ik loopt stage bij parnassia alwaar ik af en toe behoorlijk heftige shit meemaak. ik heb besloten die dingen opte schrijven, omdat ik gemerkt heb dat dit het makkelijker maakt om het naast me neer te leggen.

terwijl ik een geval beschreef kwam ik op het idee het tot een echt verhaal te vervormen. andere namen, ietsjes geromantiseerd... zo kunnen anderen er misschien ook plezier van beleven.

zie hier dus iets wat weleens hoofdstuk 1 kan zijn van een of ander boek leter haha



Ik leg de telefoon neer. Pfffff. Wat een gedoe. Ik pak mijn agenda en blader daar wat in. Als ik op de juiste datum terecht kom krabbel ik er een naam en datum in. Met koeieletters schrijf ik erboven STAGE. Ik stop mijn agenda weg en pak mijn mobieltje weer op. Ik zoek het nummer van school en druk op het groene hoorntje. Ja hallo met paul, is saskia er? Ow die werkt niet op woensdag? Dan stuur ik haar wel een mailtje. Ja jij ook hoooi! Godverdegodver! Ik typ in: http://www.hotmail.com.

Ik zal me even voorstellen! Ik ben Paul. Ik ben 22 en volg een opleiding MMZ. Mmz? Ja mmz! Ok ik leg het nog 1 keer uit ,speciaal voor jou. Mmz staat voor Medewerker Maatschappelijk Zorg, en is een mbo opleiding die voorheen bekend stond als SPW (sociaal cultureel werk) ja snap je hem? Mooi dan staan de oortjes weer een beetje omhoog. Ik ben een hele normale jongen met een heel normaal leven. Dat vind ik zelf tenminste. Ik heb normale vrienden en normale hobby’s. zo genoeg over mij, en te weinig over iets anders we gaan verder met het verhaal.

Ik stuur een mailtje naar saskia:


Hoi saskia,

Ik had net lena van parnassia aan de lijn, ze hebben ee stageplaats voor me. (eindelijk) ik heb dinsdag om 2 uur samen met háár een afspraak op hun kantoor in leiden.

Tot maandag op school!
Paul


Zo dat ook weer gedaan. Ik voel me suf leeg en ik verveel me dood. Dit gaat al 2 weken zo! Waarom? Laat me het je uitleggen. Het begon allemaal aan het eind van de éérste. Ik heb toen een half jaar stage gelopen op een school voor kinderen met een verstandelijke beperking. Hartstikke leuk natuurlijk, maar duidelijk niet mijn talent. Aa het eind van de eerste werd er op school druk geregeld om ons de 2e dag van het 2e schooljaar een leuk stageplekkie te geven. Volg je het nog? Ja? Mooi, we gaan verder! Dat zoeken naar een plek gaat best snel en persoonlijk heb ik het idee. Er word geluisterd naar wat ieders persoonlijke wensen en sterke punten zijn en aan de hand daarvan word er een fijn plekje gezocht. alwaar je (als je mazzel hebt) jezelf betaald en anders onbetaald een half jaar in het zweet kan werken. Naast een hoop schoolwerk. Dit ging bij mij alleen net even iets anders. Ik heb mijn voorkeuren uitgesproken bij Saskia, onze stagecoördinator. Zij is aan het zoeken geslagen, en daar begint de ellende. Trots komt Saskia naar me toe met een adres. Ik kijk ernaar en het zegt me niets. Een gesprek met mijn goede vriend google, levert ook niet veel informatie op. Ik loop naar het kantoortje van
Saskia. Ik heb nog geen idee van de ellende die me te wachten staat. Zalig zijn de alwetenden, zullen we maar zeggen. Ik informeer naar mijn stageadres. Saskia wist ook niet uit haar hoofd wat dit precies voor instantie was, maar een van mijn docenten draaiden zich om. De naam die jij noemt zijn eigenlijk 2 verschillende namen van verschillende bedrijven. (o jee!) na nog wat zoek en discussieerwerk krijg ik te horen dat het adres wat mij is toegewezen, een woonvorm is voor verstandelijk gehandicapten. (heel erg o jee) mevrouw Saskia, welk gedeelte van “ABSOLUUT NIET MEER MET GEHANDICAPTEN” heeft u op mijn formuliertje niet goed kunnen lezen? Mevrouw saskia verontschuldigd zich en geeft mij groot gelijk. Ze slaat gelijk weer aan het bellen en verzekerd me een andere stageplaats.

