Hallo allemaal,

Ik heb al van mijn kindertijd, dat ik bepaalde dingen moeilijk kan loslaten. Een logeé partijtje dat afloopt, je gaat naar de "grote" school, je lief maakt het uit, en ga zo maar verder.

Laatst ben ik ontslagen, en ben vollop aan het solliciteren naar ander werk. Het idee dat ik onderrand anders mag gaan werken, maakt mij een beetje bang. Ik heb ook mijn voorlopig rijbewijs gehaald en ben toch super blij voor deze dingen die nieuw voor mij zijn. Maar op een of andere manier, vind ik het jammer dat dit weer ten einde is gelopen en heb ik zo een stress gecreëerd dat dat op mijn schouder en daarna nek is gaan beginnen werken.

Gelijk een weegschaal, is wat je precies op mijn kan gaan "plakken" zwart of wit.. ik ben altijd positief ingesteld, maar het zijn soms ook verschrikkelijke dagen voor mezelf. Ik heb zeker geen borderline, en begin zeker niet met anti-depressivia! Want dat is zeker uit den boze bij mij.

Ik vroeg me af wie hier nog zo'n last heeft van het leren loslaten, en opnieuw iets beginnen???

Liefs,
Jessebell

Niet zozeer toen ik van school veranderde, maar dat komt misschien omdat ik dat heel erg vaak moest.
Wel als een goede relatie ten einde loopt, maar dat heeft iedereen. Niemand gaat fluitend verder als je 'lief het uitmaakt'
Het hangt een beetje af van de situatie, ik heb meestal niet zo'n probleem met nieuwe situatie, maar toch vind ik het ook wel fijn als dingen lekker zo blijven als ze zijn.

Loslaten is één van de lastigere dingen in het leven. Alles wat je laat gaan doe je vaak om de reden dat je er iets nieuws voor in de plaats zet (of niet, wat ook wel een aanrader is, rust is goed).
Het is simpelweg eng om bepaalde aspecten van je leven in te wisselen voor nieuwe.

(Sidenote: Voor mij is het altijd al mijn intentie geweest constant te transformeren, daar heb ik me altijd al aan toegelegd.)

Met name in de cultuur waar we in leven kan het heel eng zijn.
Nederland heeft nou eenmaal een zeer Calvinistische insteek. We hebben het altijd over vrijheid en vrijheid van meningsuiting, maar dat moet toch altijd binnen bepaalde kaders gehouden worden, anders komt juist het: "Wie zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, die wordt zijn kop afgehakt", naar voren. "Doe nou maar normaal, dan doe je al gek genoeg."
Dan is het niet makkelijk als je met radicale veranderingen komt in je leven. Mensen hebben veel moeite zich te conformeren aan veranderingen.

Als je echt wil loslaten heb je vaak helaas maar drie keuzes:
1. Zoek een nieuwe context waar je alles in je leven kan resetten. (Letterlijk ergens anders naar toe gaan)
Is in het begin misschien eng en je zal veel achter je moeten laten, maar hierbij zul je de minste weerstand en de snelste resultaten boeken. Zou ik persoonlijk niet zo snel aanraden tenzij je zeker bent van je zaak. Ik heb een vriend gehad die dit deed maar daarmee ook alle bruggen achter zich had verbrand! Dan vraag ik me toch af of je dit moet willen. Hiermee leg je namelijk jezelf ook weer nieuwe zorgen op.

2. De moeilijke/geduldige weg. Geleidelijk aan, met veel geduld alles in je huidige situatie omgooien.
Zeer wezenlijke optie. Je moet echter geduld hebben en dat is een zeldzaam goed in Westerse landen. Ben je bereid om het meest ideale te vinden voor jezelf en anderen, zonder wie dan ook al te veel pijn te moeten doen? Resultaten komen, maar je moet op lange termijn vertrouwen er in hebben. Hierbij geef je ruimte aan zowel verandering, als de mogelijkheid voor jezelf en alle anderen hier op aan te passen.

3. De pijnlijkste weg. Zeer direct dingen omgooien in je leven, wat veel overtuiging van jezelf vraagt en waarvan je weinig support ontvangt van je omgeving!
Er is ook deze optie van snelle verandering zonder context te veranderen. Hierbij bepaalt je hogere Zelf (dus niet je ego) wat er gebeurt. Hiervoor moet je alleen extreem veel vertrouwen hebben in wat het leven je brengt. Zulke zekerheid voelen weinig mensen en is absoluut niet gangbaar in Westerse landen. Dit is vaak een spiritueel pad, omdat je vertrouwt op iets buiten wat je gewend bent, je geeft je over aan hoe dingen verlopen. Als dit goed verloopt kun je in een stroom terecht komen wat een prachtig avontuur kan zijn, maar als je er niet klaar voor bent dat je veel hebt achter gelaten zonder er wat aan over te houden.
Het kan dan voelen alsof je niets meer hebt.

De kunst van het loslaten is uiteindelijk het besef dat er niets is wat buiten jezelf staat wat van jou is. Jij bent alleen jezelf, zelfs als je lichaam er niet meer is, of alles wegvalt in je leven heb je alleen je hogere "Zelf". (Het is daarom ook niet zo gek dat mensen die al hun materiële eigendommen verliezen of plotseling gedeeltelijk of voor het grootste deel hun lichaam verliezen vaak terecht komen in een spirituele transformatie en zonder begeleiding: Een spirituele crisis)

Ik herken het ongelofelijk goed! Ik heb er zelf moeite mee, dus ik kan je niet echt helpen. Succes!

Wat een mooie goede uitleg Michiel! Het is wat ik al wist maar fijn om zo op een rijtje te hebben. Ik doe (meestal) 2 maar wil eigenlijk naar 3 toe. Maar dat is ook een kwestie van durven (loslaten). De laatste tijd, eigenlijk al lang maar het wordt steeds erger, kan ik mij enorm vasthouden aan kleine dingen. Vooral dingen die ik dan ''fout'' doe. Belachelijk kleine dingen. Terwijl ik ook weet dat fouten zijn om te leren. Dat ze onvermijdelijk zijn (tenzij je verlicht bent). En dat een fout eigenlijk niet eens bestaat. Maar ik hoop/denk dat ik nu op een kantelpunt kom/ben. Maar ik kon me vroeger ook erg aan grotere dingen vasthouden. Vooral als ik erg boos was geweest. Want dat ben ik niet zo gauw.

_________________
.

.

_________________
.