Waarschijnlik één van de belangrijkste dingen die momenteel nodig zijn, is liefde. En ja, voor de mensen die meer van mijn berichten lezen (wat er niet bijster veel zijn), ik refereer er vaak naar, omdat het volgens mij zo vreselijk belangrijk is, en omdat het momenteel erg "speelt" in mijn leven. Onvoorwaardelijke liefde. Waar wij zo gewend zijn alleen voorwaardelijke lief te hebben, kunnen we het onvoorwaardelijk liefhebben bijna niet voorstellen. Heb je jezelf onvoorwaardelijk lief? Of is er vaak een stemmetje wat zegt, of voel je, dat je het niet verdiend om echte liefde te voelen. Dat je "anders" moet zijn, om die liefde te krijgen, van jezelf of van anderen. Wat nou, als je gewoon goed bent zoals je nu bent? Wat je momenteel ook dwars zit, welke je problemen je ook hebt, wat je ook fout denkt te hebben gedaan. Zelf ervaar ik vele dingen die ik label als "niet-goed", en dingen die "moeten veranderen" voordat ik mezelf echt lief kan hebben. Maar dat zijn dingen die je "doet", niet wat je BENT.
Vooral mensen met een groot warm hart, mensen die open staan, die misschien niets liever willen dan liefde uit dragen, zijn vaak zo hard voor zichzelf. We willen zo graag liefde uitdragen, aardig zijn, goede mensen zijn, dat we elk foutje in onszelf opmerken en vergroten. Tegen die mensen, en iedereen die het nodig heeft zou ik willen zeggen:
Je bent OK, je bent goed.
Als je het moeilijk vindt dit te accepteren, te voelen, voor jezelf, stel je dan voor dat een enorm mooi schijnend wezen, hoe je hem/haar/het ook voorsteld, voor je zit. Dit wezen, weet alles van je, voelt alles wat jij voelt, denkt alles wat jij denkt, ziet al jouw twijfel, al jouw frustraties, al jouw liefde, al jouw veroordeling, al jouw lijden, al jouw pogingen dit te veranderen, al het lijden dat je veroorzaakt, alle liefde die je brengt. Je hebt geen geheimen voor dit wezen, het kent jou door en door. En toch, voel je een onvoorwaardelijke liefde van dit schijnende wezen komen voor jou. Ondanks al je tekortkomingen en fouten, oordeelt het niet, maar neemt het je in zijn armen, en voel je, misschien voor het eerst, dat je er helemaal mag zijn, zoals je bent, nu. Misschien voel je de liefde, maar kan je het in eerste instantie niet accepteren, werp je er mentaal vanalles tegenin, waarom je het niet verdient. En toch, blijf je die liefde, die je al dan niet kan accepteren, voelen.
In mijn visie, is dit voelen, dit soort liefde ervaren, zo belangrijk, omdat we het vervolgens ook voor anderen mensen kunnen voelen, en uiten. Het maakt ons zachter, we veroordelen minder in andere mensen omdat we snappen hoe moeilijk het leven kan zijn. Dat, wanneer we al het "negatieve" in onszelf kunnen aanschouwen, en toch liefde voor onszelf kunnen voelen, dat we dat ook makkelijker bij anderen kunnen doen. Het maakt alles simpeler, en je voelt je vrijer, omdat je geen energie meer verspilt aan het veroordelen van jezelf en anderen.
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
