er waren eens 2 kinderen het ene had het uiterlijk van de dag het andere kind het uiterlijk van de nacht. Ze waren onafgescheiden van elkaar, nooit gebeurde er iets wat hun liefde voor elkaar kon doven. Toen de kinderen ouder werden, zei het kind met het uiterlijk van de nacht. Mijn liefde voor jou is zo groot, dat ik al het negatieve van je ervaringen voor je zal dragen, zodat jij vol plezier dat kan ervaren wat jij wilt. en we noemen het de dans van duisternis en licht.
Eeuwenlang danste de kinderen hun dans als een geheel tot de mens hun werkelijkheid betrad. Ruw werden de kinderen uit elkaar gehaald en door een dikke muur afgescheiden van elkaar ontstond de wereld van dualiteit.
Niet langer konden de kinderen hun dans uitvoeren daar de mens de muur steeds dikker en dikker maakte De mens was lief voor het kind van de dag, en zag in haar alles wat het zelf wou zijn Maar de mens had geen compassie met het kind van de nacht, en bestreed het uit alle macht. eeuwenlang gaan er zo voorbij.
Opeens verscheen er een klein mensen kind die zich niet af liet schrikken door het gewicht van de muur en het bulderen van de andere mensen om zich heen langzaam begon ze een gat te maken in de dikke muur totdat er een opening verscheen waardoor ze heen kon. Daar vond ze het kind van de nacht, en bracht het door de opening naar zijn geliefde. zodat de dans opnieuw kon beginnen, en waar het mensenkind in werd opgenomen.
In de eeuwen daarna begonnen steeds meer mensenkinderen aan het afbreken van de dikke muren, en werden ze opgenomen in de liefde van de dans van het kind van de dag, en het kind van de nacht.
Wat is het wat jou tegenhoud als mens deze muur verder mee af te breken, en de dans te ervaren?
Dit verhaal is geschreven door Gerda, voor meer van dit soort inzichten kan je hier kijken._________________
Van het licht waarin ik mijzelf draag, tot het licht dat mij draagt.
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
