Nu circa twee jaar geleden heb ik mijn Bachelor gehaald in Bos-en Natuurbeheer, maar omdat ik de studie te theoretisch vond worden, en mijn interesse in het gebied verloor, besloot ik niet verder te gaan met de Master. Het erop volgende jaar ben ik begonnen met Humanistiek, welke meer overeenkomt met mijn interessens. Na een half jaar kwam ik tot de conclusie dat deze studie het ook niet was. Het was interessant en mijn studiegenoten vond ik erg leuke mensen, maar weer té theoretisch en teveel denk werk, waar ik toch al teveel in mij in mijn hoofd zit. Sinds een paar jaar heb ik ook te kampen met persoonlijke problemen welke mij er toch enigsinds van weerhouden op vol ergens voor te gaan. Dit zijn voornamelijk lichamelijke klachten waar ik enige moeite mee heb mee om te gaan.

Nu werk ik parrtime bij de TNT Post om de rekeningen te betalen, maar ben niet van plan dit nog lang te blijven doen. Zowel omdat het onzeker is qua salaris en omdat ik meer uitdaging wil, ik kan simpelweg meer en wil dit ook. Maar wat? Dat is de grote vraag. Ik wil mijn leven invulling geven door dingen te doen die mij raken, zogezegd vanuit mijn hart werken. Dit is natuurlijk nog erg vaag, en daarom heb ik problemen met het vinden van mijn weg, ook niet ten minste doordat ik op dit moment niet erg stevig in mijn schoenen sta, en ondanks mijn talenten en karakter, erg twijfel over wat ik 'aankan'. Doordat het leven mij sowizie veel energie vraagt, en ik veel bezig ben met persoonlijke ontwikkeling (ik sta zeker niet stil), komt het mij voor dat het zoeken van een opleiding of werk, iets is waar ik simpelweg weinig energie voor heb. Tevens is mijn idealistische instelling iets wat ervoor zorgt dat vele beroepen dan wel opleidingen voor mij een nogo zijn. Al trek ik die conclusie wellicht wat te snel. Zo ben ik creatief ingesteld (vooral visueel), maar zie ik het absoluut niet zitten om hier commercieel mee bezig te zijn. Wat in de loop der jaren meer en meer mijn interesse heeft gekregen, is het, lekker breed en vaag, 'werken met mensen'. Ik voel me erg betrokken bij het leed van mensen, ik ben niet iemand die snel een oordeel velt, en sta open voor andere perspectieven, kan beter luisteren dan praten (niet zo gek wanneer je stottert) en voel een drang om 'de mensheid verder te helpen', iets wat voor mij begint bij een individu. Echter, doordat ik nog niet zo lekker in mijn vel zit, zie ik mijzelf op dit moment niet instaat om er werkelijk op zo'n niveau voor mensen te zijn. Dit zorgt dus voor enig conflict.

Een opleiding zit er hoogstwaarschijnlijk niet meer in. In totaal heb ik nu ongeveer 4,5 jaar gestudeerd, en heb het er wel een beetje mee gehad. Academisch niveau kan ik dan wel aan, het ligt mij alleen totaal niet. Daar komt bij dat ik nog ca. 1 jaar studiefinanciering heb, en dus financieel gezien in de problemen zou komen wanneer ik weer een opleiding zou gaan doen, een enorme studieschuld is niet iets waar ik op zit te wachten. Verder heb ik gemerkt dat de structuur van dergelijke leerinstellingen voor mij problemen veroorzaken. Je wordt toch vaak vanuit een bepaalde denkwijze dingen geleerd, en erg vaak betrap ik mij erop dat ik deze denkwijzen betwijfel. Hierdoor wordt het lastig de stof eigen te maken, doordat ik sowizo niet zeker ben of wat mij wordt geleerd wel de realiteit is. Dit is naar mijn idee zeker het geval bij sociale studies.