Er gaat een week voorbij waarin ik niets hoor. De laatste schoolweek gaat in, en nog steeds geen woord. Na een aantal keer vragen word het mij duidelijk dat ik redelijk in de panarie zit. Ik vlag af op de laatste dag vóór de zomervakantie zonder ook maar iets te weten. Tijdens mijn vakantie gaat het contact met saskia en iets wat het BPV bureau genoemd word gewoon door via telefoon en email word ik op de hoogte gehouden van vorderingen (of moet ik zeggen stilstand) van de situatie. Er is even hoop als ik een afspraak mag maken bij een woonvorm voor moeilijke jongeren (yess!) ik bel op en krijg een dame aan de lijn die van niets weet. Een halve week later heb ik de goeie te pakken en krijg te hore dat ik pech heb, maar dat ze geen plek hebben voor 2e jaars MBO’ers ze liet het klinken als een vies woord. Ik Saskia, mijn coach en het BPV bureau gebeld, deze elkaar weer gebeld, mailtje hier mailtje daar, o had ik mijn stageplaats maar! In een moment van zwakte stuur ik een mailtje naar Saskia, waarin ik haar uitleg hoe ik er over denk allemaal. Ik krijg een mailtje terug waaruit bleek dat dit haar best pijn deed, mijn mailtje teruglezend snapte ik het wel. Ik maar teruggemaild met een kleine uitleg (ik geef niet jou persoonlijk de schuld). Toen ik terugkwam van scoutingkamp had ik mail met een adres en een naam. Ggz delft! Eindelijk vooruitgang! Ik bellen en nog eens bellen, en na 5 keer had ik de juiste meneer aan de lijn, meneer bleek een mevrouw te zijn, en ik mocht op gesprek komen. Intussen was het nieuwe schooljaar al begonnen en de rest van mijn klasgenoten en vrienden waren allang bezig met hun stage. Ik naar mevrouw van het ggz in delft. Leuk gesprekje en een week later kon ik aan de slag in een huiskamperproject in de buurt. Toppertje dacht ik! Psychiatrie is helemaal mijn ding. Ik kwam echter bedrogen uit. Ik kwam terecht in wat een kruising leek tussen een clubhuis en een bejaardenhuis. Na 3 dagen daar voor me uit te hebben gekeken met de clienten, heb ik mijn verhaal op school verteld. Mijn studieloopbaancoach (anika) schrikt en vind nog harder dan ikzelf, dat ik daar mijn tijd en talent verdoe. Ik haal je van die stage af en ga met spoed iets anders zoeken. Ik regel het wel zegt ze terwijl ze zich naar haar kantoortje haast. Okee, nou jah, fijn… denk ik… na weer 3 gezellige dagen thuis krijg ik telefoon. Het is mijn begeleidster van de ggz; waneer dacht ik weer eens te komen? Nou euh niet! De rest van het gesprek zal ik jullie besparen, gedeeltelijk om mijn eigen waardigheid te behouden. Ik uitleggen en duizendmaal excuus natuurlijk. Mevrouw snapte het wel, maar beetje raar dat niemand haar op de hoogte gebracht had. Ik hang gespannen op. Ja dat vind ik ook raar. Tien minuten later gaat weer mijn versleten sony ericcson (ik moet er toch echt eens wat minder bierflesjes mee openmaken) ik krijg een zeer verbolgen mevrouw van het hoofdkantoor van de ggz aan de lijn, deze had vernomen dat ik ‘m gesmeerd was en kwam verhaal halen. Ik nog een keer het hele verhaal uitgelegd. Ook deze mevrouw nam mokkend mijn excuses aan. Pfff wat een dag en het is pas 1 uur! Kan het nog beter? Ja hoor, want mijn telefoontje gaat alweer… we hebben een beller! Wat is het woord dat ik zoek? Ah mevrouw Ina van het BPV bureau van school… waar ik het lef vandaan haal om m te smeren bij een stage die u met de grootst mogelijke moeite voor me had geregeld? Euh ik neem aan dat u OOK niet door mijn coach op de hoogte ben gebracht? Nee? Ok.. excuses dan maar? Ja? Ok hoooi! Pffff ik zet snel mijn telefoon uit, ik vind het best voor vandaag, en start stoïcijns mijn computer op.

