Mag ik aannemen dat jullie ge automutileerd hebben?

Of praten jullie daar liever niet over


Liefs!

_________________
We are everything you want others to be

lees mn post van 04.05.2011...

Je kunt overal met me over praten...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Leuk topic, Wortelbrood! Mijn uitgebreide reactie volgt later op de dag nog! Alvast:

Allereerst ga ik heftig stelling nemen tegen o.a. de uitspraken van Dimlicht, in de hoop een discussie uit te lokken, omdat ik er anders over redeneer.

De postmodernistische filosoof Slavoj Zizek heeft in een boek kort over zogeheten 'snijders' geschreven, wat ik wel de moeite waard vind. Het is ook leuk. Ik zal dat vandaag eens opzoeken.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Zo, huiswerk gedaan.

@ Dimlicht:
Taboes zijn onpragmatische dooddoeners ter meerdere ere en glorie van één of andere moraal (die met het afdoen van alternatieve normen en werkelijkheidsbelevingen per definitie min of meer arrogant is).

Beslist niet! Ik moet niets, net zo min als ieder ander. Liefde, ook in de ruimste zin des woords, is iets wat je overkomt of een optie, geen wetmatigheid. Tenzij je natuurlijk theïstische moraal hanteert. Moraal verwerp ik persoonlijk echter liever bij thema's als deze. Daarbij vind ik dat wanneer je automutilatie beschouwt als gebrek aan eigenliefde, je dan de diepere psychologische motieven onderschat, je het heilzame effect van 'snijden' ook onderschat. Wat dat betreft is Truitjes eerste post hier een waardevolle toevoeging.

Ik durf te stellen dat het juist veel moed vereist om tot zoiets te komen. Wederom zij voorts gewezen op de diepere waarde van de handeling in kwestie.

Truitje schreef:
Hieronder zal ik een passage citeren uit 'Welkom in de woestijn van de werkelijkheid' van Slavoj Zizek, wat m.i. wel aardig aansluit op Truitjes posts in het algemeen, met een mógelijk antwoord. Zelf kan ik me er in elk geval goed in vinden.
Ik kan nog veel verder gaan met citeren, maar dit is het meest relevant hier. Voor zover het tenminste nog iets toevoegt.

Terzijde zij nog opgemerkt (ik heb het niet ergens gelezen tenminste) dat automutilatie bij geestelijke gevallen als borderliner, in die zin dat het een chantagemiddel kan zijn. Een poging ook tot emotionele chantage, zo je wil. Hoe het ook zij, het verandert de kern van het probleem niet, namelijk het zoeken naar bevestiging, want ook de chanteur roept de schreeuw van aandacht, alleen geeft deze zijn innerlijke disbalans de extensie naar de Ander toe, zodat die de verantwoordelijkheid krijgt (of althans de illusie ervan). Laten we hen gemakshalve de 'luide snijders' noemen, tegenover de meer gebruikelijke 'stille snijders'.

Interessant, maar je jaagt het begrip automutilatie zo wel rap de zeer abstracte kant op. Als ik kijk naar de mogelijke oorzaken die je eerder gaf, en ik leg Zizeks tekst ernaast, dan vind ik overmatig gebruik van drogerende middelen beslist van een andere orde. Meer een vorm van vluchtgedrag, terwijl snijden meer een vorm van zoekgedrag is. Denk ik. De alcoholist is een verslaafde die slechts werkelijkheid in het ireële vindt, terwijl de snijder graag terug down to earth wil komen, zou je kunnen zeggen. Hoe het ook zij, de narcotische werkelijkheid verschaft volgens mij veel minder argumenten om zoiets te kunnen zeggen als 'ik ben hulpeloos'.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Iets een taboe noemen is m.i. een manier om de confrontatie met iets of iemand uit de weg te gaan. Ik ben van mening dat alles wat een mens mogelijkerwijs kan bedenken, besproken moet kunnen worden. Als je namelijk iets niet kunt bespreken kan dat juist een aanzet worden tot automutilatie.