Andere invullingen zijn dan, werk, stage, woongemeenschap waar men tevens werkt. Maar weer die vraag...wat? Ik weet niet goed waar ik moet beginnen met zoeken, wat mijn mogelijkheden precies zijn. Ik heb al verschillende dingen geprobeerd, ben bij het arbeidsbureau geweest, wat me niet verder heeft geholpen. Heb weekje proef gedraait bij Emmaus Utrecht, een woonwerk gemeenschap, maar dit beviel mij niet. Zoals vermeld meerdere studies geprobeerd. Ben een beetje out of idea's.

Dus...mijn vraag is, als je na het lezen hiervan denkt dat je iets weet wat mij wellicht verder kan helpen, kan vanalles zijn, schroom dan niet dit mij te laten weten. Sta voor alles open op dit moment

Groetjes en bedankt!

_________________
Joy is the key

Hey Rens,

Als ik het goed begrijp wil je iets meer vanuit je hart werken , dus meer met je intuitie bezig zijn , daar ben je al een ontwikkeling in door aan het gaan maar een richting waarin je dat kunt vormen tot een beroep is er nog niet.

Zelfontdekking is natuurlijk iets heel belangrijks en daar staan veel mensen niet bij stil alleen is het ook belangrijk hoe je dat combineren met het opbouwen van een toekomst.

Aangezien je nog tussen de 20 en de 30 zit en intelligent en gevoelig genoeg bent kun je nog alle kanten op , alleen wat mij zorgen baart is jou persoonlijke geld nood en je lichamelijke klachten.

Er zijn een hoop mogelijkheden maar jij moet natuurlijk vinden die bij jou past.

Zo kan je een paar jaar in een commune kunnen wonen in het buitenland waarin ieder zijn steentje bijdraagt aan het geheel, samen bezig is en tegelijkertijd jezelf nog kunt ontwikkelen. Als je nog verder wilt gaan kun je natuurlijk ook een paar jaar naar een klooster gaan in het oosten maar ik weet niet zeker of dat wat voor je is .

Als je in nederland wil blijven kan je een nieuwe opleiding zoeken die zowel het theoretische als het intuitieve in zicht heeft en dan gericht op jou intresses.
Zo hebben ze bij de hgu te utrecht deeltijd hbo opleidingen. Zingeving&Spiritualiteit , energetisch therapeut en nog een paar. Aangezien het deeltijd is kun je daarnaast ook nog werken om de periode tot je aan de slag kan gaan als therapeut overbruggen .

Zo zijn er ook genoeg opleidingen te vinden in de zorg die waarbij je werkt en leert tegelijkertijd, dat is met mensen werken waarin jij je intuitie en mogelijk andere gaves kunt ontwikkelen en zo ook een beter begrip krijgt van zijn .


Laat maar eens weten wat je hier van vind en waarom wel of niet


Groet, schaduwlicht

Hallo Schaduwlicht,

Ja het gaat er momenteel inderdaad om hoe ik mijn persoonlijke ontwikkeling en interesses kan combineren met een beroep. Ik zit momenteel niet in geldnood, maar wat ik ook ga doen in de toekomst, ik moet er natuurlijk wel van kunnen leven. Mijn lichamelijke klachten zijn inderdaad een soort 'handicap'. Het zijn voornamelijk klachten welke gewoon irritant zijn om mee te leven, zo heb ik verschillende oogklachten en uiteraard het stotteren. Ik vermoed echter dat ik hier minder last van zal hebben wanneer ik mijn focus op iets kan richten, iets waarin ik mijn echt kan vinden. Dit heb ik al vaak gemerkt, wanneer ik mij goed voel, zijn de klachten er nogsteeds, zijn ze nogsteeds storend, maar de focus is er grotendeels vanaf, wat al een erg positief effect heeft.