Een week gaat voorbij zonder iets te horen. Na 10 dagen word ik op donderdag gebeld. Herman, van “t stagepunt” van parnassia. Ze hebben plaats! Ik word dinsdag in leiden verwacht op de locatie lange mare in leiden. Leiden! Das een eind uit de buurt! Nou ja prima, parnassia verslavingszorg… klinkt in ieder geval goed! De dagen kruipen voorbij, en maandag print ik wel 3 verschillende routeplanners uit! Hoe kom ik daar in godsnaam?! Het zit blijkbaar midden in de stad. Op 10 minuten lopen van t station. Ik omzeil de openbaar vervoerplanner door aan te geven dat ik die 10 minuten echt wel in staat ben te lopen. 9292ov.nl stuurt me namelijk fijn met de bus. (á 20 minuten) eindelijk heb ik alles op een rijtje, de treinplanner, de plattegrondjes van het station naar het kantoor. De volgende dag dus lekker stressen. Ik kom zowaar heelhuids aan in leiden. Na 3 keer de kaart draaien, heb ik door welke kant ik op moet de pracht van de stad leiden ontgaat me totaal, want het is er de volgende dag leids ontzet, wat groots gevierd lijkt te gaan worden. Ik vind de straat waar het pand van parnassia moet zijn. Ik worstel me tussen kraampjes door en zie uiteindelijk een klein bordje “parnassia verslavingszorg” op een deur hangen. Ik kruipt tussen een paar biertappen door en frons mijn wenkbrauwen bij de aanblik van de deur, die tussen 2 cafés in blijkt te zitten. Lekker handig als je alcoholist bent denk ik. Ik loop drie trappen op en kom in het kantoor waar ik blijkbaar het komende half jaar mijn intrek zal nemen. Ik word voorgesteld aan marjan. Een van de bazen hier. Ik word gevraagd naar mijn opleiding, en achtergrond. Mbo, niveau 4, en hiervoor sociaal cultureel werk gedaan. Licht beschaamd voeg ik eraan toe en electro. Dit alles bleek niet helemaal goed te vallen. Foutje nummer 130 in het proces, marjan was geinformeerd dat ik een hbo opleiding volgde. Die een stuk meer strookt met wat er daar gedaan word. Ik knijp in mijn zwetende handjes en wil mijn tas weer pakken. Goedendag, het was gezellig dank voor de koffie en werkze, maar marjan kijkt me aan en zegt; ach wat maakt het ook uit, als je denkt dat je het aanken, welkom bij de club! Ik raap mijn kaak op van de grond en bedank haar voor de kans. Wanneer kan ik beginnen? Dinsdag. Ok dus nog een week mezelf vermaken en dan de loonslaaf uithangen. Geen probleem, ben het onderhand gewend. Met een licht gevoel van euforie loop ik het kantoor uit. Buiten steek ik een sigaret op die beter smaakt dan alle andere eerder die week. Eindelijk.

_________________
ach deze weg dan al belopen?

dan ligt elke andere open!

Hokee wat een verhaal
Ik heb m helemaal gelezen En ik vind t best wel wat

Maar ik heb wel een paar aanmerkinkjes, if I may.. Ik vind je schrijfstijl namelijk vaak niet echt passen in wat je over wilt brengen.. Maar dit is opbouwende kritiek, dus ik hoop dat je er wat mee kunt
*At first, je gaat heeeel snel. Je jaagt door het verhaal heen. Ik weet niet hoeveel je te vertellen hebt, maar zo kun je geen boek vullen. Ook niet als je wel heel veel te vertellen hebt, want dan is het veel te hectisch en onbegrijpelijk voor een buitenstaander. Het gaat gewoon te snel.

*Voorbeeldje:

Please, haal dat weg. Je legt niks uit aan een 4jarige kleuter en ook niet aan iemand waaraan je je ergert. Je schrijft een boek, toch? Ik weet niet hoe ik t moet omschrijven, maar als ik zoiets lees na ongeveer 2 zinnen, die niet op zulk hoog niveau waren dat je er steil van achterover slaat, voel ik me alsof iemand me de les leest. En dat doe je wel vaker. Het is niet erg, het kan, maar als ik dat gevoel al krijg in het eerste hoofdstuk, zou ik het persoonlijk weg laten

*De voornaamste kritiek is dus eigenlijk dat ik het te snel vindt gaan. Calm down, it's just the beginning. Weer een voorbeeldje:

Je hebt uberhaupt geen gesprek beschreven. Je vertelt alles wat er gebeurt zo snel, dat er 3 dagen in 1 zin gaan, bij wijze van spreken. En dat is zonde, want volgens mij is het best leuk om te lezen als je het wat uitgebreider vertelt. En als je dat doet, kun je natuurlijk ook gewoon zeggen dat je een deel van gesprek aan ons onthoudt. Dat maakt t juist spannender

And again, dit is mijn mening. Doe ermee wat je wilt.
Veel succes, and if u need any help, I'm here

Liefs,
Julia

_________________
You think you're better than me and I agree..

ik waardeer je mening juul!

ik ga er op dit moment nog niet veel mee doen... ik zit nog in de "schrijf het van je af" fase. als ik er daarna wat mee wil doen ga ik ana het knippen en plakken.

maar blijf fvooral commentaar geven, dan ga ik verder met die info in m'n achterhoofd

_________________
ach deze weg dan al belopen?



dan ligt elke andere open!

Dat is precies wat ik erbij dacht Alsof je het meteen had geschreven en gepost als het ware Maar dat klopt dus wel =)
Veel succes nog iig!
Kuss

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ik ben dan misschien van de oude garde (ook al ben ik niet zo oud haha) maar...
SPW is (of was) Sociaal Pedagogisch Werk (MBO niveau)
SCW is (of was) Sociaal Cultureel Werk (MBO niveau)
SPH is Sociaal Pedagogisch Hulpverlening (HBO niveau)
MWD is Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (HBO niveau)
Het lijkt allemaal op elkaar, maar is toch net weer even anders en jij haalde er volgens mij twee door elkaar.
Toch niet erg dat ik dat er bij zeg?

De twee puntjes die Julia aanhaalt ben ik het wel mee eens, voor de rest leest het makkelijk en snel weg, goed geschreven dus!

_________________
Zonnige en liefdevolle groetjes,

Pluisje.

je hebt gelijk pluis, dhet staat voor sociaal pedagogisch werk.

mijn vorige opleiding was sCw

tnx

_________________
ach deze weg dan al belopen?



dan ligt elke andere open!

had weer inspiratie dit keer een huisbezoekje opgetypt....

Druk in gesprek komen jan en ik aan bij het huis van meneer brodde. Ik stap uit en wandel de trap op. Ik zie dat de gordijnen strak dichtgetrokken zijn. Jan loopt achter me en vraagt hee, zie jij dat ook? Ik draai me om, ja de gordijnen zijn weer toe, dus ’t zal wel weer aardig mis zijn. Nee dat niet! Jan loopt me voorbij. Ik loop achter hem aan en zie dat de ruit in de voordeur als een puzzel op de vloer in de gang ligt. O jezus. Ik druk op de bel. Na een halve minuut zie ik de blote voeten van meneer brodde wankel tussen de scherven door schuifelen. Hallo, kom snel binnen is het welkom. Jan en ik lopen de gang door. Terwijl ik het glas onder mijn bergschoenen hoor kraken murmelt meneer brodde het een en ander over de buurman. Jan en ik pakken een stoel, en maken een plekje vrij op de met papiertjes, lege verpakkingen en vuile kledingstukken. Wat is hier gebeurd? Vraagt jan rustig. Ik kijk om me heen in de bende en zie een keurige rij met lege halve literblikken bier voor hem op tafel staan 7 stuks. En het is pas 4 uur. Mooie score. Ja hoor es, die buurman van me, nou kijk, het begon zo, ik bedoel… uiteindelijk.. ja die man die… waar was ik? De buurman ton. O ja! Die buurman, nou kijk het zit zo, ik krijg weleens een zakje wiet van hem ja, ja das niet zo bijzonder toch? Nou kijk, en toen ging ik dus, waar is mijn sjek? Ton, de buurman? O ja… euh.. ik zucht diep als meneer brodde onsamenhangend doorrateld over een buurman en een zakje wiet. Ik kijk johan aan. Die kijkt terug, en ik zie in zijn blik dat hij er net zoveel van begrijpt als ik. Aan het eind lijkt het erop dat de buurman de ruit in heeft gegooid en meneer een klap op zijn hoofd heeft verkocht. (waar trouwens niets van te zien was) meneer brodde was onderwijl druk bezig lukraak spullen in tasjes te gooien, hij gaat naar zijn moeder, want hier durft hij niet te blijven hoor! Prima ton, maar heb je al aangifte gedaan? Ja dat heb jij toch gedaan net? Nee ton, wij komen net binnen. O ja, jij had… waar is mijn biertje? Ton, aangifte. O ja, nou kijk waar is die telefoon? Daar ton. O ja, maar wat ging ik nou zeggen? O ja, maar de ruit is er nu uit en ik durf niet weg te gaan zonder ruit in de deur hoor, zo kan iedereen binnen komme. Je moet dus ook even de woningbouw bellen. O ja. Meneer brodde staat kreunend op en stiefelt naar het bureau waar de telefoon op staat. Hij vraagt mij de stoel waar ik op zit. Ik sta op, geef hem de stoel, en kijk rond naar een zitplaats. De bank nodigt niet uit tot zitten, met verdachte vochtige plekken op de kussens en de vloer. Ik zie een doos staan waar ooit een dure printer in heeft gezeten, ik laat me er rustig op zakken om te kijken of hij mijn 85 kilo houd. Ondertussen zit meneer brodde lukraak nummers in te drukken op het toestel. Er word niet opgenomen zegt hij vragend. Ik kijk jan aan. Welk nummer heb je gebeld dan? Ja dat zeg ik toch net godverdomme! Je bent er niet bij ook he roept ton, en kijkt mij vragend aan. Snap jij dat nou? Ik vraag hem naar wie hij gaat bellen. Hij kijkt voor zich uit. Bellen? Ja ton, met de politie en de woningbouwvereniging. Oja. De politie die bel ik trouwens bij m’n moeder hoor! Dan wil ik hier eerst pleite zijn. En de woningbouw? Die heb jij toch net gebeld? Jan zucht diep. Nee ton, die zou jij nu bellen voor die ruit. Juist. Wat is het nummer? Dat weet ik niet zegt jan. ton kijkt mij aan, er ligt daar op de bank ergens een telefoonboek paul, kun jij dat even pakken voor me? Ik loop de groezelige donkere kamer door. En kijk naar een berg kleren en een deken op de bank, de verdachte lichte en donkere vlekken nodigen niet uit voor een graaipartij. Ja je mot effe wat van ze plek halen hoor! roept ton me toe. Ik pak een puntje van de deken en haal het weg, een hoop rommel, maar geen telefoonboek. Ton begint te mompelen dat het toch echt daar ergens ligt. Ik laat de deken weer vallen als hij uitroept O JA! Hier ligt ie voor m’n neus. Één nul voor ton. Ik zoek mijn doosstoel weer op.na wat geharrewar met de telefoon komt er schot in de zaak, het nummer van de woningbouw word gedraaid en ton heeft zowaar verbaal contact met ene medewerker. Hij krijgt een nummer en een naam. De glaszetter begrijpen we. Na een vloekpartij hangt ton op. Hier! En jan krijgt een briefje in zijn handen gedrukt. Wat is dit? Vraagt hij. Weet ik veel, jij geeft dat net aan mij! Ton raakt zichtbaar geagiteerd. Hij kijkt mij aan voor bevestiging. Ik zeg niets. Mijn collega pakt zijn telefoon, en belt het nummer. Het blijkt inderdaad de glaszetter te zijn die al in de buurt is. Jan en ik haasten ons om de pestzooi in de gang een beetje op te ruimen, anders hebben we de woningbouwvereniging straks ook nog op ons dak! Als het een beetje toonbaar is komt de glaszetter de trap op. Deze plakt een noodruitje over de nog bestaande scherven, en beloofd morgen terug te komen voor een nieuwe goede ruit. Ik loop ondertussen naar de buurman. En vraag wat er nou gebeurd is. De buurman blijkt niet thuis maar de buurvrouw, een keurig geklede vrouw zegt mij bezorgd dat meneer brodde naar haar idee geen sleutel had en daarom een ruit ingegooid heeft om binnen te kunnen komen. Dit lijkt mij een aannemelijk verhaal aangezien dit eerder voorgekomen is.
Ton verzint er dan een verhaal omheen om niet af te gaan tegenover ons. Fijn! Ik loop terug en raap als ik door de gang loop de dader op, een flinke stoeptegel. Ik kom de kamer in en zeg tegen ton dat ie blij mag zijn dat ie dat ding niet op z’n ei heeft gekregen. Jahaa dat heb ik ook gekregen roept ie naar zijn hoofd wijzend. Jaja ton, denk ik. Goed, ik bevind me in een lastig parket. Het is bijna 5 uur, dus tijd om naar huis te gaan. Ik zit bij een klant die absoluut geen idee heeft van tijd en realiteit en moet nodig plassen. Meneer brodde is zo dronken dat hij nu stellig in zijn eigen leugen gelooft en zijn paniek neemt toe. Jan spreekt hem weer aan. Heb je je moeder eigenlijk al gebeld dat je komt? Ton kijkt ons aan. Ja dat heb jij toch net gedaan? Jezus wat zijn jullie voor een stelletje eikels ook he, ik hou ermee op ook, rot maar lekker op! Jan blijft zitten. Ik dus ook. Nee ton, jij moet eerst ff je moeder bellen. Ton loopt naar de telefoon, koppelt hem los, tegelijk met zijn kabel-modem en zijn tv kabels. Wat ben je aan het doen ton? Ja dit moet toch mee?! Ik ga een week naar m’n moeder dat zeg ik net. Ja maar waarom neem je je telefoontoestel en kabelmodem dan mee? Ja ik moet daar toch ook telefoon hebben? Jan en ik zuchten in koor. Dat ding werkt alleen hier ton, dat staat op adres. Ja m’n moeder heeft toch ook tv en telefoon?! Da doet ie het daar ook sukkel! Je bent er echt niet bij vandaag he! Jan en ik kijken elkaar aan. Paul? ik kijk op. Wil jij die printer en die computer even loskoppelen? Die moeten ook mee! Ik kijk jan aan, en die knikt. Ik begin het gevecht met stoffige draden zodat ik uiteindelijk met een comuterkast en een printer tussen de bende door zwalk. Ondertussen hebben ton en jan een discussie over het bellen naar moeder. Uiteindelijk belt ton op. Met het mobieltje van mijn collega, omdat de zijne ergens in een tasje zit.

