Omdat ik heel benieuw ben wat mensen hier ervan vinden.

Zijn einddoel.

De wolken leken wel te willen vluchten. De ijle lucht leek steeds ijler te worden. De hemel, normaal donkerblauw gekleurd, was donkergrijs geworden. Dikke regendruppels vielen in groepjes naar beneden, om even later als duizende individuëlen verder te vallen. Ze verdwenen allemaal in de zanderige grond.
Enkele vogels vlogen weg, op zoek naar beschutting. Een schuilplaats om het koude, natte weer te bevluchten.
Een felgele flits doorkierf de hemel, die langzaam zwart kleurde. Een van de gevleugelde dieren stopte met zijn vleugelbewegingen. Algauw herstelde het diertje zich en vloog achter de rest van de vogels aan.
De regendruppels bleven maar komen, een einde was nog niet in zicht.
Een jongen, jong en nog puur, zag een kans om het normale leven in dit noodweer even te ontvluchten. Aarzelend stond hij buiten. De wind blies de voordeur dicht. Hij besloot dat dit misschien wel de enige kans was, en sprintte weg. De oordopjes van zijn mp3-speler verloren de grip in zijn oren, en vielen op zijn schouders. Met zijn ogen op de grond gericht, duwde de jongen de oortjes terug op hun oorsprongelijke plek.
Zijn zwarte haren stonden alle kanten op, zoals gewoonlijk. De regendruppels bleven uit de lucht vallen. Het leek net alsof de hemel huilde. Door het gewicht van de honderden, misschien wel duizenden, waterdruppels die op zijn haar vielen, raakte dit uit model en hing het algauw over zijn schouders. De jongen trok snel zijn capuchon over zijn hoofd, zodat niemand zijn verpeste kapsel zien zou. Als er ook maar iemand buitenliep om dit op te merken…
Bij een grote steenformatie stopte hij. Voorovergebogen, met zijn handen op zijn knieën gezet, haalde hij hijgend adem. Algauw hief hij zijn hoofd op, keek nog een laatste maal achterom en liep toen naar de achterkant van de stenen. Daar kwam hij bij de nauwe spleet. Op zijn handen en knieën sloop de jongen naar binnen.
Toen hij in de open plek kwam, die in het midden van de grond was, ging hij rechtop staan. Zijn ogen gingen de ruimte snel door en observeerden alles. Gelukkig, er was niet veranderd en daaraan kon hij opmerken dat niemand zijn plekje ontdekt had.
Zachtjes ging hij op de harde grond zitten, terwijl hij de rugzak van zijn rug af haalde. De rits ritste hij open en hij haalde er een donkerrood kladblok uit, samen met een etui. Hij haalde een balpen uit het pennenzakje en keek er liefhebbend naar. Zijn leven, zijn doel, dat hij nu in zijn handen had. Schrijven zou hij, schrijven tot zijn handen het niet meer deden. Het zat in zijn bloed, om het nooit meer te verlaten. Het zat in zijn hart, om er nooit meer uit te gaan. Het zat in zijn manier van overleven. Het was geen gewone hobby meer, het was zijn einddoel geworden.

Alle reacties zijn welkom, vooral tips. Dit is mijn beste verhaal tot nu toe, al zeg ik het zelf.

_________________
In this world of illusions nothing stays the same

Heey!

Ik vind dat je zeker schrijftalent hebt en het verhaal heeft absoluut sfeer. Wat ik alleen jammer vind is dat het niet vanuit het perspectief van de hoofdpersoon is geschreven. Nu is het op 'vertelde toon' geschreven en dat schept afstand. Als het vanuit de jongen zelf verteld zou worden, dus bijvoorbeeld in de ik-vorm, met alle emoties en andere gevoelens (dus wat voelt hij, wat gebeurt er in zijn lichaam, hoe gaat zijn ademhaling, zijn hartslag, als de deur achter hem dichtslaat en op het moment dat hij begint te rennen bijvoorbeeld), dan gaat het verhaal veel onder de de huid van de lezer zitten, omdat die dan alles zelf meebeleeft. Natuurlijk is dit wel mijn mening, maar ik vind het een mooi verhaal, wat naar mijn idee op die manier nog mooier zou worden. Zie het maar als opbouwende kritiek, en kijk wat je ermee doet

Ik wil ook graag meer van je lezen!
Succes =]

_________________
You think you're better than me and I agree..

@ Julia

Dankje. :] Ik schrijf vaker in het perspectief van de hoofdpersoon, maar vond dit verhaal wel mooi gelukt vergeleken met de anderen. Ik heb er nog een die ik hier onder ga plakken, maar die is ook vertellend geschreven voor een stukje. Toch ben ik wel heel trots op dat verhaal en iedereen die het al gelezen heeft vind het mooi, dus ik ga even kijken wat mensen hier er van vinden.

-

The old me is dead and gone.
Dit verhaal is gebaseerd op het verleden van een van mijn beste vrienden. Hij weet dat dit verhaal bestaat en dat ik het online gezet heb. Ik heb toestemming om het te plaatsen. De naam van de hoofdpersoon is wel veranderd.

‘Lieve mam, lieve pap,

Misschien is dit wel de laatste keer dat jullie iets van me zullen horen, maar misschien brengt het lot ons ooit opnieuw bij elkaar. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik weg ga van huis. Enkel teleurstelling heb ik jullie gegeven, gebracht, nooit deed ik iets goed. Dagelijks ontdekte ik de bittere haat in mijn vaders ogen en de pijn in die van mijn moeder, opnieuw. Het spijt me.
Nooit zal ik als mij oudere broers en zus kunnen zijn. Vaak heb ik het geprobeerd, telkens zonder resultaat of zichtbare verbetering. Misschien heb ik het te vaak geprobeerd. Misschien heb ik mijn best niet genoeg gedaan.
Het doet pijn om de mislukkeling van een gezin te wezen,om je zo te voelen. De blikken die genoeg zeggen, onnegeerbaar.
Alle angsten heb ik van binnen gebundeld en ik heb alle pijn opgeslagen. Niets of niemand kan dit wegnemen. Maar ik laat dit niet nog een keer gebeuren. Nooit meer. Niet bij mezelf en niet bij mijn broertje. Nooit. Mijn broertje zal nooit ’s nachts wakker liggen omdat jullie zijn leven kapot maken en zijn hart in duizenden stukjes breken. Een maal is het gelukt, een van jullie kinderen kapot te maken. Nooit meer.
Nooit had ik gedacht dat een 17-jarige zulke dingen meemaakte, dat het ook maar kon.
Te vaak heb ik mezelf vervloekt, gehaat en gepijnigd. Enkel omdat ik niet mijn vaders zoon ben en dit ook nooit worden zal. Enkel omdat ik nooit als een van jullie andere zoons zal zijn. Nooit.
Wanneer jullie dit lezen, ben ik ver van jullie vandaan.
Zoek me niet, vervloek me niet, vergeet me niet. Probeer van me te houden, nu ik weg ben.
Mijn oude ik laat ik achter. De oude ik is dood en gegaan, verdwenen, maar de nieuwe ik zal verder kunnen leven. De nieuwe ik zal beter zijn.

- Darren.’



Voorzichtig legt de jongen zijn brief op het kussen van zijn oude bed. Zacht gaat hij de kamer van zijn broertje binnen, waar het jongentje hem rechtop in zijn ledikantje op lijkt te wachten. ‘Hey jochie,’’ fluistert de oudste stil. ‘Het komt allemaal wel goed met je. Ik ben trots op je, vergeet dat nooit.’ Hij drukt een vlotte kus op de kruin van het peutertje. ‘Dit doe ik zodat jou jeugd nooit zo rot worden zal.’
Na deze woorden sluit hij de deur van het kamertje achter zich en loopt geruisloos de trap af. Bij de voordeur doet hij snel zijn jas aan en pakt zijn rugzak vast. Zonder geluid opent hij de deur en stapt de gitzwarte nacht in.
‘Vanaf nu bestaat Darren niet meer, vanaf nu ben ik wie ik wezen wil,’ mompelt hij nog en loopt dan verder de nacht in, om compleet te verdwijnen.

The old me is dead and gone.
But the new me will be alright.

Reacties zijn welkom, natuurlijk. :]

_________________
In this world of illusions nothing stays the same

Dankjewel. :]

Verhaal voor een schrijfwedstrijd:
Morgen is het een jaar geleden.
-

Lieve Maarten,

Morgen is het een jaar geleden dat jij hebt besloten deze wereld te verlaten. De dag waarop mijn hart in duizenden stukjes brak. Beloofd had je het me, beloofd om nooit voor die laffe uitvlucht te kiezen, hoe slecht het ook gaan zou. Beloftes zijn er om gebroken te worden… Tenminste, dat denk ik sinds de zwartste dag uit mijn leven. Nooit zal ik vergeten hoe de tranen over mijn wangen stroomden na het telefoontje van je moeder, nooit zullen de beelden van jou begrafenis mijn netvlies verlaten. Nooit zal ik jou vergeten, nooit zal ik ons vergeten. Het heeft me gebroken, van binnen kapotgemaakt. Het verliezen van iemand waar je om geeft, ik wou dat het niet nodig was, dat het niet bestond. De pijn en het verdriet die nooit helemaal weg zullen gaan. Mensen die niet weten hoe het voelt, denken dat je na een maand wel weer verder kunt gaan en alles achter je laten kunt. Het tegendeel is de waarheid. Elke dag denk ik aan je, elke dag mis ik je een beetje meer. Ik herinner me de dag dat je bent verdwenen nog goed, misschien wel te goed.
Het was tweeëntwintig maart tweeduizendacht, een regenachtige dag. Zou het weer geweten hebben dat een speciaal iemand die dag zou sterven? De hele dag had ik een raar gevoel dat mijn hele lichaam in zijn greep had. Zou mijn lichaam geweten hebben dat er iets ergs met je gebeuren ging? De SMS-berichten die ik naar het nummer van je mobiele telefoon stuurde, beantwoordde je niet. Toen had ik al moeten weten dat het goed fout was, maar ik wou me geen zorgen maken. Had ik dat maar wel gedaan, misschien was je er nu dan nog wel… Op een gegeven moment besloot ik toch naar je toe te gaan, maar net toen trilde mijn mobiel. Het schermpje liet de woorden die vertelden dat ik door jou gebeld werd, zien. Niet wetend welk vreselijk nieuws ik te horen zou krijgen, nam ik de telefoon op. Jij bleek niet degene te zijn die me belde, maar jou moeder. Huilend en stotterend vertelde ze dat je een eind aan je leven gemaakt had. Mijn wereld stortte in. Mijn hart leek het ritme waarin het hoorde te kloppen even te vergeten en mijn adem stokte. De vraag waarom brandde om mijn lippen, maar ik realiseerde me algauw dat zij het ook niet wist. Je praatte nooit over je gevoelens… Niet met mij, niet met je ouders, met niemand. Je was echt een gesloten boek. Het gewicht van mijn mobiele telefoon werd teveel voor mijn hand en het toestel viel op de grond. Enkele tranen ontsnapten uit mijn ooghoeken en werden al snel door meerderen gevolgd. Steeds sneller stroomden ze achter elkaar. Ik zakte langs de muur op de grond en heb misschien wel uren achtereen gehuild. Nooit had ik gedacht dat dit gebeuren zou. Je zei dat je gelukkig was, dat het je niets kon schelen wat de mensen van onze relatie vonden, dat het je niks kon schelen wat de mensen over je dachten en zeiden. Wat je ook zei, je hebt het toch opgegeven. Ik heb me maandenlang schuldig gevoeld, tot een brief voor mij bestemd op de deurmat lag. Het handschrift herkende ik meteen. Het was jou handschrift. Trillend en met tranen in mijn ogen maakte ik de envelop open. Een beschreven papier haalde ik eruit. Mijn ogen gleden over de regels. Je had genoeg van het ontkennen van je geaardheid voor je vrienden, familie en kennissen. Genoeg van het liegen en steeds weer smoesjes bedenken. Tenminste, dat zeiden de lettertjes die je op het papier gezet had. Nooit moest ik denken dat het mijn schuld zou zijn. ‘Ik heb er zelf voor gekozen en ik heb het zelf gedaan.’
Toch voel ik me nog steeds schuldig. Ik had je tegen kunnen houden, maar omdat ik niet ongerust en afhankelijk wou lijken, ben ik thuis gebleven en heb jou dit laten doen.
De dag die bijna nog erger was dan tweeëntwintig maart, volgde. Zevenentwintig maart, vijf dagen na je dood, je begrafenis. Eerst weigerde ik te gaan, maar mijn ouders en zus hebben me uiteindelijk toch overgehaald wel te gaan. Ik ben ze er dankbaar voor, nu wel. Als ik niet gegaan zou zijn, zou ik mezelf het nooit kunnen vergeven. Na de dienst is mijn zus nog even naar jou ouders gegaan en heeft verteld over ons. Ze reageerden geschrokken, maar zeiden tegen haar dat ze het niet erg gevonden hadden. Toen ik dat hoorde, was ik ergens van binnen alsnog opgelucht. Nu wisten ze toch een van de voornamelijkste redenen dat jij je levenslust verloren bent en waarom je weggegaan bent.
Morgen is het een jaar geleden. De eerste twee maanden na je dood wou ik niks en zat ik na school alleen thuis. Het slechte pad werd interessanter en ben ik gaan volgen. Mensen van vroeger herkenden me niet meer. Ik begon te roken en te drinken om me beter te voelen en alles te vergeten. Drugs waren ook goed. Het maakte me niets meer uit, het kon me niets meer schelen. In die periode wou ik het liefst ook sterven. Zelfmoordpogingen staan nu ook op mijn naam. Ze lukten niet. Vrienden hebben me geholpen te stoppen met drinken. Roken doe ik nog steeds. Het ging langzaam steeds beter met me. Het geluk kwam terug en de leegte in mijn hart werd ietwat opgevuld door de mensen die me hielpen. Toch zal er altijd een plaats leeg zijn, het plaatsje dat jij bezat. Niemand zal jou kunnen vervangen.
Lieve Maarten, ik weet dat je dit nooit leest. Toch schrijf ik dit en leg ik deze brief morgen bij je graf. Je weet maar nooit… Natuurlijk hoop ik wel dat je dit lezen zult, op welke manier dan ook.
Ik houd heel veel van je, of je nou leeft of niet.

Michiel

_________________
In this world of illusions nothing stays the same

ooow! echt mooi joh!! je moet zoo doorgaan! en die wedstrijd, heb je gewonnen?? zal wel

xx

_________________
I'm sorry for the person I became.
I'm sorry that it took so long for me to change.
I'm ready to try and never become that way again.
'Cause who I am hates who I've been.
Who I am hates who I've been...

Dit kwam zomaar in me op.

Wraak.

Wanneer jij, mijn vijand, voor me zal staan. Kijk me aan. Zie de schade die je hebt aangericht. Kijk in mijn ogen en zie het verdriet dat zich daarin huist. Wat je mij hebt aangedaan is onvergeefbaar en ik zal wraak nemen. Wraak voor het afnemen van mijn familie, mijn vrienden, mijn dierbaren.
Elke dag vroeg ik me af wanneer je voor me zal komen te staan, wanneer ik mij zou kunnen wreken. De dag waar ik al zolang op wacht, de dag die steeds dichterbij komt. Ik weet wanneer het gaat gebeuren, wanneer jij je laatste adem uit gaat blazen. Wanneer ik eindelijk de zoete smaak van wraak zal proeven.
Elke nacht wanneer ik slaap, zie ik de beelden opnieuw voor me. Hoe jij, mijn vijand, mijn familie en vrienden hebt afgenomen. De grijns zal van je gezicht verdwijnen. Daar zal ik hoogstpersoonlijk voor zorgen, het is mijn plicht. Pas als ik mijn wraak heb genomen zal ik vredig kunnen sterven, mezelf herenigen met mijn verloren dierbaren. Tot dan zal ik onsterfelijk zijn. Inmuum voor geweld, wapens en ziektes. Al zou ik sterven tijdens mijn wachten, dan ben je nog niet van mij af. Mijn geest zou ronddolen, op zoek naar jou en alsnog wraak nemen.
Je gaat sterven, bereidt je maar voor. Er is niemand die je zal missen, niemand die
het zal merken. De mensen zullen blij zijn wanneer jij weg bent. Dan verdwijnt hun angst, samen met jou lichaam en geest. Je gaat smeken voor je leven, smeken voor mijn vergiffenis. Spijt zal het laatste zijn dat je voelt. Doodangst ga je uitstaan. Wartaal zal het laatste zijn dat je zal uitspreken, je zult geen gemeend woord meer kunnen uitspreken.
Tranen zullen over je wangen stromen, net zoals ze over mijn wangen hebben gestroomd. Verlamd van angst zul je de laatste minuten van je leven zijn. Angst voor wat ik ga doen. Dezelfde angst die ik heb meegemaakt.
Als jij gestorven bent, zal ik ook sterven. Jij zult de hel zien, ik de hemel. Wraak zal vergeven worden door degene daarboven, jou daden niet. Je hebt gehandeld uit woede, uit wanhoop en uit onwetendheid. Dat zal niemand je ooit vergeven.
Jij, mijn vijand, zult sterven.
Ik, jou vijand, zal sterven.

Reactie? Kritiek?

_________________
In this world of illusions nothing stays the same

Dit is zegmaar hoe ik me voel op dit moment. Misschien intressant, ik weet het niet..

Untitled.

Ik weet niet wat er met me aan de hand is. Overdag gaat alles me prima af, ben ik gelukkig en hoef ik geen moeite te doen om mijn leven vol te houden. Als de avond valt lijkt al het positieve te verdwijnen en zie ik alleen de ellende die me voor de rest van mijn leven zal volgen. De ellende die mensen ook wel hun jeugd noemen.

 jeugd de; v(m) 1 de jonge leeftijd: in zijn ~ jonge jaren 2 jonge personen

Wat mij het meeste kwelt, zijn de herinneringen aan mijn jeugd. Elke dag achtervolgen ze me en nooit laten ze me met rust. Telkens flitsen de misselijkmakende, beangstigende beelden voorbij.
De periode uit mijn leven, die ik liever nooit meegemaakt had. Voor sommigen de meest gelukkige periode uit hun leven, maar voor mij de meest ellendigste.
Elke dag ben ik bang dat het opnieuw gebeurd. Dat iedereen zich weer tegen mij keert. Natuurlijk, ik had vrienden. Maar de mensen aan de andere kant, die mij zo slecht behandelden dat het van mij niet meer hoefde, waren sterker en met meer.
Het is beangstigend de haat van anderen te kunnen voelen. Het gevoel dat de hele wereld tegen je is, maakt je kapot. Als dat gebeurd, ben je niet meer te maken.
Dat gevoel laat zoveel littekens achter, op je geest en soms ook op je lichaam. Het maakt je van binnen kapot en die schade is niet meer te herstellen.
Zo voel ik me. Kapot, gebroken, misbruikt. Ook al gaat het nu beter. De rest van mijn leven zal ik rond moeten lopen met de schade van mijn jeugd.
Misschien vraag je je af wat mijn leven tot een hel maaktte. Dat antwoord is niet zo moeilijk. Het komt vaker voor.
Pesten.
Zo’n klein woord, met zo’n groot effect. De mensen die het doen, zien niet in hoe erg de gevolgen zijn. Ze zien niet in dat de schade die ze anderen aandoen, niet te herstellen is.
Konden diegenen, allemaal stuk voor stuk, maar eens een dag in mijn schoenen staan en voelen hoe het is.
Niemand vertrouwen uit angst dat het opnieuw gebeurd, elke dag herinneringen moeten verwerken. Proberen het een plekje te geven.
Ik kan dat niet…


reacties, kritiek. Alles is welkom.

_________________
In this world of illusions nothing stays the same