Mijn lichaam, hoe ervaar ik dat? Een goede vraag, waar ik ga proberen antwoord op te geven.
Om tot een goed antwoord te komen, is het van belang een stukje uit de geschiedenis van Babs te vertellen.

Ik ben altijd een leuk, vrolijk kind geweest, wel altijd gevoelig, snel huilen en werd veel gepest. Toen ik in de puberteit kwam begon mijn lichaam razendsnel te veranderen. IK weet nog dat ik daar weinig moeite mee had. Totdat ik echt van meisje naar vrouw veranderde en ik ontdekte dat ik meer haargroei had als andere meiden van mijn leeftijd. Ondertussen werd ik nog steeds gepest en was dit helemaal een goede reden om gepest te worden. (Althans, dat vonden de pesters). Ik werd hier erg onzeker van, zowel van karakter als onzeker over mijn lichaam. Ik begon in die tijd ook mijn lichaam te zien als een last en iets vervelends.
Ik had haargroei in mijn gezicht en extreem veel op armen en benen.
Op mijn 15de zijn we voor onderzoek naar de huisarts gegaan en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Ik moest van de dokter beginnen met het slikken van de pil, hierdoor kwam ik zo'n 20 kilo aan en van een meid met een normale lichaamsbouw veranderde ik en een dikkig persoon. De pil daarin tegen zorgde er wel voor dat mijn haargroei niet verder ontwikkelde.
Tot mijn 18de ben ik elke 3 maanden naar het ziekenhuis geweest voor controle van mijn lichamelijke ontwikkelingen. IK werd op van alles onderzocht, of ik wel de vrouwelijke geslachtsorganen bezat, ik werd getest op suikerziekte en nog van alles meer. Ik kreeg een echo, daar was weinig op te zien. Maar de artsen hadden een vermoeden dat ik PCOS zou hebben. Door dat ik een inwendige echo op15jarige leeftijd weigerde konden ze dit niet met zekerheid zeggen. Ik was veranderd in een onzeker persoon en dat is nu pas weer aan het veranderen. Op 16jarige leeftijd kreeg ik ook door mijn lijf meer moeite om anderen deelgenoot te laten maken van mijn lichaam, ik begon te twijfelen over mijn geaardheid. Daar al die tijd niks mee gedaan door onzekerheid. Vriendjes had ik wel maar durfde me nooit echt te geven, uit schaamte voor mijn lichaam en omdat ik stiekem wist dat ik eigenlijk niet van de vriendjes was. Op mijn 23ste kwam ik uit voor mijn geaarheid en ik werd hier ook wat zekerder door. Ik was nog steeds onzeker over mijn lijf, maar ik slikte de pil niet meer omdat ik zoiets had van ik hoef die zooi niet. Hierdoor werd mijn haargroei weer wat erger. Doordat ik mentaal beter in mijn vel zat en ik wilde weten hoe het nu eigenlijk lichamelijk zat met mij, heb ik de stap genomen om terug te gaan naar de huisarts voor een gesprek. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar werd na 1 gesprek en zonder onderzoek geconstateerd dat ik idd PCOS heb, voor hem was dit zo duidelijk als wat.

PCOS= Polycysteus ovarium syndroom. Dit is een afwijking in de hormonen. Het houdt in dat er cystes zitten in de eierstokken. Deze zorgen ervoor dat de eisprong niet normaal gaat. In mijn geval en zonder de pil word ik maximaal 4 keer per jaar ongesteld. Ook heb ik dus veel last van ongewenst haargroei en is de kans dat ik kinderen kan krijgen vrijwel uitgesloten. Ook veel vrouwen met PCOS lijden aan overgewicht en lopen de kans op afwijkingen aan hart en bloedvaten.

De arts vertelde dat er aan PCOS niks te doen en is en het niet nodig is om onder behandeling te blijven. Ik moest maar terug komen op het moment ik kinderen zou willen. Hij zei dat het een vervelende aandoening is waar je bot gezegd maar moet leren leven.
Dat leren leven ben ik nog steeds mee bezig. Ik heb mezelf als karakter en mijn lichaam als 1 gezien. Nu kan ik het steeds vaker losser zien. Met mijn karakter is niks mis en mijn lichaam, ja dat is de mooiste niet maar het zit nu eenmaal aan mij vast. Ik kan voor mezelf mijn lichaam steeds beter accepteren, maar heb nog wel veel moeite om anderen deel genoot van mijn lichaam te laten maken, voornamelijk uit angst om voor mijn lichaam afgewezen te worden. Mijn lichamelijke 'afwijking' zorgt meer voor mentale 'problemen' als lichamelijke problemen. Door mijn lichamelijke aandoening, heb ik ook lang getwijfeld of ik wel vrouw wilde zijn en of ik misschien geboren ben in het verkeerde lichaam.
Ik voel me vaak nu soms ook nog geen vrouw. Ik ervaar mijn lichaam als iets waarmee ik moet leren omgaan, maar echt houden van mijn lichaam, nee dat zou ik nooit kunnen. Houden van mezelf om wie ik ben des te meer en ben ik heel hard aan het werken. En mijn onzekerheden, die zal ik altijd houden, maar ik word er niet minder om en ik blijf wie ik ben.