Wat ik me van vroeger kan herinneren is dat ik heel erg boos/agressief kon worden als iets wat ik graag wilde niet lukte. Ik had nooit geleerd om over z'n situatie na te denken en al helemaal niet om het te bespreken. Dus de enige uitweg was op dat moment flink tegen de muur slaan. Ja dat deed zeker pijn maar ik was wel die negatieve energie kwijt.

Ironisch genoeg kwam er soms wel lafheid bij kijken. Als ik agressief werd omdat iemand anders iets deed dan was ik te laf om die ander te slaan. Soms kwam de lafheid omdat ik bang was voor straf. Andere keren kwam het omdat ik bang was die ander toch echt iets meer aan te doen dan een blauw oog. Kun je die lafheid nu zien als iets positiefs? Zeker niet, een muur slaan is even onhandig als iemand anders slaan.

Ik denk dat het zeker duidelijk is om te vermelden dat automutilatie geen bewuste keuze is. Als iemand de mogelijkheid zou inzien tot positievere reacties dan zouden die reacties wel gekozen worden. Naar mijn idee hebben mensen dan ook veel minder te kiezen dan over het algemeen wordt aangenomen. Het grootste deel van ons doen en laten is gewoon neanderthaler gedrag. Zelfs denken dat dit niet zo is valt m.i. in de categorie neanderthaler gedrag

In reactie op Kiro's post:

Het eerste waar ik op wil reageren is dat je stelt dat ik het onderwerp in de breedte trek. Ik doe dit bewust omdat ik ervan overtuigd ben dat het probleem veel, véél groter is dan enkel het verwonden van het lichaam. Het verwonden van het lichaam is een van de symptomen die duidelijk en gemakkelijk te herkennen zijn. Het probleem opzig is een stuk groter en kan zich mijn inziens in een groot scala van vormen voordoen.
Ik ben ervan overtuigd dat men het onderwerp devalueert als men bij automutilatie enkel denkt aan 'schade toebrengen aan het lichaam'



Het onderwerp 'manipulatie' is wel degelijk langs gekomen. Ik vind de term 'luie snijders' persoonlijk zeer aanstootgevend.
Daarnaast komt de zin "automutilatie bij geestelijke gevallen" wat ongelukkig over. Ik begrijp dat je doelt op psychische disbalans maar is dit niet altijd het geval als men de inpuls krijgt het eigen lichaam/de eigen geest te beschadigen/verminken?



Mag ik opmerken dat je je erg vasthoud aan één boek, met één mening en één toonkleur? Ik ben van jou meer diepte gewend.

Hoe komt het dat jij het snijden wel als 'zoekgedrag' ziet, en comazuipen of overmatige promiscuïteit niet? (serieuze vraag met verzoek op antwoord)

Je hebt het in je antwoord over een alcoholist, daar heb ik het niet over, zoals ik in eerdere posts benoem werk ik met jongeren die nog niet of nog net niet in de werkelijke verslaving zitten. Bij deze jongeren is er nog sprake van een keuze. Kijk bijvoorbeeld naar het zogenaamde 'comazuipen'. Hoewel de geest steeds minder aanwezig is bij de keuze om een extra biertje te drinken is er nog steeds geen sprake van verslaving. het is het opzoeken van de lichamelijke grens.... Waar kan ik tegen? hoever kan ik gaan?
Ik wil nog eens benadrukken dat overmatig promiscue gedrag in mijn ogen ook onder het zelfdestructieve geschaard mag worden. Daar heb ik nog niemand op zien reageren.

Binnenspiegel weet dit mooi te verwoorden in deze zin: "toch is de functie van het gebruik anders.."

En daarmee komen we terug op mijn beginpunt. Waarom (met welk doel) kiest een persoon voor (zeer) zelfdestructief gedrag?
Of anders gesteld "wat is de meerwaarde van het gedrag voor deze persoon?" (de winst)

Om de vraag van DIMLICHT te beantwoorden:
Ik heb zelf enkele 'rituele' tekens in mijn benen gekerfd. vrijwillig en alleen. Ik heb hier erg veel spijt van en zie ze gelukkig niet meer. Mijn gevoelens komen wat dat betreft overeen met die beschreven door binnenspiegel in een van haar eerdere posts.
Hierna heb ik een zeer lange periode gevochten met de waarde die ik als mens (als vrouw) heb. Ik had seks met mannen 3x mijn leeftijd om te bevestigen dat ik niets meer waard ben dat het lichaam waar ik in woon. Ik ben nu een groot stuk gegroeid en weet dat ik dit niet (meer) hoef te bevestigen. Ik heb rust gevonden maar het was onvervalste zelfkastijding.
Daarom leg ik hier ook een nadruk op.

