Op de basisschool leer je schrijven, rekenen, lezen, en nog veel meer. Iedereen is van je onder de indruk als je je eerste letter weet te schrijven en je eerste som weet uit te rekenen.
Naarmate je groter wordt ontwikkelt je schrijfstijl zich, leer je beter lezen en leer je moeilijker rekenen. Je wil mooier leren schrijven, net zoals papa en mama en je leraren, ook al schrijven papa en mama mogelijk op een manier die jij in ieder geval niet kunt lezen.
Dan ineens kun je prachtig mooi schrijven, boeken lezen, plussen, minnen, delen door, keren...

Je kunt het. Maar dan moet het beter.

Die ene K is niet sierlijk genoeg, je wordt geacht sneller te gaan lezen, de sommen moeten lastiger...
En als commentaar op je intelligentie niet genoeg is, begin je ook nog eens commentaar te krijgen op andere dingen. Van je klasgenootjes.

"Hij kan veel beter tekenen." "Ik vond je vorige schoenen mooier." "Eindelijk ben je naar de kapper geweest!" "Jij kunt echt niet zingen."

Naarmate je groter wordt ontwikkel je je verder. Je gaat verder op wat je al weet, maar je leert ook andere dingen. Je ontdekt dat je in bepaalde dingen goed bent en dat je in andere dingen wat minder goed bent. Dat accepteer je, maar blijkbaar moet je alles beter doen, dat kan je immers.

Waarom? Je kunt het toch al? Waarom moet het dan beter?

Dan kom je op een punt waar je je kwaliteiten kent en weet wat je daarmee wil gaan doen. Dit wil je graag beter leren!
Maar zelfs dan, als je een prestatie levert die al je verwachtingen voorbij gaan, krijg je te horen dat het nóg beter kan, of misschien zelfs dat je ver onder een verwacht niveau zit.

Wat is hier aan de hand?

Waarom moet het altijd meer, beter, groter, mooier, sneller, origineler, nieuwer, slimmer.....?
Waarom zit er overal een 'maar' aan?

Waarom worden we niet meer gewaardeerd voor wat we kunnen?

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Hmmm. Er was laatst een Nederlandse VPRO documentaire (geen idee hoe oud die was) waarin succesvolle adolescenten werden gevolgd in hun carrière. Het waren twintigers die allemaal wel ergens in uitblonken. De een was animator en regisseur, de ander was tekstschrijver, weer een ander werkte bij een internationale organisatie. Eerst kreeg je een beeld van wat ze bereikt hadden in hun werk, maar al gauw werd het thema van het verhaal de psychische problemen waar ze allemaal mee kampten. Angststoornis, paniekaanvallen, depressie. Onzekerheid. Imago. Presentatie. Hun zorgen en hun problemen.

Er was een jongen bij die vertelde dat hij een enorme druk ervaarde om het beste uit zichzelf te halen. Als hij iets deed, moest hij daar ook in uitblinken. "Als je ergens niet goed genoeg in bent om bij de top te horen, dan moet je dat niet doen, dan moet je iets anders zoeken waar je wel in uitblinkt."

Maar zijn werk als tekenaar/animator werd toch te veel voor hem. Hij stopte ermee en ging werken in een tattoo shop. Hij vond dat relaxt, hij was er goed in, geen werkdruk. Maar het duurde niet lang voordat er een onrust in hem begon te komen. "Ja ik doe dit nu wel, maar als ik het toch doe, dan wil ik er ook wel heel goed in worden. Dan wil ik ook wel een van de beste tattooeerders van Nederland zijn."