Ik rende naar boven toe, Charlene, kwam geruisloos zoals altijd achter me aan zoals ze altijd deed. Ze vloog als het ware over de vloer heen, en ze was dan soms ook bijna niet te zien, zelfs voor mij niet. Eigenlijk kan niemand Charlene zien, alleen ik.
Charlene bestaat echter wel, maar dan anders, het is een soort deur waar je doorheen stapt, en ik heb die deur niet nodig om haar te zien, in een ander soort wereld, en Charlene kon ook gewoon mij zien. Maar vaak zit Charlene in mij verscholen, in mij, daar is de andere wereld.
Stilletjes sprak ik met Charlene in mijn gedachtes die achter me aan ''zweefde'', dat is belangrijk, Nóóit met Charlene hard op praten, mensen horen je dan en dan gaan ze rare vooroordelen nemen, dat ik gek ben, of wat anders. En het is sowieso niet goed om hardop met haar te praten, en dat had zo z'n redenen.En bovendien, het is veel leuker om in elkaars gedachten te praten dan in elkaars oor.
''Charlene'' zei ik, ''het is gewoon verschrikkelijk, waar ben je? ik wil je kunnen aanraken, maar je bet er niet echt'' moedeloos deed ik mijn kamer deur open en ging op het bed zitten. ''ik ben er wel'' fluisterde Charlene in mijn oor. ''En je kán me wél aan raken, ook al zien andere mensen het niet, jij ziet het wel'' Ik keek naar haar gezicht, haar helderblauwe ogen glinsterden, alsof ze ieder moment in huilen kon uitbarsten. ''Hier ben ik'' Zei ze met een gebroken stem. Ik voelde haar denkbeeldige adem in mijn nek, ik keek in haar ogen, ze spraken zo veel.
''ze spreken'' zei Charlene zacht, alsof ze mijn gedachtes lezen kon, maar dat was eigenlijk ook zo. Ze pakte mijn hand vast en legde die op haar schoot. ''het is allemaal zó echt, hoe kan je nou toch een verzinsel zijn?'' Charlene was ermee gekwetst, ik zag het. ''nee, zo niet, zei ik, je weet wel wat ik bedoel'' Charlene haar ogen dwaalde af, ze was weer eens bezig om mijn alles te doorgronden. ''ik snap het wel'' zei ze na een poosje.

Charlene ging dichter tegen me aan zitten, haar ogen waren verandert, ze keken blij. ''Auora heet je'' Zei ze opgetogen, ''Auora, de ziener van het noorderlicht'' Ze sprong op en danste door de kamer heen. Ik moest lachen, ''je doet me opeens aan iemand denken weet je dat?'' Charlene grinnikte, ''zeker die ene 'ondergetekende' ''? ''Hoe weet je dat?'' ik stond op van het bed en pakte speels haar handen vast. Ik lachte, ''lang geleden dat ik het 'lach'' gevoel heb gevoelt.'' Zei ik. ''Dat is mooi, je lacht weer'' Charlene omarmde me, en leidde me weer terug naar het bed waar we op gingen zitten. ''Jij bent het licht, ik de schaduw'' zei Charlene, wat is het toch een mooie naam, ik streelde door haar lange haren heen. ''Je hebt hem voor mij verzonnen, ik zou nooit anders willen heten'' Ik glimlachte, je bent misschien nauwelijks zichtbaar, je bent er toch, ik voel je, ik zie je, ik hoor je en ik ruik je.''Ik ben nu even klaar hier'' Charlene pakte een pluk haar van me vast en draaide het om haar lange dunne vingers heen, ze ging in mijn hoofd zitten,'' het zal vast zoet ruiken daar.'' Dacht ik bij mezelf.

Ik kwam boven aan en liep de kamer deur binnen, mijn kamerdeur. Charlene stapte uit mijn hoofd en pakte de schooltas van me over en pakte hem uit. ik ging op het bed zitten, Charlene kwam naast me zitten en spreidde de school spullen over het dekbed uit, ik moest immer huiswerk maken. Ik kwam dichter naast haar zitten en speelde met het haar haar. Charlene keek opzei en glimlachte. ''wat?'' vroeg ze lachend en duwde me omver. Ik keek haar even verontwaardigt aan, Charlene grinnikte. Mijn grijns verscheen toen ook, ik kwam overeind en pakte de agenda van Charlene af (die hem blijkbaar had gepakt) ''hebbes'' zei ik en bladerde er door heen. Ik kwam bij de persoonlijke gegevens uit, naam; adres; postcode; school. Mijn ogen volgen terug naar de naam, 'Chatie' ''He? ik heette toch Auora? vroeg ik bang en ik keen Charlene met vragende ogen aan. ''Geef eens hier'' Charlene pakte de agenda van me aan en kraste de naam door en zette er Auora neer, toen ik het terug pakte stond er nog steeds Chatie, maar ik zag het niet.