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Ik weet niet of je zondermeer definitiegrenzen hier kunt overschreiden. Wat zegt die DSM er dan over? Bij automutilatie denk ik namelijk enkel aan lichamelijk schade toebrengen. En dat vind ik ook nog níét hetzelfde als zelfvernietiging.

Ik schrijf nergens 'luie snijders'. Ik had die mislezing wel aan zien komen, maar ik schrijf toch echt 'luiDe snijders'.
Verder heb je wel een punt, maar dat kun je dan ook gelijk in de breedte trekken door te stellen dat al ons handelen direct gekoppeld is aan ons geestelijk evenwicht.

Ja, en? Het is mijn bijbel niet, maar het is zondermeer een erg diepgaand boek, waarbij de auteur wel een púnt maakt. Dat is alles.

Nou, het is voor mij een gedachtenexperiment. Ik opper dat vanuit de gedachtengang van Zizek. Vanuit een diepere motivering tot zelfbevestiging en een bevestiging van de eigen existentie is de mutilatie zondermeer een zoektocht. Zuipschuiterij heeft volgens mij niet zozeer te maken met zelfbevestiging en de orde van de fysieke werkelijkheid weer te willen vinden, als wel met het ontvluchten daarvan. Er wordt weliswaar gezócht, maar in tegenovergestelde richting. Vind jij van niet?

Ik heb dus moeite met de term zelfdestructief gedrag. Snijden brengt weliswaar schade aan op het lichaam, maar is dat ook een systematische vernietiging van het lichaam? Bij comazuipen, kettingroken en aanverwanten mag je dat wel aannemen. Maar goed, jij geeft als voorbeeld de inkervingen van rituele tekens, en als ik je goed begrijp heeft dat heel lange tijd een 'litteken' te zien gegeven. Klopt dat? Misschien lijkt dat zoiets als destructief gedrag, maar wederom twijfel ik. Het was doelbewust en in een bepaalde vorm. Een mes in het lichaam zetten met blijvende gevolgen doen we vervolgens ook binnen de plastische chirurgie. Is dat dan ook zelfdestructief gedrag?

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Hey, zoals sommige hier weten heb ik zelf ook iets meer als een jaar lang aan automutilatie gedaan.

Ik heb niet alles gelezen wat hier stond maar ik zal proberen "in het kort" mijn ervaringen met automutilatie uit te leggen :
Ik heb nooit mijn emoties etc. kunnen uiten, ik heb ook een hele lang tijd niet kunnen huilen. Ik was continu agressief, prikkelbaar, maar ik uitte het niet, dat is jaren zo door gegaan , maar die emoties moeten er een keer uit, op wat voor manier dan ook.
In die tijd dat ik begon met automutilatie, dronk ik ook erg veel, waardoor ik eigenlijk in een soort andere wereld kwam, ik kwam in een soort trance terecht.
Ik was eigenlijk continu depressief en ik haatte mezelf, automutilatie.. ik had er nog nooit van gehoord, maar ik kreeg ineens de gedachten om dat te gaan doen bij mezelf, zal het niet in detail vertellen, maar toen ben ik het dus gaan doen.. helaas is het absoluut niet bij die ene keer gebleven, want het werd een verslaving.
Ze zeggen dat er een stofje, endorfine geloof ik, vrij komt, waardoor het eigenlijk een verslaving word.
Waardoor ik het dus wekelijks, soms dagelijks ging doen. Ook als ik niet gedronken had hoor maar het was vaak zo dat ik het deed wanneer ik gedronken had.
Soms kwam ik ook ineens bij bewustzijn, alsof ik wakker werd, en dan had ik het weer gedaan.. en dan kon ik er dus niks van herinneren.

Bij mij was het dus echt om verschillende redenen.. maar vooral omdat ik nooit mijn emoties uitte.. en omdat ik me zo wanhopig en waardeloos voelde.

Gelukkig heb ik nu helemaal geen drang meer omdat ik mezelf dat nooit meer aan zal doen, maar ik begrijp absoluut hoe iemand dit kan doen, ik ken nu ook nog genoeg mensen die dit hebben gedaan of doen en ik vind ook dat mensen er gewoon over zouden mogen praten.. want het voor zich houden maakt het juist erger.

Liefs.

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

Hey Butterfly,

Goh, dat wist ik helemaal niet van je... Maar nu ik je verhaal lees past het wel bij de rest wat je me verteld hebt ( ik bedoel dit niet verkeerd!!!) Hetgeen wat je verteld over dat het iets is wat ineens van binnen in je op komt en wat je gedaan hebt voor je het in de gaten hebt vind ik heel typerend voor automutilatie. Dit hoor ik van meerdere mensen die het gedaan hebben en zelf heb ik die ervaring ook zo. Voor je het weet wordt je wakker uit de roes en zie je ineens enkel de gevolgen van wat je gedaan hebt. Op het moment zelfs lijkt het alsof alles ja.. 'onder water' gebeurd... vertraagd, vertroebeld.. anders gewoon... EN inderdaad de wanhoop is heel sterk op dit soort momenten...

Gelukkig ben je gegroeid en is dit niet meer nodig. Ik gun het niemand, vooral de goeie mensen niet...

Lieve groet, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

heyhey,

oh echt niet? ik dacht dat ik dat had verteld!

Ja ik wens het ook echt niemand toe.

Ik moet zeggen dat het gewoon nog steeds de donkerste tijd uit mijn leven is geweest.
Je voelt je gewoon zo verloren, dat niks anders meer helpt dan automutilatie, maar je voelt je ook weer zo verloren wanneer je de volgende dag wakker word en naar je armen kijkt.
Het is gewoon zo'n vermoeiende cirkel waar je niet uit komt.

Gelukkig zijn mijn littekens aardig weg. Je ziet het nog wel maar niet meer zoals eerst gelukkig.

Nee maar ik weet wel dat ik dit om bepaalde redenen heb "mogen ervaren"... ik wil natuurlijk sowieso kinderen en jongeren helpen, en ook echt vooral die aan automutilatie doen. Ik weet hoe het is om die verslaving te hebben, want dat is het gewoon.
Dus ik kan ze er ook by helpen , hoe IK er uit ben gekomen.
Want als ik dit nooit had ervaren dan had ik nu nog steeds niet van mezelf gehouden.
Ik zie het altijd zo, wie echt in licht en liefde leeft, zijn ook door donker en haat heen gegaan.

Liefs

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

_________________
You Have Always A Choice, Listen To Your Heart.

Er zijn zoveel oorzaken om aan automutilatie te beginnen..

Even van wikipedia gekopieerd:

Mogelijke oorzaken :
-zichzelf willen straffen;
-het kwijt raken van spanningen;
-het omzetten van geestelijke pijn naar lichamelijke pijn;
-het gebruiken van pijn om andere (onaangename) zaken te vergeten;
-bewust of onbewust je omgeving manipuleren;
-als onderdeel van initiatie-rituelen bij sommige volkeren;
-om te bewijzen dat je tegen pijn kunt;
-om jezelf een machtsgevoel geven doordat je zelf kan bepalen wanneer je pijn voelt en wanneer niet;
-om het lege gevoel van binnen op te vullen;
-om gevoelens te uiten die niet op een andere manier geuit kunnen worden;
-uit zelfbescherming, dus om erger te voorkomen;
-als uiting van agressie, de patiënt wordt er rustig van;
-als minachting van het eigen lichaam;
-bij depressiviteit;
-voor aandacht.

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

Fijn dat zoveel mensen op dit topic hebben willen reageren, en dat er zo 'goed' over gepraat wordt, dankjulliewel!!

Van Butterfly wist ik het inderdaad ook al, wij hebben er samen ook al eens over gepraat. De andere reacties in dit topic vallen mij nog mee, jullie zijn erg zacht allemaal. Vaak zijn mensen meer veroordelend over dit soort onderwerpen..