Ik ben Babs, een leuke lieve aardige meid. Die er een beetje anders uitziet en als je dat niet kunt accepteren dan ga je maar andere vrienden zoeken. Ik lig er niet meer wakker van!

Wauw, wat een verhaal, Babs...
Ik vind het heel knap van je dat je nu zo positief bent! Je hebt iets waar je niks aan kunt doen en daar moet je dan inderdaad mee leren leven. Dat kan zo frustrerend zijn, maar jij draait t om en maakt er iets moois van.. Dát is pas kracht!

_________________
You think you're better than me and I agree..

Mooier kan ik het niet zeggen, dus ik sluit me hier helemaal bij aan!

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"

Ik sluit me er ook bij aan

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

sooo babs,

Jij heb al een hele lange reis achter de rug m.b.t. je lichaam en het accepteren ervan.
Ik heb diep respect voor het delen van je verhaal en hoe je je worsteling heb doorstaan tot waar je nu bent...

Ik heb geen idee hoe je er uit ziet maar je bent nu al een pareltje voor mij...

liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Oei, dat is minder van die paniek aanval... Ja, je moet eigenlijk een beetje kunnen dissociëren op zo'n moment...
Hopelijk ben je een beetje fijn opgevangen daarna.

Ben erg blij te lezen dat ook jij het licht hebt gezien... Je lichaam is echt het mooiste geschenk dat je hebt gekregen en ook het enige in je leven dat je écht bezit...( tuurlijk zolang je leven duurt, daarna moet je je jasje uitdoen en verder gaan...)

ik denk ergens ook dat het een natuurlijk iets is om juist tijdens de pubertijd bewust te worden van je lichaam en de waarde ervan want; alles veranderd dan! en je leert opnieuw jezelf en je lichaam kennen... Het is denk ik een proces waar gewoon wat tijd overheen gaat. Toch blijf ik het appart vinden dat je juist dan opeens stil staat bij het feit dat je een lichaam hebt en dat je er een mening over gaat vormen. Toen ik 5 was was ik bijv. echt nog niet bezig met hoe ik eruit zag en of dat 'normaal was'...

thanks for sharing en heel veel succes allemaal...

liefs, binnenspiegel..

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Ik ervaar het als handig Je geest zegmaar reageert zich af op het lichaam, stel ik pieker enorm dan krijg hoofdpijn, maar ook als ik dagen lang stress heb gehad dan ben ik na een paar dagen ziek, koort ofzo.

Alles reageert zich zegmaar af op het lichaam. Enorm handig is dat, want als je dus geestelijk in de knel zit of iets anders dan waarschuwd je lichaam je, van hee er klopt iets niet.

snappie? ik kan niet zo goed uitleggen op de 1 of andere manier hoe ik dit bedoel maar heb me best gedaan XD

hmhm, ik snap wel wat je bedoelt denk ik...

Je lichaam is een soort van signaal voor de geest of een klankbord voor: "Helleuw, dat ken anders..."

Ja, zo kun je het ook zien.

Liefs, binnenspiegel..

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Waahahaa dat is precies wat ik bedoel!! ik vet veel moeite doen om proberen uit te leggen hoe ik het bedoel en jij zegt het alsof het de simpelste zaak van de wereld is XD

ach ja... het scheelt als je op dezelfde frequentie hangt...

heel veel liefs en tot volgend jaar!...

binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

ik kan niet echt zeggen dat ik van mijn lichaam hou..
ik ben al sinds ik klein was voller dan de rest en wat ik ook eet en doe ik val niet af en als ik niet oplet met eten kom ik nog meer aan.
mijn gewicht is al mijn hele leven een probleem,ik word ermee gepest,geconfroteert de hele zooi.
daardoor ben ik een erg onzeker,stil en rustig persoon geworden die haar eigen lichaam haat. wat woorden van mensen(voornamelijk jongens) wel niet kunnen doen met je..
omdat ik zo stil en rustig ben denken mensen algauw dat ik saai ben,maar de mensen die me kennen die zien dat ik een druk,vrolijk en hyper meisje ben.
er zullen best wel mooie dingen zijn aan mijn lichaam zoals ik prachtig blond haar heb en aparte ogen en ik ben trots op dat ik ondanks mijn gewicht heel sterk ben.ik ben heel veel mensen van mijn leeftijd te sterk en dat is som wel handig

_________________
I don't know if I have spiritual powers but I think I have them

Sjow, ik sta er even van te kijken dat dit topic twee pagina's heeft gekregen in één dag! Wat een prachtig openhartig topic!

Misschien een beetje laat, maar ik wil ook nog even mijn bijdrage leveren.