Ik rende naar boven toe, Charlene kwam geruisloos zoals altijd achter me aan zoals ze altijd deed. Ze vloog als het ware over de vloer heen, en ze was dan soms ook bijna niet te zien, zelfs voor mij niet. Eigenlijk kan niemand Charlene zien, alleen ik. Charlene bestaat echter wel, maar dan anders, het is een soort deur waar je doorheen stapt, en ik heb die deur niet nodig om haar te zien, het is als in een ander soort wereld, en Charlene kon ook gewoon mij zien in haar wereld. Maar vaak zit Charlene in mij verscholen. In mij, daar is de andere wereld.
Stilletjes sprak ik altijd met Charlene in mijn gedachtes die achter me aan ‘zweefde’, dat is belangrijk, nooit met Charlene hard op praten, mensen horen je dan en dan gaan ze rare vooroordelen nemen: dat ik gek ben, of wat anders. En het is sowieso niet goed om hardop met haar te praten, en dat had zo z’n redenen, en bovendien, het is veel leuker om in elkaars gedachten te praten dan in elkaars oor.
‘Charlene’ zei ik, ‘het is gewoon verschrikkelijk, waar ben je? ik wil je kunnen aanraken, maar je bet er niet echt.’ Moedeloos deed ik mijn kamer deur open en ging op het bed zitten. ‘ik ben er wel’ fluisterde Charlene in mijn oor. ‘En je kan me wel aan raken, ook al zien andere mensen het niet, jij ziet het wel.’ Ik keek naar haar gezicht, haar helderblauwe ogen glinsterden, alsof ze ieder moment in huilen kon uitbarsten, haar tranen brandde tegen haar oogwit aan. ‘Hier ben ik’ Zei ze met een gebroken stem. Ik voelde haar denkbeeldige adem in mijn nek, ik keek in haar ogen, ze zeiden gewoon zó veel. ’ze spreken’ zei Charlene zacht, alsof ze mijn gedachtes lezen kon, maar dat was eigenlijk ook zo. Ze pakte mijn hand vast en legde die op haar schoot. ‘Het is allemaal zó echt, hoe kan je nou toch een verzinsel zijn?’ zei ik onzeker. Charlene was ermee gekwetst, ik zag het. ‘nee, zo niet, zei ik, je weet wel wat ik bedoel’ ik keek hulpeloos rond, maar toch belande mijn ogen weer bij de hare. Charlene haar ogen dwaalde wel helemaal af, ze was weer eens bezig om mijn ‘alles’ te doorgronden.
‘ik snap het wel’ zei ze na een poosje.
Charlene ging dichter tegen me aan zitten, haar ogen waren verandert, ze keken blij. ‘Aurora heet je’ Zei ze opgetogen, ‘Aurora, de ziener van het noorderlicht’ Ze sprong op en danste door de kamer heen. Ik moest lachen, het deed me denken aan iemand Charlene wist wel wie. Charlene grinnikte, ‘zeker die ene ondergetekende?’ Zei ze. ‘Hoe weet je dat?’ ik stond op van het bed en pakte speels haar handen vast. Ik lachte, ‘lang geleden dat ik het lach gevoel heb gevoelt.’ Zei ik, en ik danste rond, ik voelde me opeens helemaal vrij, alles van me afschuddend alsof ik gewoon weer vijf jaar oud was. ‘Dat is mooi, je lacht weer’ Charlene omarmde me, en leidde me weer terug naar het bed waar we op gingen zitten. ‘Jij bent het licht, ik de schaduw’ zei Charlene, ‘wat is het toch een mooie naam.’ ik streelde door haar lange haren heen. ‘Je hebt hem voor mij verzonnen, ik zou nooit anders willen heten’ Zei ze. Ik glimlachte, je bent misschien nauwelijks zichtbaar, je bent er toch, ik voel je, ik zie je, ik hoor je en ik ruik je.
‘Ik ben nu even klaar hier’ Charlene pakte een pluk haar van me vast en draaide het om haar lange dunne vingers heen, ik wist wat ze bedoelde ze ging weer in mijn hoofd zitten, en daar rond met me dansen, dat was haar wereld, dit de mijne, ‘het zal vast zoet ruiken daar.’ Dacht ik bij mezelf, ik ging liggen op mijn bed en deed mijn ogen dicht.