De reden dat ik dit topic gestart ben, is omdat ook ik aan AM gedaan heb. Maar nee, daar heb ik niet zozeer spijt van. Natuurlijk zou je willen dat het nooit gebeurd was, maar het is nu eenmaal gebeurd en ik ben er door gegroeid. Mijn innerlijke pijn was zo ontzettend groot, dat ik het allemaal niet meer kon bevatten. Op dit punt ben ik dan ook begonnen met AM, om mijn pijn letterlijk tastbaar te maken voor mijzelf. Er was geen sprake van een aandachtsschreeuw, alles behalve dat. Achteraf vind ik het nog het pijnlijkste dat mensen er zoveel oordelen over hebben. Er worden serieus grapjes gemaakt over snijden, hoe dubbel dat ook klinkt, 'serieus grapjes'. Met het onderwerp AM heb ik een hele tijd rondgelopen, omdat niemand wist dat ik het deed/gedaan had, het woord 'snijden' kon ik simpelweg niet over mijn lippen krijgen, ergens ook omdat ik bang was voor reacties. Nu heb ik er vorige week voor het eerst hardop over verteld, en het voelde hartstikke goed.... Ontzettend moeilijk, maar de reacties waren goed. Hele kleine littekens heb ik er aan overgehouden, maar inmiddels zie ik deze als schoonheid. Ze mogen er zijn. Ze herinneren me niet alleen aan een tijd vol verdriet en pijn, maar ook aan een gigantische klim die ik emotioneel gemaakt heb.

Waar ik eerst zo bang was dat andere mensen me op dit onderwerp zouden kunnen pakken, heb ik deze angst nu helemaal losgelaten. Ik heb het mijzelf vergeven, en ik weet dat ik dit niet meer wil. Hoe kan iemand anders mij pakken op oud leed, een litteken? Niet dus...

Het klinkt zo simpel, 'stoppen', maar ik kan uit ervaring vertellen dat niemand jou kan opleggen te stoppen; dit moet echt van diep van binnen komen. Ik wilde het echt, en het is mij gelukt. Ik wil iedereen die een AM'er kent erop wijzen dat je zulke gevoelens nooit weg moet proberen te maken. Deze persoon voelt ze, en wie ben jij dan om te zeggen dat hij/zij het niet zou moeten voelen?

Zoals ik dus al zei; allemaal ontzettend bedankt voor jullie bijdrage aan dit topic, en de manier waarop! Ga vooral zo door... ik vind het interessant op te lezen.

Liefs,
Wortel

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Van jou wis ik het indd wortelbrood.
En ik kan me helemaal erin vinden hoe je het zegt en wat het voor jou betekend heeft.
Zo zie ik het ook.

Ik vind het wel nog steeds een beetje moeilijk om er over te praten omdat er nog emotie bij zit..
Maar ik zie het ook zeker als een groei voor mezelf , door deze ervaring ben ik nog dichter bij mezelf gekomen en ben ik op zoek gegaan naar wie ik echt ben en naar wat ik wil en ben ik gaan leren om van mezelf te houden.
Dr zijn ook nog steeds mensen die dit niet weten van mij hoor..

En ik word er ook niet goed van dat mensen er grapjes over maken.
Ik heb een hele lange tijd een "beste "vriend gehad. (achteraf gezien was het alles behalve een vriend)
En op een gegeven moment kregen we ruzie, ik denk 3/4 maanden geleden.
en ik sprak hem op msn, en ineens zegt die allemaal van die dingen tegen me zoals, ga lekker in jezelf snijden joh sycho bitch dit dat.
Terwijl hij het altijd zo goed begreep yea right.
En het is ook al echt 2 jaar geleden toen ik voor het laatste heb gesneden. Dus kom op hoor.
Maar dat soort opmerkingen dus, ja die doen wel pijn maar hun weten niet beter.... En ik wel.


Oja en hartstikke goed van je wortelbrood dat je het heb verteld !! ben blij dat het een opluchting geeft voor je. er mag ook gewoon over gepraat worden.

Liefs

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf