Gaat iemand zich eraan wagen? T leest lekker weg hoor
| Spirituele Jongeren http://spirituelejongeren.nl/forum/ |
|
| Weblog van Kosmos http://spirituelejongeren.nl/forum/viewtopic.php?f=39&t=12060 |
Pagina 1 van 1 |
| Auteur: | Kosmos [ 10-12-2009, 00:22:47 ] |
| Berichtenonderwerp: | Weblog van Kosmos |
Neem gerust even de tijd voor dit verhaal, het beslaat ongeveer 13 A-4tjes. Het was een schets van mijn leven, een soort beknopt verhaal, van de afgelopen paar jaar. Ik heb het ongeveer 2 jaar geleden geschreven, in 1 nacht, en daarna is het goed mis gegaan. Spirituele ervaringen, drugs, bedrog, ellende en sex zit er allemaal in. Veel leesplezier. De rauwe waarheid door de ogen van een 19 jarige student, die een 3e jaars HBO opleiding volgt, en op het eerste gezicht aandoet als een keurige aardige jongeman met een ambitizieuze kijk op zijn toekomst. Op school en thuis loopt alles redelijk vlotjes, terwijl er veel meer potentie in deze jongen zit dan hij er op het moment mee doet. De studie heeft nog wel de prioriteit maar brengt niet de meest gewenste resultaten. Met magere zesjes word het hoofd boven water gehouden, met angstaanjagende herkansingen in het vooruitzicht. Wil je de wereld zien door mijn ogen? Geen leugens of mooie praatjes, maar de wereld through my point of view? Let op: de volgende tekst kan slechte invloed hebben op minderjarigen die niet sterk in hun schoenen staan Ter informatie: (1), (2), …. enz moeten voetnoten voorstellen, jep ik ben een Word noob! de betekenis van de woorden kan je terugvinden onderaan mijn blog. Om te beginnen: Ik blow als een ketter de laatste tijd. Dit lijkt me wel een mooie openingszin om mn allereerste blog mee te beginnen, ik wil me graag voorstellen maar omdat de waarheid niet alleen hard op jullie kan overkomen, kan dit dus ook gebeuren op mensen die mij kennen, en mij zien als de ambitizieuze jongen, waar veel meer achter schuilt dan een HBO’tje. In het kort zou ik graag even wat vertellen over mijn huidige situatie om je even een beeld te geven van wat voor persoon ik ben en hoe ik leef. Ik ben 19 jaar oud, van het mannelijke geslacht (mocht dat nog niet tot je doorgedrongen zijn in de afgelopen alinea’s) en zit in het 3e jaar HBO van de opleiding International Business and Management. De opleiding die ik volg is Engelstalig en ik heb Chinees als keuzevak, over het algemeen is de studie best pittig. De afgelopen jaren heeft mijn leven een heel andere betekenis voor mij gekregen dan een huisje, boompje, beestje. Als ik mijn diploma van mijn studie behaal, kan ik manager worden van een afdeling in de internationale bedrijfscultuur. 1 ding, who the fuck gaat van 9 tot 5 elke dag achter een beelscherm zitten om de kost bij elkaar te schrapen? Ok, een manager functie zal meer inhouden dan alleen dat, maar alleen al om tussen de omhooggevallen jonge pikkies te moeten lopen (Ja je leest het goed, jong, je kan het zijn en je kan je ernaar gedragen.) Mijn ouders zijn anderhalf jaar geleden gescheiden, en met nog 2 broertjes van 11 en 16 kan dat nog heel wat problemen met zich meenemen. Mijn ouders waren 23 jaar samen, maar mijn vader heeft altijd al een probleem gehad om zijn gevoelens te uitten. Dit in combinatie met het goede geloof dat het de taak van de man is om brood op de plank te brengen heeft tot problemen geleid. Maar wat is de aanleiding naar zoiets? In 2003 is mijn opa overleden, van mijn moeders kant. Dit heeft bij mij tot extreem verdriet geleid omdat ik een speciale band met hem had. Een paar weken daarna werd mijn vader ontslagen. Ik denk wel dat je je op dit punt kunt voorstellen dat je huwelijk op de proef word gesteld. Mijn vader kwam depressief thuis te zitten en moeders proefde van het leven buiten de koffie met de buurvrouw. Zij ging werken in een lingeriezaak en haar ogen waren geopend, EUREKA er is meer dan het aanrecht! Het zich in rap voortsnellende emancipatie/realisatie project van mijn moeder had niet het gewenste effect op mijn vader, zij probeerde er alles aan te doen om mijn vader op te beuren en een frisse wind door het huis te laten waaien. Op dit punt kwam bijna een kwart eeuw huwelijk op een omgekeerd break even point, (Voor de leken onder ons, dit is een economische term waarmee het punt word aangegeven waarop de kosten eruit zijn gehaald en er winst gemaakt kan worden.) Het enige verschil: na dit punt werd er geen winst meer gegenereert, maar de afbraak aan het huwelijk was begonnen. Mijn opa stierf in november 2003, en voor zover ik me kan herinneren hebben ze de scheiding bekent gemaakt in februari 2006. Dit gehele gebeuren heeft dus ruim 3 jaar van langzame veranderingen in zijn kielzog gehad, ik maakte op deze tijd mijn HAVO nog af en ben toen ergens op mijn 16 of 17e begonnen met blowen. (Ik relateer dit zelf niet aan de destijdse thuistoestand, het begon allemaal lollig natuurlijk.) Even een onderbreking in mijn visie en verkort levensverhaal: Blowen en, drugsgebruik in het algemeen, zal in de rest van mijn verhaal verschillende kanten van zich laten zien, daarom wil ik ook zeker niet dat iemand mijn goede ervaringen als schermutselingswapen zal gebruiken in de strijd tegen zijn of haar ouders (ha-ha) want naast mooie momenten ben ik ook weggevlucht in de wereld van drugs, even lekker je problemen vergeten, en stoned brainstormen over dingen die er echt toe doen in mijn leven. Of huilend met een jonko (1) in je hand even de zielspijn verzachten die sommige dingen in het leven met zich meebrengen. Drugs is in mijn ogen geestelijk verruimend en een uitermate interessant iets in het leven, ik kan de raarste dingen meemaken op een pilletje exstasy of een fantastisch iets bedenken als ik stoned ben. Die verhalen bewaar ik voor verder in deze blog en uiteraard in volgende blogs. Volgen we het allemaal nog een beetje? Ik was dus begonnen met blowen samen met mijn destijds beste vriend. Die was net 18 geworden en tja, welke dingen mag je allemaal uitproberen als je 18 bent? Precies! Daar ging dan ook een wereld voor me open toen ik zelf het cijfertje 18 opgeplakt kreeg. Terwijl thuis de problematiek zich opstapelde en mijn HAVO examens in zicht kwamen was ik een happy stoner, met al de bijbehorende lach en freetkicks. Ik vond de effecten van wierie(2) vanaf het eerste moment al interessant, in wat voor wereld zit je geest eigelijk als je stoned bent? Mensen beweren dat je er dom van word of dat je er geheugenverlies van krijgt. Dit alles is nog maar de vraag zoals laatst gepubliceerd in het Spits! Dagblad. Op het eerste gezicht doe je lompe dingen als je skaffa(3) bent, je vergeet je sleutels (bevestiging van eerder ontkende effecten?) maar als ik een stapje dieper ga kijken naar mijn skaffa ervaringen dan zie ik een andere wereld, juist hoe de hedendaagse maatschappij in elkaar zit en voor zover ik daar al schijt aan mag hebben. Het is wel een gedefïneerde schijt die niet zomaar een term bekleed als fuck de politie. (toch geldt voor mij ook: fuck de politie!) Ik denk dat de hedendaagse mens zijn roots is kwijtgeraakt met zijn ware zelf. We leven uiteraard in een prachtig land met allemaal welvaart en economische bullshit waar mn opleiding zo vol van zit, maar in werkelijkheid slopen we moedertje Aarde onder het motto Survival of the fittest, wat zich wel laat blijken door de massale rode lijsten van dierenbeschermingen. En natuurlijk juicht iedereen me toe als ik in mijn mooie fossiele brandstof verbrandende vervuilende bolide van kantoor naar huis rijdt met die manager van het jaar award op de stoel naast me. Ik vind dat we meer in contact moeten komen met onszelf, want wat brengt die award nou voor toevoeging aan je leven, behalve de bevestiging dat je als aap een kunstje hebt geleerd waar je een twist aan hebt gegeven en waar je vervolgens alleen maar de bevestiging van oogst in de vorm van materie en dankbaarheid van mede apen? Dit is wat vanuit mijn oogpunt verdere studies toevoegen aan de samenleving, ik zal het belang van goed onderwijs niet ontkennen, anders zou onze wereld niet zo “perfect” zijn als deze al is, maar ik heb het idee dat er meer te leren valt dan boekenkennis, of in mijn ogen, een trucje leren en feitjes stampen. Hier begon de schrikbarende opening van mijn ogen, in combinatie met de thuissituatie. Mijn vader heeft zoveel jaren trouw kunstjes uitgevoerd bij een bedrijf, maar is toch de groep uit gestuurd door een paar gorilla’s die recessie in hun nek voelden hijgen. Ik herinner het me nog goed, na een aantal onaangename momenten thuis, viel de bom die iedereen voelde aankomen, maar niemand wou zien. Het was februari 2006, net na de 10e verjaardag van mijn jongere broertje. Mijn vader had een scheidingsmakelaar gebeld, met het achterliggende idee dat mijn moeder daarvan zou schrikken en op de kniëen zou gaan en weer zou terugkruipen naar het aanrecht. Dat pakte iets anders uit dan verwacht, moeders was geëmancipeerd, en als een Dolle mina stemde ze kordaat in met de scheiding, na een emotioneel vragenvuur van kinderen die opheldering (lees: zekerheid) wilden over de situatie. De daaropvolgende momenten zal ik iedereen besparen, wel kan ik jullie vertellen dat mn vader in de 10 minuten daarna opeens hevig op weg was zijn aan onderhoud gebrekkige asfaltweg naar zijn longen, opnieuw te voorzien van een fikse laag teer. Hij was na een aantal jaren gestopt te zijn nu dus weer begonnen met roken. Dit is ook één van de dingen die me boeit aan de mensheid, hoeveel frustratie en woede uit men in dit soort dingen? Drugs, drank, sex, rock n’ freakin’ roll baby!!! De mens heeft genoeg manieren gevonden om zijn emoties te uiten in de vorm van allerlei middelen, met uiteraard de vage grens waar het pleziergebruik omslaat in problematisch gebruik. Kort na de aankondiging van de scheiding kwam het “cd van jou, cd van mij” tafereel aan de orde, wat me in die periode zogenaamd niks deed, want ik was “the cool kid” en had geen emoties, die blowde ik vrolijk weg op mijn uitvluchten naar andere steden. (god bless de OV-kaart) De grote vakantie van 2006 was op zijn zachtst gezegd een kutvakantie, waar ik met hele gemengde gevoelens naar terugkijk. Het lijkt me voor het gemak even handig hier een kort stukje over mijn ex vriendin te plaatsen die een heel belangrijk persoon voor mij is geweest. Omdat dit mijn eerste blog is, heb ik de kans nog niet gezien haar ergens in het verhaal te passen, ik ben namelijk zomaar begonnen met typen. Tevens wil ik even toelichten dat het voor mij ook een gecompliceerd verhaal is wat ik tot nu toe voor mn gevoel redelijk goed kan vertalen naar het eeuwige electronische papier. Mijn ex vriendin heb ik leren kennen in de vakantie van 2005, heel typerend is dat die vakantie heel goed was, ik was de happy stoner, en zij kwam als een eerste overweldigend heftige langdurige relatie in mijn leven. In het begin was alles koek en ei, tot een vergelijkbaar verhaal ontstond als bij mijn ouders. De vakantie van 2006 bevatte het punt waarop mijn ouders van elkaar zijn gescheiden van leefruimte. In deze periode maakte ik problematisch gebruik van jonko, en ik had zelf nog niet eens door dat het was om al die pijn te onderdrukken, ik wou nooit praten, ik hekelde gesprekken en was voortdurend op de vlucht voor de waarheid. Waarom ik? Was een vraag die veel door mn hoofd spookte. Deze verslechterende houding van mijn persoonlijkheid bleef niet onopgemerkt in mijn leefomgeving, zelfs nu nog kijken sommige mensen in mijn stad me met een scheef oog aan. Mijn vriedin hield van mij en toch verwaarloosde ik haar, terwijl dat alles was wat ik niet wilde natuurlijk, maar ik bleef “cool”. Tot we na een aantal bijna break-ups toch aan een echte echte bijna break up zaten. Het was die vervloekte plek, waar ik nooit meer een voet zal zetten, omdat ik daar gewoon traumatische ervaringen aan over heb gehouden. De camping in een boerengat vlakbij, waar geen fuck te beleven is tenzij je je eigen drugs meeneemt. De studiefinanciering (bedankt overheid) vloog in die tijd de coffeeshop in en verliet deze dan weer in rook. Door mijn blow-gedrag had ik de nodige kenissenkring opgebouwd om ook nog eens wat grammetjes te verkopen als ik een goedkoop partijtje aangeboden kreeg. Daar zat ik dan op de camping, ik had vrijwel mezelf uitgenodigd, terwijl het een onderonsje tussen vriendinnen had moeten zijn. Ik met 3 vrienden zouden het wel eens gezellig komen maken, met dat grote bord voor mijn kop en de super erge jaloezië die ik toen ervaarde. Ik was te bang om haar kwijt te raken, die enige stabiele persoon die naar je luistert als een vriend, waar je het bed mee in kan duiken om frustraties weg te neuken, wat overigens wel heeft geleid tot goede sex. Op dat moment was er geen sprake van sex, en dus nog meer frustratie, samen met mn etuitje vol wietzakjes, hyperstressend op de camping. Ik kon die dagen de druk niet meer aan, ze liet me in twijfel zitten en het leek erop dat ik gedumpt zou worden. Ik was weggegaan van de camping om een dagje thuis te zitten, en die dag zoende ze een andere jongen op die verdoemde plek. De avond dat ik terugkwam was er opeens xtc in the house. Huh? Ik had tot die tijd nog nooit meer gedaan dan soft drugs en een keertje paddo’s. Elk mens met gezond verstand weet dat zon moment in iemands leven niet de beste dag is om xtc uit te proberen, maarja verstand komt met de jaren. Het mooie van xtc, op dat moment ook de keerzeide van de medaille, is dat je meer serotinine vrijmaakt in je hersenen, die ook niet kan ontsnappen, wat je een euforisch gevoel dient te geven. Ik kan me voorstellen dat de effecten van drugs van persoon tot persoon verschillen, en dat een verschil in intelligentie ook zeker een factor is die een rol speelt. Ik voel op xtc een hevige connectie met mijn familie, vrienden en naasten waardoor ik verander in een grote filantropische instelling. Op zo’n moment vliegen de pakken sigaretten erdoorheen en gebeuren er onbeschrijfelijke dingen in je hoofd. Een teveel aan xtc in één keer kan supervreemde effecten hebben, waar je eigelijk de grenzen test van de menselijke geest. In volgende blogs zal ik hier nog uitvoerig op door gaan maar om mijn van nature hak op de tak structuur in te dammen lijkt het me goed als ik het hier bij laat. Xtc laat me dus meer verbonden voelen met mensen, heel fijn als je vriendin op het punt staat het uit te maken, ik had maar driekwart van een tikkel(4) genomen en had nog geen flauw benul van het slippertje van mn half-vriendin. De trip die ik beleefde op xtc was raar, vooral omdat het zon kutmoment was. Gelukkig waren het geen sterke jongens en ben ik daar nog redelijk goed uitgekomen, op wat paniek na. De volgende dag begon brakker dan brak, na veel pijnlijke gesprekken was het voor mij wel duidelijk, ze was een twijfelend slachtoffer, en mijn dominante gedachtengang zei me het spreekwoordelijke (ja spreekwoordelijke!) mes op haar keel te zetten en haar te laten kiezen. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik ook niet, omdat ik niet echt een riante uitgangspositie had met goede argumenten enzo, maar een beest in het wild maakt rare sprongen. Wat gigantisch hielp was natuurlijk het slippertje dat ze maakte met die jongen, prachtig wapen in een wanhopige strijd om liefde. Ook al was het maar een zoen, het deed mij op dat moment meer pijn dan een mes in mn rug. Ze was zo eerlijk geweest om het tegen me te vertellen, onder druk van één van mijn vrienden daar. Het enige wat dit meisje wou was tijd om na te denken, of ze nog zoveel van me hield om me die kans te geven, je kan je wel voorstellen dat dit moeilijk gaat op zo’n camping met allemaal spreekwoordelijke messen op je keel. Na de camping sloeg een volgende bom in, moeders had besloten dat ze een relatie had met haar nieuwe vriend en papa hoefde er nog maar niks over te weten want daar kwam ie vanzelf wel achter. Op dat moment voelde ik me echt dat jongetje uit dat liedje met dat konijn, Flappie, fuck hoe heet het, althans het rare gevoel dat je een speelkaart bent geworden in het spel van ouderschap, en je kan geen partij kiezen. Die dag was ik ook nog bij mn vriendin langs geweest. Er was niet meer duidelijkheid gekomen, alleen meer leugens van mijn kant. Ze vroeg oprechtheid, haar moeder was erbij, en ik zei dat ik haar vergaf voor haar zoen met die kerel en dat ik haar terugwilde (voor zover ik haar kwijt was dan). De spanning was om te snijden, vooral toen de vraag viel of ik nooit was vreemdgegaan, oops…. Ik had in de tijd dat ik vaak thuis weg was een toevluchtsoord bij een vriend van me die op zichzelf woonde. Daar had ik een slippertje gemaakt, net een graadje erger dan een zoen, wat me opeens duidelijk werd. Uiteraard ontkende ik alles, ik was altijd zo trouw als een hond geweest, duh, hoe kreeg ik haar anders terug? In tijden van oorlog is elk wapen geoorloofd? Of hoe dat spreekwoord ook mag gaan. En zo voelde ik me op dat moment ook, als een primitief dier dat zich wil redden van de dood, als alles om je heen zo in elkaar dondert, het leuke leven wat er altijd maar gewoon is, blijkt opeens allemaal in te storten, ik was toen 17 en wist niet what the fuck me overkwam. Nog gestresst, stoned en driftig als ik was om het feit dat mn vriendin me nog niks duidelijk maakte ging ik naar mn vader, die was verhuist naar de andere kant van de stad. Die kwam een uurtje later ook onverwacht binnen met boos bericht van de bovenburen, dat ze hem hadden opgebeld, dat de muziek zo hard stond, die was dus niet zo blij toen hij moest vertellen dat hij niet eens thuis was en is met een noodvaart daarheen gekomen. Net een nieuwe woning en nu al klachten dacht mn pa natuurlijk, maar dikke schijt die ik had, lekker blazen die muziek. Een emotioneel gesprek volgde hierop waarin het gesprek vriendje van moeders aan de orde kwam. Hierop gooide papa mn fiets in de kofferbak van zn auto en vertrokken we met in de achteruitkijkspiegel nog zichtbare rook en bandensporen. Oh boy, oh boy, papa was boos. Doordat mn vader zijn gevoelens niet kon uiten, werd hij niet boos, of hij was het wel, maar zei van niet. Als hij dan echt boos was, kon je je maar beter indekken. Stoned als ik was beleefde ik de autorit als een niet Bovag gekeurde kermisattractie, leuk, maar met gevaar voor eigen leven. Eenmaal thuis aangekomen begon de herrie al, ik weet niet wat de eerste woorden waren, wel weet ik nog dat op dat moment één van mn vrienden bij me bleef logeren. Toen mn ouders voor het gemak even ergens op straat ging verder ruziën (By the way, het was iets van half 2 ’s nachts op dit moment) om ons te ontlasten was voormij de maat vol. Deuren werden ingeramd en als een tornado van woede vloog ik door het huis. Het leek een beetje op een tekenfilm, ik had de deur erzo erg aan toe dat je door de deuropening kon zonder de deur open te maken. Fijne buren moesten we op dat moment zijn geweest. Na mijn ontploffing kwam ik buiten, huilend, naast mijn nog altijd goede vriend stond ik uit te hijgen met een sigaret in mn mond. Op dat moment…. een telefoontje……. het was mn vriendin. Ze had er nog lang over na gedacht en ze hield van me en ik kon bij haar komen slapen. Hoooo, stop hoooo, dat was een van de meeste vage momenten in mijn leven, het gevoel van intens verdriet en intens geluk op hetzelfde moment. Maar het verhaal kreeg nog een komisch staartje, haar stiefvader was een lul, een ouderwets figuur die alles deed volgens de oude stempel. Ik mocht dus nooit daar blijven slapen, maar nood brak wet en mn vriendin vroeg het zelf. De volgende ochtend lag ik heerlijk uit te slapen na een vermoeiende nacht met teveel emoties en goedmaakseks op de koop toe. Lief als ik daar lag in mn rode boxer, half onder de deken vandaan, kwam boze stiefvader om half 7 ‘s morgens me uit dromenland toveren. Wakker gemaakt door een luide klaagzang van veel scheldwoorden en complete oude-mannen-agressie, in combinatie met zon openhangende badjas die veel te veel showt, moest ik me snel uit de voeten maken. Zoveel haast dus dat ik buitenstond zonder t-shirt, met achter me een deur die nog rammelde van alle sloten die me buiten moesten houden. KUT… een lachwekkend clichéverhaal, maar niet zo ontvangen op dat moment. Na deze vakantie kwam alles in iets rustiger vaarwater, voor zover dat kan op een bochtig beekje dat nog lang niet op het punt stond uit te monden in een rustige rivier. Al dat leed was dan wel tijdelijk opgehouden, maar verwerkt was het nog lang niet. Mijn goede vriend en ik hadden samen nog een keertje xtc uitgeprobeerd en deze keer was het alles wat een fatsoenlijke trip hoort te hebben, maar het was heel nieuw voor me, heel heftig. Op school had mijn vriendin een meisje leren kennen dat aan de drugs zat, en werd op dat moment ook meegesleept in harddrugs door haar. Gezellig, samen drugsgebruiken, wat een toprelatie. Wist ik veel. Een tijdje lang ging het goed, tot ik dus die vage trips begon te krijgen met erger wordende effecten. Er treed een zekere tolerantie op bij xtc dus naarmate je het vaker doet moet je meer nemen om hetzelfde gevoel te bereiken. De werkende stof in xtc, mdma genoemd, breekt zich in de hersenen af en zet zich om in mda, wat in kleine hoeveelheden niks doet, maar in grotere hoeveelheden hallicunaties kan veroorzaken. Hoe hoger je tolerantie, hoe meer je neemt, hoe meer mda je hersenen krijgen te verwerken. Je spieren gaan ook gigantisch trillen van xtc, dit laat je ogen dus ook trillen wat het effect van de mda alleen maar verergert. En jep, hallicunaties deden zich voor en rare ook. Ik herinner me nog goed, het was een avond waarop mn vriendin en ik gezellig tikkels gingen gebruiken, er waren 8 of 9 stuks in het spel, die allemaal waren verorberd daarna. Op een gegevenmoment zat ik op bed en zag ik een gitzwarte eekhoorn verschijnen op een stapeltje kleren, die gevaarlijk aan een nootje zat te knagen. Na een paar keer knipperen met mijn ogen was het weer verdwenen, zo ook mijn kleine keurige asbakjes in mijn kamer, die leken wel glimmende stenen van een andere planeet, waardoor alle as dan ook in mn bed belandde. Mn bureaulamp nam de vorm van een mannetje aan met het lampje als hoofd, en zo nog wel meer dingen, maar na een paar keer je hoofd schudden is het weer weg. Ondertussen zat ik natuurlijk helemaal in mn eigen wereld, tot ik langzaam uit mn trip kwam. Het rare van het neerkomen uit die trip was de gigantische verheldering, ik zag alles in een logisch perspectief, en ik wist dat ik mijn school af moest maken en er moest zijn voor mn familie. Vanuit mijn oogpunt zie ik de trip op exstasy als het zijn in een hoger bewustzijn, een voortdurend helder moment. Het lijkt alsof je de wereld vanuit een raket bestuurdeerd, jij hebt afstand van alles, geestelijk ben je als het ware weg van de wereld, en je bekijkt alles vanuit een groter perspectief. Een andere avond die me nog helder bijstaat is zon avond waarop xtc minder goed gaat. Dit was dan ook om de problematiek in mijn relatie te vergeten, wat averrechtse effecten had. Ik was die avond bij die vriend van me, samen met zijn vriendin, ik had een hele vreemde hallicunatie, ik bewoog mijn hand voor mij gezicht en als een soort staartjes achter een komeet, fladderden er heel zwierig kleur regenboogjes achter mn vingers aan, alsof er magie uit mn hand kwam, of als een aura dat zichtbaar word. Op dat moment dacht ik, shit ik heb wel te veel gebruikt, op zich wel een logische redenering na 7 pilletjes. De “slaap” die volgde was uitermate vreemd, ik zweette me kapot en ik droomde dat ik ruzie aan het maken was met mn vriendin. Blijkbaar sprak ik hardop, want ik heb een aantal keren de naam van mn vriendin gebruikt en verwijten gemaakt. Mijn vriend en zijn vriendin vonden dit best beangstigend en maakten mij “wakker” met de boodschap dat ik praatte in mijn slaap. Ik deed mijn ogen open, schoot als een pijl van een boog omhoog van de bank waar ik op sliep en zei: “Ow, verkeerde droom” en viel als een blok terug op de bank. Dat verstand met de jaren komt weet iedereen, maar dan moet je er ook nog gebruik van maken. Het vreemde van heel de situatie was dat ik alles goed wist, maar het niet deed, omdat ik nog niet in staat was mn gevoelens op een goede manier te uitten. Na dit ben ik wel gestopt met het regelmatig gebruik van xtc, op het moment komt het sporadisch voor, maar dan beleef ik het ook met een bevrijdde geest en kijk ik heel anders tegen de trip aan. Ondertussen ging het leven gewoon verder, langzaam wennende aan het feit dat alles anders reilt en zeilt. In deze tijd is het blowen af en toe wat maandjes gestopt, om vervolgens weer te beginnen. Ook heb ik mijn propedeuse gehaald in deze tijd, ik had weinig affiliatie met alle mensen op school, ik slingerde mn dikke vinger naar iedereen die ergens moeite mee had! Een prachtig moment was toen ook dat een groepje snerende studenten de aandacht op mij vestigde en er een zei: “Jij was wel een van degene van wie ik had verwacht dat ie het niet zou halen!?” “Ja!” zei ik, “dat is de kracht van onderschatting, mijn geheime wapen in de strijd tegen deze studie” Ik vond het destijds wel een felicitatie waard, ik zat bij de 55 mensen van de originele 110 mensen die begonnen met de opleiding, en stiekem wist ik dat ik degene was die mn propedeuse had gehaald met het minste aantal studie-uren en de meest penibele thuissituatie. Heel het verhaal leek wel even de goede kant op te gaan, totdat de vakantie van 2007 weer een hele speciale vakantie werd. De grote vakantie van 2007, de vakantie van dit jaar, heeft grote veranderingen met zich meegebracht, elk jaar vanaf 2005 zijn de gebeurtenissen erger geworden, 2005 had mijn toekomstige ex-vriendin in petto samen met het voor het eerst chronisch blowen. Die van 2006 had alweer chronisch blowen met daarbij nog de scheiding en het gebeuren met mn vriendin. 2007 was de vakantie dat het uitging met mijn vriendin en dat ik met mijn opa in contact ben gekomen, de opa die in 2003 overleden is. Het lijkt wel of het iets vreemds is de afgelopen jaren, elke vakantie is heeft zich wel een grote verandering voorgedaan in mijn leven. Ik hoop dat de vakantie van 2008 minder tegenslagen in petto heeft en des te meer mooie momenten, maar tot nu toe kan ik daar alleen nog maar op hopen… Vlak voordat deze vakantie begon, is het uitgegaan met mn vriendin, van daar ook nog dat ik een die angstaanjagende herkansingen nog op me heb wachten, want zulke dingen gebeuren altijd rond een toetsweek. De avond dat het uit ging met mn vriendin was echt gaar, het was bij mijn beste vriend thuis, en de sfeer was al niet gezellig. Nu moeten jullie weten dat de mensen met wie ik toen omging mij hebben meegemaakt in de meest lelijke vorm die er bestaat. Ondanks alle dingen die zijn gebeurd, heb ik nooit echt de kans gehad om iets met deze mensen te bespreken. Ik hield niet van praten over deze dingen omdat ik dan misschien wel zou gaan huilen en dat was het laatste wat ik wou. Het geduld van vrienden kan ook opraken, vooral toen het bijna uit was met mn vriendin, ik was haar duidelijk tot last terwijl zij mijn jaloerse gedrag meer dan beu was. Ik was naar huis gegaan met een andere vriend die daar ook was, en was daarna nog trippend over de avond, ik weet niet wat me bezielde, maar het feit dat ze daar nog zat met mn beste maat, overspoelde me met een gevoel van haat voor allebei, ze waren niet te vertrouwen samen, vooral niet na de onderliggende gedachten dat mn vriendin wel eens zwakheden kon vertonen in deze situaties. Gek als ik was ben ik op de fiets gestapt om haar daar eventjes weg te halen. Dit leidde dus tot de uitbarsting, het was over en ik werd ook meteen even op straat gespuugd door mn vriendenclub. Dat was wel even een klap in mn gezicht. Hierna wist ik ook meteen wel wie mijn echte vrienden waren, en die mensen weten dat zelf ook. De maanden erna kon ik niet aan het idee wennen dat ik haar kwijt zou raken. Zij hield toch nog van mij en we kregen een soort undercover relatie, we gingen nog met elkaar naar bed en binnen de grenzen van mijn kamer was alles even koek en ei, met die witte vlag van de wapenstilstand aan de deurklink. Dit alles gaf mij alleen maar hoop, terwijl ondertussen niemand er iets over hoefde te weten. Een verstandig iemand weet dat dit zaakje stinkt, en dat zoiets gedoemd is mis te lopen….klopt volkomen. Na een tijdje begonnen er leugens en gaten in haar patronen te vallen, ik wou afspreken, zij niet en in plaats van duidelijk te maken dat het over was, ging ze liegen over waar ze was. Dit kon ik niet verdragen en para(5) als ik was had ik er genoeg van, die avond had ik afgesproken met haar, maar ze had een smoes dat ze met een vriendin en haar ouders weg moest. Dus ik ging dit controleren, en wat ik al dacht werd bevestigd, de ouders zaten op de bank tv te kijken en mevrouw was de hort op, op bezoek bij een andere jongen. Die avond ben ik alle mogelijke plaatsen afgereden waar ze maar kon zijn, met een hele hoop onrust en mn recht op een geldige verklaring in mn kielzog. Dit lukte niet, de volgende morgen, voordat ik ging werken, ging ik nog even bij haar langs, om verhaal te halen. Haar ouders waren allebei werken en toen ik door het raam keek zag ik haar zitten achter de pc. Ze zag mij ook en terwijl ik naar de deur liep ging ze achter een muur staan, alsof ze niet thuis was. Ik begon op de deur te kloppen en te roepen dat ik haar wel had gezien. Kwam ze eventjes later doodleuk uit haar schuilplaatsje lopen naar haar nu ook duidelijk zichtbare vriendin die in de keuken zat. Ze keek me recht in mn ogen aan door de deur waarop ik ondertussen aardig aan het rammen was, en draaide gewoon haar hoofd weg, alsof ik niks was voor haar. Op dit momente knapte er iets in me, al die shit die is gebeurd, zo close als we zijn geweest, het was niet eens haar stijl om arrogant te doen, en dat ze dacht dat nu wel te kunnen doen? Nee! Ik ramde nog een paar keer met platte hand op het raam, boem, boem, boem…..pats. Holy shit, what the fuck just happened? Verwonderd keek ik naar mn hand die zich aan de andere kant van het glas bevond. Ik trok hem voorzichtig terug en keek naar een gapend gat op de plek waar eerst mijn vingertop zat. Hier trad de duidelijke en nuchtere werking van adrenaline in, ik deed met mijn andere hand door het gat van de deur deze open. Als een inbreker, ik moest wel, want die stomme wijven stonden gechoqueerd in de keuken mij aan te gapen. Ik commandeerde de bitch, zoals ik de vriendin van mn vriendin maar even noem, om 112 te bellen, terwijl ik mijn vinger afspoelde onder de kraan. Bloed gutst overal, ik loop naar mn vriendin en begin naar haar te wijzen, en vraag duidelijk nog dringend om een verklaring. Voor zover ik weet heeft mn ex vriendin een trauma wat betreft bloed, adertjes of alles wat hier maar mee te maken heeft. Die viel dus bijna flauw na het zien van mijn wijzende bebloede hand waar een ontbloot botje te zien was, de plek waar mijn vingertop zat. Ik merkte nu wel dat ik actie moest ondernemen, de bitch kwam met de vriendelijke opmerking dat de ambulance toch niet komt voor zo’n wondje, en ik zocht tussen de scherven naar brokstukken. Bingo. Mijn vingertopje lag daar, heel raar om te zien, zon stuk van je eigen lichaam, maar dan los van jezelf. Ik pakte het op en commandeerde de bitch dat ze een beker met ijsklontjes moest vullen. Als een Rambo bond ik een handdoek om mn rechterhand om het bloeden wat te stelpen. Ik plaatste als een chirurg mijn vingertopje in de beker ijsklontjes en ben op de fiets gestapt richting ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen plaatste ik de beker op de balie en terwijl de baliedame me vragend aankeek scheef langs haar brilletje zei ik: Mn vinger zit hierin, die wil ik graag terug op mn hand. En toen ze zag dat ik geen grapje maakte wees ze me de eerste hulp. Ok, ik was blijkbaar een beetje aan het trippen daar, vooral toen ze me doodleuk vertelde dat ik wel een ambulance had mogen bellen. Natuurlijk wisten de hoogopgeleide aapjes niet of mijn vingertop nog wel teruggezet kon worden, zelfs niet na mijn vakkundig vervoer. Hier werd ik boos om, mijn vinger, mijn leven, terugzetten die handel. Na wat gezeur kreeg ik mijn zin en vertrokken ik met een verbandje rijker richting de röngtgenkamer. Daar werden een paar fotootjes geschoten waarna ze even de plastisch chirurg moesten bellen. Daarna kwam het goede nieuws dat mijn vinger terug zou worden gezet. Pfieuw de oplettende burger krijgt in dit geval nog een meevaller in deze rare bureaucratische wereld, zn bloedeigen vinger! Na het hele naai en plak werk werd ik vriendelijk verzocht nog een afspraakje te maken met de plastisch chirurg. Onderweg in de ziekenhuis gangen groet ik de voorbij wandelende Oom agent en handlanger. Naarmate ik verderloop word ik opeens een halt toegeroepen door deze mini ME bijeenkomst in het ziekenhuis. Ik werd naar mn ID gevraagd, en aangehouden op grond van vernieling! Wauw, ik bedacht toen dat ik nog naar mijn werk moest, kortom, alle ingrediënten voor een fantastische dag *ahum*. Herinneren jullie je die lul van een stiefpa nog die eerder deze blog aan bod kwam? Die had dus fijntjes de politie gebeld en gezegd dat ik opzettelijk zijn raam had vernield. Echt, echt een topdag. Na een uitgebreide ambtenarenlunchpauze in de cel te hebben gezeten mocht ik mijn zegje doen. Na mijn ietwat emotionele verhaal werd ik geloofd en ik als ik instemde om de schade van de ruit te vergoeden mocht ik gaan. Achteraf nog een grap van 200 euro, beste kwaliteit glas uiteraard. Mijn vriendin wilde vrijheid ervaren en na bijna twee jaar met mij het vrijgezellenpad kiezen. Als ik er zo over denk wel begrijpelijk, maar op dat moment alles behalve begrijpelijk. Hoe kon de vrouw met wie ik zoveel had meegemaakt me nu nog in de steek laten? Tjaaaa zoals je ziet, het kan! Natuurlijk heb ik hier ook zelf mijn aandeel in gehad en dat van het slippertje wat ik had gemaakt heb ik ook nog een keer opgebiecht. Ik heb er wel een rein geweten aan overgehouden en belangrijke lessen over vrouwen. Nu mogen de lezers van dit blog aan de hand van mijn eerdere verhaal de locatie raden waarheen ik mij als eerst begaf na vrijlating? Met al deze gebeurtenissen in mijn gedachten was het eerste wat ik deed toen ik vrijkwam, naar de coffeeshop, mn vriend bellen die me al die jaren wel is blijven steunen, en samen bijpraten onder het genot van een jonko. Dit was maandag, aan het einde van deze zelfde week zou ik “gezellig op vakantie gaan met paps en zijn vriendin en natuurlijk de totaal zes kinderen in de leeftijd van 11 tot 19. Er vormden zich overduidelijk twee kampen, mijn broertje van 16 en ik, en de rest. Ik heb de vakantie volkomen in het roet gegooid voor het andere kamp, de familie overwinning van mij en mn broertje! (Family germs broertje, je weet zelf) Binnen de korste keren was mn vader me beu en mocht ik weg uit het gat in Drenthe, was toch een kutplek want er was geen coffeeshop te bekennen op die hei. Ondertussen had ik me natuurlijk heerlijk afgezet tegen de vriendin van pa met de hele roedel die erbij hoorde. Ik stapte de trein nog in met een dikke middelvinger en vervolgde mijn stonede nomadentocht richting het zuiden des lands. De daaropvolgende week verbleef ik heel de week bij een Antilliaanse vriendengroep, die verschillende appartementen hebben in Rotterdam. Een meisje was met vakantie en haar appartement was voor die vriend en mij. Dit was de plek om eventjes tot rust te komen en uit de sleur van alledag te geraken. Hier begon een realisatieprocess, met veel skaffa momenten, waarna me duidelijk werd dat ik wel gek moest zijn om zoiets te doen voor een vrouw. Ik zwoor mezelf ook af ooit nog zo diep in een relatie te laten verdiepen, mijn eigen gemoedstoestand niet verwaarlozen ten opzichte van een vrouw waar er toch nog een paar miljard van rondlopen op deze aarbol, er is maar één ik. Daarop volgde voor mij ook het logische berouw, ik moest weer in contact komen met mn familie en op level met ze komen. Toen ik terugkwam uit Rotterdam op een zondag, leerde ik een paar meisjes kennen, een daarvan kende ik al van de middelbare school. We raakten in gesprek en ik had flirt contact met één van de meisjes van de groep, dit meisje is heel belangrijk voor wat nog komen gaat! Het bleef bij wat geklets en op maandag wat gehangen te hebben zou ik dinsdagavond bij haar langs gaan om wat te chillen, ik lag meteen al op een bepaald level met haar, en ze snapte mijn gevoelens want ze had ook een ex in een vers verleden. Toen ik die avond thuiskwam, nog een beetje skaffa en in de sfeer van de gesprekken knoopte ik een gesprek aan met mn moeder en haar vriend. Ik gaf wat feedback op de laatste weken, zonder daadwerkelijk iets te verhullen over de hoeveelheden die mijn wierie consumptie had aangenomen. Ik kan het gewoon over mn hart niet verkrijgen om mn moeder zoiets te vertellen. Ze vertelde me over opa, die opa die altijd zo speciaal was geweest in mijn leven. Ze vertelde dat hij het vroeger nooit leuk vond als ze buiten in het steegje stond omdat daar jochies bij stonden te roken. Op dat moment werd ik verdrietig. Er zijn niet veel mensen waar ik in dit leven bevestiging van nodig heb, maar mn opa is één van die mensen. De afgelopen jaren heb ik regelmatig een kruisje geslagen, niet omdat ik Christen ben, maar uit respect voor mijn opa, die een trouwe Christen is. Op dat moment ging trok ik me terug op mijn kamer, en zette het nummer Porcelain van Moby op. Dit is eerder gerelateerd aan een vrouw die je verlaat dan aan je opa, maar toch moest ik dit nummer keer op keer luisteren toen hij was overleden. Ik ging op mijn bed zitten en pakte het rouwkaartje uit de kast, de boekenkast vol boeken, die ik van hem heb gekregen, de kast en in de loop der jaren de hele verzameling boeken die hem opvult. Ik begon het kaartje te lezen en zag opeens veel overeenkomsten tussen mijn opa en mij, hij kon vroeger zijn gevoelens ook moeilijk uiten, en ik moest gewoon hardop mn excuus aanbieden voor mijn gedrag tegenover mn moeder en hoe ik me heb gedragen. Op dat moment begon ik te huilen, en terwijl ik dat deed voelde ik mijn borstkast steeds grotere uitslagen maken. Alsof mn borstkast naar voren werd getrokken. Opeens strekte ik mn hand uit en greep naar iets. Mn hele lichaam reageerde als een magneet op een kracht die in mn kamer was opgedoemd. Ik werd er als het ware naar toegezogen. Ik moest opstaan van mijn bed, om die kracht tegemoet te komen, ik omhels iets op een lengte die ik me groter herinner. Ik was uiteraard gegroeit en herinner me mn opa langer. Ik wist dat het mijn opa was, hij was gekomen van waar dan ook, om mijn boodschap te beantwoorden, om na deze moeilijke jaren mij een hart onder de riem te steken. Na een paar snikken op mn opa’s schouder te hebben gehuild, voelde ik de kracht wegstromen en daar stond ik zwaar buiten adem, helemaal bezweet in mijn kamer. Het eerste wat ik deed was de trap afstormen naar beneden, mn moeder en broertje frontaal confronteren met het feit dat ik contact had gehad met opa. Ik zag er uiteraard uit alsof ik een geest had gezien, ha-ha, niet gezien, wel gevoeld. Mijn moeder vroeg of ik geblowd had die avond, en eerlijk als ik was biechtte ik dat op. Nou heeft mijn moeder geen enkel verstand van drugs, dus die dacht dat ik aan het hallicuneren was. Halloohoo mam, ben je dom? Het is geen xtc!? Mijn broertje geloofde me wel, en ik viel vrij rustig in slaap die nacht. De volgende dag ging ik langs dat meisje die ik had leren kennen. Ik vertelde haar het verhaal terwijl haar moeder al op bed lag, en zoals ze verliefd naar me zat te kijken plukte ze aan wat loshangende draadjes aan mn broek. Ze begon met het vertellen over mijn broertje van 11, hoe trots ik op hem ben (klopt, ik heb zn naam bedacht, ik heb hem in groep 2 leren lezen en schrijven waardoor hij groep 3 heeft overgeslagen) waarna ze vervolgde met de vraag of ik ooit heel erge nachtmerrie had gehad, die heel vreemd was geweest. Zijn jullie allemaal alert? Die droom die ik toen over mijn vriendin had toen ik teveel drugs had genomen? Na nog een paar van deze gedachtenlees trucs op me geuit te hebben, moest ik telkens weer toegeven dat ze gelijk had. Om een of andere reden was ik helemaal niet bang of overdreven verbaasd over het feit dat ze dit deed. Tot ze doodleuk zei: “Je opa is hier ook, wil je hem spreken?” Ik was met stomheid geslagen, ik dacht namelijk nog dat ik zijn aanwezigheid al had gevoeld, hij stond vlakbij de tv toen naar ons te kijken. Ik stemde natuurlijk in met de uitnodiging voor deze interdimensionale conversatie, weer eens wat nieuws! Op sommige momenten vraag ik me altijd af waarom ik deze vreemde gebeurtenissen meemaak en in hoeverre mensen uit de maatschappij me wel niet moeten zien, het is ook hoe mensen mij mijn hele leven al zien, er zijn mensen die me bewonderen om deze dingen, en mensen die mij maar een vreemde vogel vinden, een andere groep is er pakweg niet. Uiteraard kan ik die laatste groep ook niks kwalijk nemen, ze hebben geen flauw idee wie ze voor zich hebben! De manier van contact is hetzelfde als in het programma Char, waar ik zelf altijd al skeptisch over ben geweest, ik geloofde altijd al wel in iets, maar ik ben toch redelijk nuchter. Eerst zien, dan geloven. Nou dat zien was in dit geval misschien iets teveel gevraagd, maar je kan je wel indenken dat ik op dat moment zielsgelukkig was. Mijn opa vertelde mij dat het nummer wat ik altijd luisterde, dat ik het al een keer gehoord had in mijn jeugd, samen met hem heb ik het nummer gehoord in een film, en dit heeft zich in mijn onderbewuste genesteld, en zonder dat ik het wist ben ik “toevallig” op het nummer terechtgekomen toen hij overleed. Ook ben ik erachter gekomen dat overleden mensen wel degelijk bij ons zijn in tijden waarin het slecht gaat in een familie, hoewel sommige overledenen misschien niet de mogelijkheid of krachten hebben ontwikkeld om het op je over te brengen, dus mocht je een overleden familielid hebben, ik weet zeker dat deze persoon van je houd en altijd zal steunen, deze mensen kunnen alles overzien en zitten in een andere dimensie waar wij praktisch gezien geen zak van af weten. Mijn opa vertelde mij dat hij toen hij 13 was en op kostschool zat, dat hij stiekem een sigaretje ging roken in de wc, met van die ouderwetse lucifers, en dat hij was betrapt door een leidinggevende. Deze heeft hij teruggepakt door een dode muis onder het kussen van diegene te leggen. Dit is weer zo’n overeenkomst tussen mij en mn opa, hij was ook een dondersteen vroeger, en het laat me zien dat hij het gesprek tussen mij en mn moeder ook gevolgd moet hebben. Hij vertelde me dat hij trots op me was, dat hij van me houd, en dat ik op de goede weg zat. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe goed dat mij heeft gedaan, want alle mensen in mijn omgeving waar ik bevestiging van nodig heb geven mij dat al, mijn ouders en oma bijvoorbeeld, mijn opa was de enige van wie ik het eigelijk nog nodig had en die bevestiging heb ik op één van de meest mooie manieren mee mogen maken. Wat er voor de rest gezegd is herinner ik me niet echt meer, wel zei hij dat ik me niet druk moest maken om mijn vader en zijn vriendin, want hij heeft een klein hartje en zal vanzelf wel bijdraaien. Ook heb ik tijdens dit gesprek mijn oma gebeld, en toen ik haar aan de lijn had (duurde even het was 3 uur snachts ofzo) vertelde ik het haar meteen. Kort daarop zei mijn opa dat ik niet moest bellen en heb ik het gesprek beeindigd. Opa zei dat oma er nog niet klaar voor was om in contact te komen met hem, omdat het nog te vers voor haar is, voor mij is vier jaar een groot deel van mijn leven, maar voor mijn oma, na bijna een halve eeuw huwelijk, is het iets moeilijker te verteren. Uiteindelijk zei hij nog dat er iets ergs ging gebeuren, hij kon geen duidelijkheid geven wat dat was. Hoe zei dat hij ging slapen (waar dat ook mag zijn) omdat hij moe was. Hij zei ook dat hij in het vervolg zelf contact met me op zou nemen als de tijd daar rijp voor is. Ook dat het contact via dat meisje kon blijven, zolang we maar een goede band zouden blijven hebben met elkaar. Het was op dat moment zo, ik vond dat meisje leuk, en ook nog een andere, ik heb dit eerlijk tegen haar gezegd en mn opa zei ook nog dat ik er geen kwaad aan deed als ik daar bleef slapen, dat meisje zei toen dat mn opa best een rokkenjager moet zijn geweest, maar ik weet nu dat hij er mee bedoeld heeft dat ik er geen schade mee berokken aan de misschien te beginnen relatie met dat andere meisje. Uiteindelijk is het met beide meisjes niks geworden, omdat ik op dat punt nog niet klaar was voor een relatie. De nacht na dit contact kon ik niet slapen. Ik ben nog twee dagen klaarwakker gebleven, vanaf dat moment met mn opa had ik gemengde gevoelens van rust en onrust. Ik moest en zou alle conflicten in mijn hele familie oplossen als een Messias. Ik was die complete paar dagen op een hoger bewustzijn dat je zou kunnen omschrijven als het putten uit een oneindige bron van energie, toen ik de tweede dag even ging zitten voelde ik dat mn benen vermoeid waren en dat ze rust nodig hadden, maar ik kon niet slapen, ik wilde alles perfectie hebben, en daarna pas rusten. Onmogelijk uiteraard, maar ik was er heilig van overtuigd dat het me ging lukken. Als eerste ben ik dan ook naar mn vader gegaan om met hem en zijn vriendin te praten, en mijn excuses aan te bieden voor de vakantie. Ik wou alles oplossen, want al die jaren heb ik diep van binnen al die dingen geweten, maar er nooit naar gehandeld, en op het moment dat zo’n kwartje valt, voelt het alsof je heel wat achterstallig onderhoudt moet inhalen. Mijn vader begreep mij en zijn vriendin ook. Ze hebben me wel even een beetje ontnuchterd, want ik was zelfs van plan om naar mn opa en oma van zijn kant af te stappen en ze even aan de tand te voelen over de huidige situatie tussen mijn twee oma’s, die is als een oude-wijven-bitch-fight. Zo’n dom negeerspelletje. Mijn vader wist me gelukkig duidelijk te maken dat ik de afgelopen jaren ook wat krediet heb verspilt bij de familie, ik heb ze nooit openheid over mezelf gegeven en voor hun ben ik dus ook de vreemde vogel, “Ze zien je al aankomen” zei mn pa, “dan zeggen ze ook van, oja daar heb je hem weer met zn nieuwe theorie” Mijn geloofwaardigheidspercentage was de afgelopen jaren een beetje gedaald, oops, maar ik heb geleerd dat deze veranderingen langzaam gaan, omdat niet iedereen zo snel heeft geleerd als ik. Ik heb er nu ook vrede mee dat sommige dingen misschien helemaal nooit opgelost gaan worden, omdat het problemen zijn tussen familieleden, en ik heb daar niks mee te maken, ik ben al lang blij dat ik doorheb wat ze zelf nog niet eens doorhebben (waarschijnlijk wel natuurlijk) maar die heerlijke Nederlandse verzwijg en lekker Jan Modaal je eigen tuintje het mooiste houden cultuur vind ik toch wel typerend voor ons land. Vanaf dit punt in mijn leven is voor mij alles omgekeerd, ik zie nu ook de tekenen in het leven die ze mij onderhands doorspelen, zoals de sticker op een lantaarnpaal in Tilburg, waar op stond: www.ikwilwel.nl. Ik zat me net iets af te vragen over zon meisje en wat ik er mee aan moest. Die sticker heeft me het laten proberen, en me ook laten slagen, wat achteraf toch niet de juiste vrouw bleek *LOL*. Ook weer een van de problemen met de kennis die ik nu heb vergaart, ik kan uitermate goede adviezen geven aan dames van mijn leeftijd, die dan ook als een blok vallen voor de wijze woorden die een beetje papa-affiliatie geven. Want waar vind ik een 20 jarige vrouw met de kennis van iemand die ouder is? Niet om op te scheppen, maar door al deze wijze lessen heb ik misschien geen leuke tijd gehad, maar wel bepaalde essentïele dingen geleerd over het leven die sommige mensen tot diep in de midlife-crisis nog niet eens kunnen bevatten. Als voorbeeld mijn vader die 20 jaar het kunstje uitvoerde voor meneer Gorilla. Een ander ding dat op mijn pad is gekomen als één van die tekenen in het leven is de cursus praktische filosofie en spiritualiteit waar ik aan ben begonnen. Ik ben er van overtuigd dat mijn opa ook filosofische gedachtengangen heeft gehad. De cursus maakt gebruik van de meer dan 5000 jaar oude Vedische leer, waar het zelf testen en aannemen of verwerpen van bepaalde opvattingen centraal staat. De cursus gaat ook uit van een innerlijke bron, waar uitermate veel kracht uit is te putten. Deze leer stelt ook dat alle mensen één zijn. Weer zo’n teken. Als afscheidsgroet met mijn beste vriend zeg ik ook altijd One, omdat dit de eenheid tussen ons bestempeld. Deze cursus heeft mij tot nu toe alleen maar meer opheldering gegeven in het leven, vooral dingen die mensen bestempelen als toeval of het god noemen. Eigelijk zijn het alle dingen die ik allang heb gezien in het leven maar nu kan ik ze een naam geven. Ik ga een eind breien aan deze blog, de zon is namelijk opgekomen, en het is nu 8:45, precies de tijd waarop mijn les hoort te beginnen. Weer zoiets grappigs, aan het begin van de nacht vroeg me een van de cursus stellingen af: Wat zou een wijze man in jouw situatie doen…? Wat zou een wijze man nu doen? Zijn beknopte levensverhaal in één nacht uitwerken, of nog even huiswerk maken en proberen wat slaap te vatten om morgen toch gaar op school te zitten? Wees van de maatschappij en noem me een student die zn studie vergooit! Altijd heerlijk, die mensen die je afkeuren terwijl je allang weet wie er goed zit. En nog even als eindbewijs dat xtc een gekke drug is, ik heb rond 6 uur gisteravond zo’n 2 en een halve tikkel naar binnen gewerkt. Ik voelde het onderbewust al aan, want ik kwam uit school en voelde dat deze dag anders ging worden dan normaal, eenmaal thuisgekomen was oma er opeens en ben ik dus in de middag in contact gekomen met een paar vrienden. Een van deze kwam op het idee dat die xtc moest hebben en toen wist ik al hoe laat het was. Deze keer heb ik na de echte trip, die maar een paar uur duurt, is goed nagedacht in dat heerlijke verhelderende moment. Ik kwam toen tot de conclusie dat ik mijn beknopte levensverhaal maar eens moest gaan bloggen. De speed die in de meeste xtc zit verwerkt zorgt ervoor dat je nog lang wakker blijft en je vaag blijft voelen. Juist, dit gevoel, het verhelderende moment waarop de woorden gewoon uit mn toestenbord flitsen zonder dat ik er eigelijk bij na hoef te denken, en dan om de paar uur een jonko om een beetje op level te blijven. Het grappige is nog dat ik elke keer dat ik naar buiten ging om een jonko te roken, ik even heb gebeld met die vriend van me, die zeker ook nog wakker was(is). Ik heb hem een voortdurend voortgangsrapport gegeven over hoe perfect deze blog wel niet moest worden. Oja eventjes, let alsjeblieft niet op de spelfouten en verrotte taalfouten in deze blog, want tja je bent en blijft niet helemaal helder, of juist wel? Het was dit of nu gaar in de schoolbankjes zitten. En als een echte filosoof leg ik dit aan jullie voor, was dit wat een wijze man zou doen in mijn situatie? (1)Jonko: Straattaal voor joint, maar klinkt in mijn oren minder drugsachtig en achterdochtig zoals de term joint zich afspiegelt in de mond van mensen die naïef alcohol drinken en roepen dat blowen slecht is. (2) Wierie: Weer zon term die in mijn oren beter klinkt dan wiet, marihuana of soft drugs. (3) Skaffa: Geloof het of niet, op straat heeft alles een naam, skaffa is stoned/high. (4) Tikkel: Misschien een keer een straattaalblog? Een tikkel is een xtc pil. (5) Para: Straattaal voor stress of dat je gewoon gek word van iets. By the way, na afloop van dit verhaal, ben ik een paar dagen erna opgenomen in een instelling vanwege een zogenaamde psychose. Na 3 maanden daar te hebben gezeten ben ik eruit gekomen, en nu naar 2 jaar is mn leven heel anders dan toen. Maar de essentie blijft voor mij hetzelfde, al dan nu wat minder schijt en geen drugs meer. Feel free to comment. Groet Kosmos |
|
| Auteur: | Kosmos [ 11-12-2009, 13:04:56 ] |
| Berichtenonderwerp: | Re: Weblog van Kosmos |
Gaat iemand zich eraan wagen? T leest lekker weg hoor
|
|
| Auteur: | Michieltje88 [ 02-03-2010, 13:23:14 ] |
| Berichtenonderwerp: | Re: Weblog van Kosmos |
Geweldig ik herken hier zoveel van mijzelf in dat ik het niet eens allemaal ga benoemen. Er zijn vast niet veel mensen die de tijd nemen om jou verhaal volledig te lezen. Ik zie het daarom als mijn plicht om jou eens een goede reactie te geven  .Ik heb bij het lezen van je verhaal gelachen en gehuild. Sommige dingen zijn zo herkenbaar dat je mij meerdere malen kippevel hebt bezorgt. Mocht je ooit willen ontsnappen uit de manager wereld dan zou je een prima schrijver kunnen worden. Ik kan voor mijzelf net zo'n verhaal vertellen, helaas is het mij nog nooit gelukt dit goed te vertalen naar een samenhangend verhaal. Niet te vergeten dat ik nog steeds op het randje van net niet in de shit, net wel in de shit loop. Al met al heb ik echt genoten van je verhaal en geloof het of niet, het heeft zelfs gezorgt voor een stuk opheldering bij mijzelf. Het leest werkelijk waar heerlijk weg. Ook het niet uiten en soms met spontane obiechtingen komen of radicale veranderingen willen aanbrengen na een inzicht is zo herkenbaar. Dat je daar je geloofwaardigheid mee kwijt raakt is mij ook al bekend  Ik heb zelf ook een ex die mij meerdere malen voor mijn gevoel tot diepst in mijn ziel heeft gekwetst. Toch bleef ik van haar houden en haar vergeven. Toen ik 1 slippertje maakte mocht ik oprotten  . Ik heb toen ook wat objecten een koppie kleiner gemaakt.  Maar goed ik zou niet alles gaan benoemen Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal Kosmos 
|
|
| Pagina 1 van 1 | Alle tijden zijn UTC+01:00 |
| Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Limited https://www.phpbb.com/ |
|