Langzaam kroop er weer een dag voorbij, toch ook wel weer sneller, als ik met Charlene was vloog de tijd. Behalve als ik mijn aandacht ergens bij moest houden, dat was erg moeilijk. Maar uiteindelijk kwam ik toch thuis en ik kwam en liep de kamer deur binnen. Mijn kamerdeur. Charlene stapte uit mijn hoofd en pakte de schooltas van me over en pakte hem uit. ik ging op het bed zitten, Charlene kwam naast me zitten en spreidde de school spullen over het dekbed uit. Ik kwam dichter naast haar zitten en speelde met het haar van haar. Charlene keek opzei en glimlachte. ‘wat?!’ vroeg ze lachend en duwde me omver. Ik keek haar even verontwaardigt aan, Charlene grinnikte. Mijn grijns verscheen toen ook, ik kwam overeind en pakte de agenda van Charlene af, die hem blijkbaar had gepakt ‘hebbes!’ zei ik en bladerde er door heen. Ik kwam bij de persoonlijke gegevens uit, naam; adres; postcode; school. Mijn ogen volgen terug naar de naam; Kate ‘He? ik heette toch Aurora?’ vroeg ik bang en ik keen Charlene met vragende ogen aan. ‘Geef eens hier?’ Charlene pakte de agenda van me aan en kraste de naam door en zette er Aurora neer, toen ik het terug pakte stond er nog steeds Kate, maar ik zag het niet.
‘wie heeft dit eigenlijk geschreven?’ Vroeg Charlene, ‘ze kennen toch je echte naam wel?’Ik keek verward naar de agenda, ‘Ik weet het niet, ik denk mijn moeder…’ Ik keek Charlene met geschrokken ogen aan, Zij merkte dat en veranderde gelijk haar uitdrukking op haar gezicht. ‘Het was vast een vergissing geweest, misschien haalde ze je door elkaar.’ Ik keek weg, waarom zal mijn moeder me door elkaar halen? Ik was verdorie haar bloedeigen dochter. ‘Dat zal het wel zijn geweest.’ Ik loog. ‘Het komt wel goed.’ Zei Charlene geruststellend, ze pakte mijn hand en legde het in de mijne ‘Je hoeft niet te liegen tegen me, ik merk het wel’
Inderdaad ze merkt dat, we praten immers in elkaars gedachtes dus als ik iets dacht, zei ik het als het ware hardop.

Het is vreemd, met Charlene erbij lijken alle kleine dingen steeds erger worden, wat is er wat me zo van slag maakt? Is het haar uiterlijk, haar persoonlijkheid, of gewoon die helderblauwe ogen, die zeggen zó veel, soms meer dan dat ze denkt. Ze drukt haar ware gevoel erin uit, meer dan dat je zal kunnen denken. Haar ogen gingen boven een stel hersenen zonder gevoel uit, hersenen kunnen alleen dingen op een rijtje zetten, en onthouden, maar dat is gewoon hetzelfde met een computer, die kunnen ook wel ingewikkeld zijn, maar als je eenmaal de dingen er van door hebt, lukt alles wel, maar met mensen ligt alles toch een stukje veder. Computers hebben bijvoorbeeld geen enkel gevoel, en mensen hebben dat wel. In elk geval, de meeste mensen.
Of is wat me van slag maakt van Charlene omdat ik haar gewoon zelf bedacht heb, ik snap het eigenlijk ook niet, hoe kon ik ooit een persoon verzinnen en er zo goed mee omgaan? meest van tijden laat je diegene wel links liggen en ben je je eigen beste vriend. In meeste gevallen was dat wel zo, vroeger bij mij in elk geval, maar sinds kort bestaat Charlene, en ze is er nog steeds, en ze zal blijven.
Charlene zag me denken. ‘Ben je bang me te verliezen?’ Ze streelde door mijn haren heen, en trok haar mond in een soort pruilend lipje, blijkbaar wou ze zich concentreren met het ‘aanraken’ van mijn haar. Het irriteerde me en ik duwde haar hand weg. Charlene bestrafte me om mij heel boos aan te kijken en zette een nog erger pruillipje op, maar haar ogen danste van vreugde, dat zag er zo lachwekkend uit dat ik me niet meer kon irriteren aan het gefriemel en Charlene ging er mee door zonder te laten merken dat er iets aan de hand was. ‘Nee, dat is het niet,’ expres hield ik mijn hoofd even schuin zodat ze net niet die ene pluk haar van me kon plakken ‘Het is meer...’ Ik stopte even, blijkbaar vond ik het toch moeilijk om te zeggen ‘Het is meer dat je me van slag brengt’ ‘Oh?’ Charlene vond de uitspraak blijkbaar grappig en ging nog uitbundiger met mijn haar rotzooien. ‘Laat ook maar je snapt het vast niet’ Zei ik teleurgesteld.
Vreemd, waarom begreep Charlene me niet? Wat was er zo grappig aan het fijt dat ze me van slag brengt, er is helemaal niets grappigs of leuks aan, integendeel het maakt me onrustig.
‘Ik snap het heus wel’ Zei Charlene, weer in mijn gedachtes kijkend ‘het is hoe ik eruit zie? Of ik het hoe ik doe? Of moet ik gewoon je haar vaker met rust laten?’ Ze lachte. ‘Ja, dat is het! laat mijn haar vaker met rust’ Zei ik sarcastisch ‘dan hoef ik het ook wat minder vaak te wassen.’ Charlene lachte, ‘Dat is onzin’ Zei ze, mijn hand is schoon genoeg.

en dan gaan ze rare vooroordelen nemen,