is wat ze níet weten. Dat scheelt wel weer een hoop..)

Wat bij mij de oorzaak van mijn "burn-out" was:
Simpelweg: Geen nee kunnen zeggen. Alsmaar willen presteren, goed/aardig gevonden willen worden en werkelijk alles doen wat een ander vraagt, terwijl ik vaak genoeg zoiets had van: "Ja maar.. Nu even niet, je ziet toch dat ik bezig ben?"
Maar dan was ik als het ware bang dat ik mensen op een manier antwoord ging geven dat ze zoiets hadden van: "Nou..weet je..Laat maar. Bitch."

Ik luisterde eigenlijk meer naar mijn verstand dan naar mijn hart.. Dus dit jaar heb ik besloten werkelijk álles om te gooien en naar mijn hart te gaan luisteren. En tot nu toe bevalt dat eigenlijk best prima. Ik heb in de vakantie geprobeerd om op te maken hoe ik eigenlijk wil zijn.. En dat is nu een beetje mijn "houvast".. Maargoed.. Onze lieve coördinator weet altijd 'de zwakkeren' eruit te halen, die geen nee durven zeggen.. Persoonlijk denk ik, als hij dat al zou laten, bepaalde mensen geen -tig taken op zich krijgen en er dus minder frustratie ontstaat.. want ondertussen zit meneer wel "veilig" in zijn hokje en heeft hij geen flauw idee wat er in de ruimte naast hem gebeurt.. *akelige man*

Maar het jammere is ook: Als de oorzaak bij iemand ligt die zogezegd een hogere macht heeft.. Word er ook niet echt iets van gezegd, laat staan actie ondernomen.. Dus blijft de frustratie.. Althans, bij ons in ieder geval..
Daarom probeer ik de eerste jaars ook een beetje bij te brengen dat ze naar hun hart moeten luisteren dat het helemaal niet erg is dat ze nee zeggen.. En als ze dan niet aardig gevonden worden: So be it.

Het was wel vreemd om het roer ineens om te gooien en mij te gedragen zoals ik eigenlijk niet ben.. Maar als het ten koste gaat van je gezondheid.. Ik denk dat je dan geen keuze hebt.

_________________
De liefde is niet ingetogen. De liefde is uitbundig en schaamteloos.

Een oud onderwerp, ik weet het. Toch wil ik graag iets kwijt in dit topic.

Namelijk de vraag; hoe onderscheiden we overspannenheid van depressiviteit? Een tijd geleden ben ik depressief geweest (al dan niet gediagnosticeerd; ik ben van mening dat een persoon zelf heel goed aan kan voelen of hij depressief is of enkel een 'dipje' heeft). Toen voelde ik me vaak erg down, gepaard met o.a. doodswensen etc. Op dit moment zit ik er weer helemaal doorheen, kan nergens zin voor opbrengen, ben bang voor de kleinste veranderingen en kan geen tegenslagen hebben; het verpest mijn hele dag. Het is lastig om de positieve kanten van het leven te herontdekken. Het verschil tussen deze twee keren is, dat het deze keer volledig stress-gerelateerd is terwijl dat de vorige keer niet het geval was.

Zou dit eerder naar overspannenheid neigen? Wat voor verschil zien jullie tussen deze twee varianten?

Ik heb inderdaad ervaren dat het overspannen zijn of niet-lekker-in-je-vel-zitten vaak onderschat wordt. Als student heb ik niet de mogelijkheid om even te stoppen of mijn rust te pakken. We gaan alsmaar door en door en door. Het beangstigd mij dat ik geen tijd kan maken om mezelf weer terug bij elkaar te rapen.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!