Ik ben klein. Niet alleen qua lengte: ik heb kleine handen, kleine voeten, kleine borsten en een hele smalle taille. Ik was redelijk vroeg in de pubertijd (op mijn tiende werd ik voor het eerst ongesteld) en dat is ook een reden dat ik niet zo lang ben. Daar heb ik maar een korte periode mee gezeten - op mijn dertiende, toen de rest begon te groeien, en ik niet. Ik heb er al heel lang geen last meer van dat ik zo klein ben en ik sta er eigenlijk ook nauwelijks bij stil, ik voel me namelijk niet klein. Behalve als mensen op hun tenen kunnen staan en een nieuwe lamp ergens in kunnen draaien.... Dan kom ik er nog niet eens bij als ik spring

Ik ben regelmatig ziek, altijd al geweest. Dat vonden ze op de basisschool niet normaal en daar ben ik mee gepest geweest. Nu nog kan ik het niet goed accepteren als ik een keer niet fit of echt ziek ben.

Maar eigenlijk ben sinds ik naar de middelbare school ging best tevreden geweest over mijn lichaam. Ik heb een beetje overgewicht gehad, daar had ik geen last van tot iemand me mollig noemde. En ja, soms vind ik dat ik bést wat grotere borsten mag hebben.
De enige periode dat ik niet tevreden was over mezelf (naast de laatste drie jaar van de basisschool) was vorig jaar in de zomer. Toen was ik nog niet lang uit het ziekenhuis en was ik nog behoorlijk dun. Mensen schatten me toen jonger dan ik was en daar zat ik nogal mee. 17 in plaats van 18 vind ik dan nog niet zo erg, maar 13...? Ik vroeg me af wat ik verkeerd deed. Volgens mijn moeder schatten mensen me toen zo jong omdat ik er nogal fragiel uitzag. Maar het bleef zo toen ik dat minder was. Volgens mijn vriend kwam dat door mijn lengte, doordat ik veel kleur draag en doordat ik zo veel lach. "Zijn volwassenen dan saai? " dacht ik. Pas toen ik het begon te accepteren begonnen mensen me ineens naar mijn leeftijd of zelfs ouder te schatten!

Nu ben ik blij met mijn lichaam Ik eet gezond, heb absoluut geen ritme, sport en ben bijna nooit meer echt ziek Het enige waar ik de laatste tijd meer tegenaan loop zijn dingen in mijn hoofd, maar dat is een heel ander onderwerp.

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

@: Veer: Er is niks mis met een rustig iemand! Ik vind rustige mensen juist altijd zo fijn om bij in de buurt te zijn... Er wordt al genoeg gejaagd en geforceerd in deze tijd. Drukke en lawaaierige mensen voel ik vaak letterlijk mijn enegrie opslorpen...pfff.. niet goed. Dus er is niks mis met een rustig karakter hebben...heerlijk... !
Ja en over je gewicht kan ik maar één ding zeggen: de één heeft een metabolisme van een strijkplank de ander van een appeltje... Dat is genetisch vaak zo bepaald en wat jij omschrijft lijkt er sterk op. Ja, ik denk dat het voor ene deel gaat om acceptatie maar ook voor het vinden van balans. even uit eigen ervaring. Ik heb een tijd gehad dat ik zo ontzettend dun was, terwijl ik best redelijk at. Soms denk ik wel eens terug aan de tijd dat ik nog een 6pack had maar toen voelde ik me vaak duizelig of rillerig. Nu voel ik me super. Ik denk dat dit gewicht gewoon bij me past en dat voor mijn lijf gewoon gezond is en dus in balans... Dat is echt het belangrijkste. Dat je je lekker voelt in je lijf, ongeacht de BMI of confectie maten...

Liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

@ moon pearl:

Haha, ja, ik herken me in dat stukje niet goed ermee om kunnen gaan als je minder fit bent of ziek. Ook het niet als volwassen worden gezien herken ik me in...

Ik ben het afgelopen jaar met name vaak ziek geweest. Voorheen nooit, ja wel eens keelpijn ofzo maar nooit griep o.i.d. Nu heb ik last van ontstekingen en pijn aan gewrichten ook wel. Ik kan daardoor er maar moeilijk mee om gaan als ik het rustiger aan moet doen. Ook als ik merk dat mensen rekening met me gaan houden raak ik gefrustreerd. Ik wil niet anders behandeld worden dan de rest, klaar...

Ja, het niet voor volwassen aangezien worden herken ik me ook wel in. Ik draag bijna nooit make up en hakkenschoenen draag ik ook niet echt vaak ( vindt 1,75 lang genoeg..haha). Ik heb vaak op mn werk te horen gekregen "Ik twijfel bij jou altijd over je leeftijd. Je klinkt wel wijs en volwassen maar je ziet er nog zo jong uit." Ik ben nu 25, over een maand 26 en ik wordt standaard 21 geschat...

ik denk dan altijd maar; "ach, als dat zo blijft gaan als ik straks 60 ben vink het niet erg..."

Liefs en jij ook bedankt voor je openhartige bijdrage...

binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

vandaag ervaar ik mijn lichaam als vervelend. het wil niet wat ik wil:( morgen weer een dag:)