|
Beste mensen,
Ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen. Deze passage kwam ik tegen in een samenvattend handboek m.b.t. filosofie. Augustinus was zijn tijd ver vooruit, en vormde inspiratie voor Descartes' uitspraak: ik twijfel, dus ik denk, ik denk, dus ik ben, en tevens voor C. G. Jung's leer over de Archetypen.
Onderstaande passage vond ik mooi: oprecht, integer, dichterlijk en erg psychologisch voor die tijd (5e eeuw n.Chr.).
‘In mijn binnenste verricht ik dat alles, in het enorme paleis van mijn geheugen: daar heb ik namelijk de hemel, de aarde en de zee tot mijn beschikking, met alles wat ik erin of erop heb kunnen waarnemen, met uitzondering van die dingen die ik vergeten heb. Daar kom ik ook mijzelf tegen, en dan haal ik mij mezelf weer voor de geest, wat ik heb gedaan en wanneer en waar, en welke gevoelens ik gehad heb toen ik dat deed. Daar bevindt zich alles wat ik mij herinner, hetzij ik het ervaren, hetzij ik het geloofd heb. En uit diezelfde voorraad ga ik dan ook de beelden van ervaren dingen of op grond van ervaren dingen geloofde dingen weer zelf combineren, nu eens deze, dan weer gene, en uit die verleden dingen maak ik mij dan ook een beeld van toekomstige handelingen en gebeurlijkheden en verwachtingen, en al die dingen overdenk ik dan weer alsof ze tegenwoordig zijn. “Ik ga dit of dat doen”, zeg ik bij mijzelf, in die enorme ruimte van mijn ziel, die gevuld is met beelden van zoveel en van zo grote dingen, “en dan zal er dit of dat op volgen”. Of ik zeg: “Ach, als dit of dat er nu eens was!” of “God verhoede dit of dat!” Dat zijn zo de dingen die ik bij mezelf zeg, en terwijl ik ze zeg, zijn de beelden aanwezig van alle dingen die ik zeg, gekomen uit datzelfde schathuis van het geheugen. En zonder die beelden zou ik van die dingen helemaal niets hebben kunnen zeggen.’
_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust
|
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