Ik ben trouwens 25, was ik vergeten te vermelden. Het leven in een commune is iets waar ik open voor sta. Een klooster voor een langere tijd is inderdaad niet mijn ding. Ik ben twee keer naar Boeddhistische gemeenschap geweest tijdens een retraite waar veel mensen, ook jongeren, op afkomen (Plum Village in Zuid Frankrijk), en ik voel me hier erg prettig, ondanks mijn onrustige leven tijdens die periodes. Geen druk, geen stress, en vooral veel leuke mensen. Nu was dit maar een paar weken, dus hoe de ervaring zou zijn als ik er maanden zou blijven weet ik niet, maar ik weet in ieder geval dat ik graag in een dergelijke omgeving ben. Het ligt er uiteraard erg aan wat voor een soort commune het is, en wat er van je wordt verwacht.

De opleiding die je aanhaalt zal ik binnenkort onderzoeken. Wat mij meteen tebinnen schiet is dat ik twijfel of ik wel stabiel genoeg ben om voor zoiets te gaan. Ik denk dat voordat je andere mensen wilt gaan helpen, zul je eerst zelf stabiel moeten zijn, denk je niet?

Groeten

_________________
Joy is the key

Stabiliteit komt met de jaren van aandacht en bewustwoording he maar dat je aangeeft dat je aangeeft dat je niet redelijk stabiel bent is wel iets om aan te werken.

Het is natuurlijk een proces om de diepe gronden in je die soms zwaar roeren tot bezinning te brengen, dat is een proces van ze eerst te laten accepteren en dan ermee aan de slag gaan totdat ze stil worden en omgetoverd worden tot wijsheid,kracht en geluk.

De opleiding van de hgu duurt meestal vier jaar en in die tijd krijg jij genoeg handvaten en tijd om die vier jaar ook een periode van innerlijke groei te laten worden , een oplediing van het hart en een rijping van de ziel , en niet alleen je intellect te ontwikkelen.

Nu schiet mij de vraag de binnen hoe jij de afgelopen jaren aan jou persoonlijke ontwikkeling hebt gewerkt

Wanneer ik het over mijn stabiliteit heb, praat ik voornamelijk over mijn geestelijke toestand onder invloed van alles wat ik doormaak. Ik worstel met veel zaken, zowel van mijn vroege jeugd, als mijn lichamelijke klachten, en dit zorgt ervoor dat ik geestelijk gezien me niet altijd op en top voel, en dat dit kan fluctueren. Dit heeft iedereen natuurlijk in zekere mate, maar in mijn geval is het denk ik iets uitgesprokener. Maar zoals je kan lezen is de oorzaak redelijk duidelijk, en is het niet zo vreemd dat ik wat moeite heb om ten volle te leven en te genieten. Voor de duidelijkheid, ik heb geen pyschische aandoening zoals bi-polar oid.

Goh, hoe ik de afgelopen jaren aan mijn persoonlijke ontwikkeling heb gewerkt is een lastige vraag, omdat het zo complex is. Ten eerste was ik vroeger, waarschijnlijk grotendeels door het stotteren en ook doordat ik erg sensitief ben (voor stemmingen, mensen, zintuigelijke prikkels etc), geen sociaal wonder. Dit is erg veranderd sinds ik ging studeren, en ik kan nu zeggen dat ik erg goed met mensen kan omgaan, al hindert het stotteren uiteraard nogsteeds. Ik heb een tijdje bij een alternatief therapeute gelopen, en heb daarna verschillende dingen gedaan op alternatief gebied (en nogsteeds), omdat de reguliere kant mij weinig meer te bieden had. Het is lastig om concrete voorbeelden te geven van hoe ik mij heb ontwikkelt. Wat ik kan zeggen is dat ik in de loop der jaren steeds meer inzicht heb gekregen in hoe ik in het leven sta en hoe ik met mijn tegenslagen omga. Die tegenslagen vormen de focus in mijn laatste jaren, en zijn de drijfveer achter mijn persoonlijke, spirituele ontwikkeling en bewustwording . Ze hebben me ertoe gedwongen om ermee bezig te zijn, omdat ik er niet onder gebukt wil blijven gaan. Acceptie ervan is dus iets waar ik nogsteeds mee bezig ben. Iets anders waar ik vooral de laatste tijd mee bezig ben, is mijn vroege jeugd, welke allesbehalve een rustige tijd was. Ook hier wordt nu voortgang in gemaakt, met behulp van weer een andere therapeut. Ik ben de laatste jaren dus eigenlijk constant bezig geweest met mijn ontwikkeling, soms meer vanuit mijzelf, soms meer met behulp van iemand anders. Maar aangezien ik elke dag wordt geconfronteerd met mijn handicaps, ben ik ook elke dag ermee bezig.

