In het dagelijks leven werk ik met mensen, veel mensen. Ik heb mensen als collega's, ik heb mensen als cliënten, ik heb mensen als leidinggevende ook ben ikzelf een mens. Met zoveel mensen om mij heen is het soms of ik door mensen de mens niet meer kan zien.

Het is dus fijn dat als ik van mijn werk kom ik de aanwezigheid van een buschauffeur niet hoef te erkennen aangezien ik een ov-chipkaart heb. Als ik het trapje van de bus opstap staar ik gefixeerd naar het wit-roze wondertje in plaats van de staalblauwe ogen van een ietwat corpulente vijftiger. Het elektronische "alstublieft mevrouw" komt met een welluidende "piep" ter oren en ik kan plaatsnemen. Ook tijdens de rit hoeft er geen sprake te zijn van contact. Afgezien van een verdwaalde bejaarde die een gesprek aan probeert te knopen is het reizen in een bus een individualistische aangelegenheid.

Als ik, na het indrukken van een knop, keurig afgezet wordt bij de halte, besluit naar de bibliotheek te gaan is wederom elk menselijk contact onnodig. Ik kies mijn boeken en hoef enkel mijn pas te scannen, mijn boeken met de juiste zijden langs een metalen plaat te laten glijden en ik kan weg... Mits ik een boete heb voor het te laat terugbrengen van mijn oude boeken. En zelfs dan dames en heren... zelfs dan is het niet nodig te communiceren. De computer verteld mij de weg naar een gespecialiseerd broertje waar ik mijn pinpas in kan steken om mijn zonde af te kopen.

Met de boeken in mijn tas (welke ik via internet heb gekocht) op weg naar de supermarkt. Ik kan daar zonder enige hulp mijn rantsoen verzamelen. Borden wijzen mij de weg die ik nemen moet. Ik voer wat lege flessen in een apparaat en krijg een bon met een, wederom als muziek in de oren klinkende, "piep". Hetgeen ik als "alstublieft mevrouw, en een prettige dag nog" heb weten te interpreteren.
Bij de kassa schuif ik mijn boodschappen, na deze gescanned te hebben op een lopende band door een met zachte flappen afgedekt poortje. Nu enkel nog de betaling door middel van de pinpas. Ik scan mijn bon om uit de metalen kooi te komen en loop naar huis.

Ik vraag me af hoe kinderen leren wat sociaal zijn is...

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Dit is zo herkenbaar en waar! Goed geschreven

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"

Duidelijk verhaal! En o zo waar.

Ik denk dat deze situatie waarin veel mensen leven best wel wat problemen veroorzaakt. Vanuit huis en school zal je normaal gesproken te horen krijgen hoe je je sociaal hoort te gedragen. Maar als de rest van de wereld (alles buiten school en thuis) juist het tegendeel aangeeft dan kan dat m.i. enkel problemen opleveren. Het levert natuurlijk helemaal problemen op als ook de ouders grotendeels meegaan in de individuele leefwereld (denk aan bordje op schoot voor de tv taferelen). En het zal me niet verbazen als dat steeds meer voorkomt.

Al met al geen goede zaak dus