Ma? Ja hallo, met tonnie, met tonnie ja. Ik kom zo. Maar ik heb 2 mensen bij me, dus die komen ff een bakkie doen. Ja weet ik veel, van parnassia. Johan en paul ja. Wat loop je nou te zeiken dan mens?! Ik kom ff een tijdje logeren dus ik heb m’n rommel mee. Hallo? … hallo?

Opgehangen teringwijf. Wat heeft ze nou gezegd dan ton? Vraagt mijn collega. Ja dat ik op kon hoepelen ofzo. Ton staat op om zijn schoenen aan te trekken. Een paar afgetrapte gympen. Hoe ga je al die spullen mee krijgen dan ton? Ton kijkt jan aan. Nou met jou auto. Dacht je dat ik die teringzooi allemaal alleen daarheen ga sjouwen dan? O dus we gaan er met mijn auto heen? Ton kijkt eerst mij, dan jan en dan mij lang aan. Wat dacht je dan?! Maar laat maar ook, ik doe het wel zelf! Nee ton, geen probleem hoor, tis hier vlakbij, maar ik wil wel eerst weten of je moeder het wel goed vind, anders ga ik je spullen er niet heen brengen. Goed dan geef dat ding maar weer dan! Dan bel ik haar nog een keer. Jan geeft hem de telefoon, en ton draait het nummer weer. Na drie keer proberen gooit hij de telefoon weer neer. Het lukt niet. Antwoordapparaat. Johan vist zijn telefoon op tussen de sigarettenpeuken vandaan. Hij kijkt op het display en zegt dat het ook een heel fout nummer is. Hij draait het goede nummer en doet zelf maar het woord.

Ja hallo met jan kersens, parnassia. Ik zit hier bij ton, en die is nogal onrustig en wil graag een paar dagen bij u thuis tot rust komen. vind u dat goed? Ja? Mooi, dan komen wij hem zo even brengen. Tot zo!

Zo dat ook geregeld, ondertussen heeft ton zijn jas en schoenen eindelijk aan. Hij greaait nog wat spullenbij elkaaren propt ze in een plastic tasje met een gat erin. We lopen langs alle andere tasjes de gang door naar de auto. Zijn computer en modem en telefoon ziet ie niet eens meer staan. Na op ton’s instructies drie keer omgereden te zijn komen we aan bij het huis van moeder. Gewapend met een plastic tas met als inhoud ee nlege wijnfles, een pakje vloeitjes en een busje peper stapt hij de deur in. We garanderen moeder dat we morgen terug zullen bellen. Als we weer in de auto zitten slaan jan en ik een diepe zucht. Wat een middag! Daarna rijden we snel weg, met de raampjes open, want de lucht was niet te harden.

_________________
ach deze weg dan al belopen?



dan ligt elke andere open!