_________________
Joy is the key

Ten eerste vind ik het van moed spreken hoe jij je obstakels in je weg aanpakt, no nonsense en gewoon doen, knap.

Zelf heb ik ook een verrotte jeugd gehad en heb daar ook wel een paar jaar onder moeten lijden voordat ik daarmee in het reine kon komen, ik geloof trouwens ook echt niet dat jij een psychische aandoening hebt.

Wat ik zelf in de afgelopen jaren heb ervaren toen ik mijn verleden was aan het verwerken is dat er steeds een laagje van mij afging, steeds weer een , en steeds dichter kwam ik bij mij zelf , wat ik nou precies wilde van het leven en ook steeds dichter bij geluk.

Maar net zoals jij dat weet is het niet makkelijk allemaal,

Voor mij heeft leren voelen wonderen gedaan, Uit je hoofd en IN je Hart, zeg ik weleens. Dus kijken wat voor emoties nou echt in je zitten en die durven te voelen , verdriet,angst, woede, je hebt ze allemaal nodig , dat zijn de laagjes waar ik het eerder over had. Steeds kwam ik een nieuwe laag tegen en door die te doorvoelen kreeg ik steeds meer innerlijke vrede en bewustwording van liefde.

Dat heeft voor mij heel goed geholpen.



En een beroepskeuze is ook gemakkelijker te maken wanneer je innerlijke vrede hebt , maar je hebt nog zat tijd man en je bent gewoon heel erg goed bezig dus vroeg of laat komt het wel .


Het Antwoord Is Daar Waar Je Hart Nog Niet Komen Kan

Nou dat is dus waar ik nu mee bezig ben. Blijkbaar heb ik erg veel laagjes want telkens wanneer er eentje wordt opgelost, krijg ik een nieuwe te verduren. Het is zeker niet makkelijk, maar opgeven zit niet in mijn natuur. Ik heb ook zeer de indruk dat ik pas goede keuzes kan maken wanneer ik een bepaald niveau innerlijke vrede heb bereikt, en vandaar dat ik juist daar veel aandacht aan besteed, ook dmv meditatie. Het afdalen in mijn hart van mijn hoofd is daar een groot onderdeel van, waar ik erg geest-georienteerd ben, en dat met kleine stapjes veranderd. En ja, ook het voelen van mijn emoties en gevoelens is iets waar ik aan werk, waar er vooral nog een groot verdriet in mij zit, waar ik nog niet goed uiting aan kan geven....all in good time I suppose

_________________
Joy is the key

Ja precies man , jij bent gewoon harstikke op de goede weg dus dat zie ik zeker wel goed komen !

Dus voor komende jaren iets vinden waarin je flexibel kan zijn en wat niet te grote druk van je vergt en waarbij je genoeg tijd voor jezelf hebt.

Later zul je heel blij zijn dat je dit proces hebt doorgemaakt !


Succes !!!

o ja , als je vast zit met een gevoel en weer in leegte/vermoeidheid/lusteloosheid/onrust terecht komt kun je mij altijd pmm , ik ken nog wel wat goede technieken.

Aangezien jij niet van denkwerk en studeren houdt, en een droombaan zoeken niet mijn soort advies is: zoek een hobby, een hobby waarbij je met je met name met je handen moet werken, zoals boetseren, schilderen en bonsai.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust