|
(koptekst aangepast: mod. Thierry)
Ik kwam dit artikel op een website tegen:
Het leven vóór het leven
Visies op reïncarnatie
William was geboren met hartklachten – er waren problemen met zijn longslagader – maar verder was hij een gewone, gezonde jongen. Toen hij 3 jaar was, begon hij uit het niets te vertellen over het leven van zijn grootvader. Hij vertelde details die hij onmogelijk kon weten. Zo wist William zijn moeder de namen te vertellen van de huisdieren die zij vroeger thuis hadden gehad. Een keer, toen zijn moeder hem waarschuwde voor een pak op zijn broek, zei hij: ‘Mam, toen jij een meisje was en ik jouw vader, deed jij veel ergere dingen en ik heb je nooit geslagen!’ En William herinnerde zich details rondom de dood van zijn grootvader, een politieman in New York die tijdens een beroving zes keer werd beschoten. De dodelijke kogel was via zijn rug zijn lichaam binnengedrongen waar het een slagader had opengesneden: die van zijn longen.
Was William de reïncarnatie van zijn grootvader?
Op zijn kantoor aan de universiteit van Virginia in Charlottesville bewaart hij talrijke mappen met dergelijke verhalen – maar bewijs? Nee, bewijs wil Jim Tucker het niet noemen; liever aanwijzingen voor reïncarnatie. Tucker is uiterst voorzichtig als hij praat over zijn onderzoek naar de verhalen van William en meer dan tweeduizend andere kinderen in onder meer Amerika, Engeland, India, Brazilië, Thailand en Nigeria, die allen herinneringen zouden hebben aan een vorig leven.
Tucker is een soort forensische detective. Hij ondervraagt kinderen over hun herinneringen, maar ook hun ouders en andere familieleden, vrienden en kennissen – inclusief die van de persoon uit het vermeende vorige leven. Hij controleert medische dossiers, rapporten van de lijkschouwer en de politie, verslagen van ooggetuigen, en verder alle andere officiële documenten die hem meer inzicht kunnen geven in de betrouwbaarheid van de verhalen.
Want daaraan ontbreekt het wel eens. Ouders verzinnen het soms zelf of hebben zonder kwade opzet een al te ruime interpretatie. Die zaken legt Tucker snel terzijde, evenals de verhalen van de volwassenen die tijdens een workshop erachter zijn gekomen dat ze Cleopatra of Napoleon zijn geweest. Het verhaal van de jonge William behoort tot de meest overtuigende, samen met andere kinderen die een geboorteafwijking of moedervlek hebben op exact dezelfde plaats op het lichaam als waar in een vorig leven een dodelijke wond is ontstaan.
Het tijdschrift What Is Enlightenment? (maart-mei 2006) dook in de documentatie – bijgehouden vanaf 1967 toen parapsycholoog Ian Stevenson ermee begon – en noteerde opvallende overeenkomsten:
· de meeste kinderen beginnen te praten over vorige levens wanneer ze 2 of 3 jaar zijn;
· vaak behoren die levens toe aan mensen die redelijk dichtbij hebben gewoond;
· als ze erover praten, doen ze dat feitelijk en veel kalmer – bijna als een volwassene – dan wanneer ze over alledaagse dingetjes praten;
· ze hebben specifieke kennis die andere kinderen van hun leeftijd niet hebben, zoals het 3-jarige meisje uit Sri Lanka dat curieuze details wist over het maken van wierook, inclusief de namen van merken die in haar omgeving niet beschikbaar waren;
· meer dan zeventig procent van de kinderen berichten over een leven dat abrupt is beëindigd, vaak gewelddadig, bijvoorbeeld in een (zelf)moord of verkeersongeluk, waarvan ze zich ieder afgrijselijk detail lijken te kunnen herinneren.
Reïncarnatie kan een verklaring zijn voor de data van Tucker, die vorig jaar een boek publiceerde, Life Before Life: A Scientific Investigation of Children’s Memories of Previous Lives (St. Martin’s Press, 2005). Dit geloof dat de ziel na de dood voortleeft in een ander wordt gesterkt door de geboorteafwijkingen en moedervlekken, zoals William die had. Het zou betekenen dat onze fysieke vorm niet louter het gevolg is van onze DNA-code of sociale omstandigheden, maar ook wordt beïnvloed door trauma’s en ervaringen uit vorige levens.
Paranormale begaafdheid (waarbij iemand gebruikmaakt van nochtans onbekende zintuigen) biedt een andere verklaring. Daarvan bestaan verschillende versies. Zo zouden de kinderen aan de informatie komen door telepathisch de gedachten te lezen van familieleden of vrienden van de overledene. Ze zouden, volgens sommigen, zelfs in tijd terugreizen om de gedachten te lezen van degene wiens leven zij zich ‘herinneren’. Deze theorie – die dus niet uitgaat van een ziel die de dood overleeft – is niet onomstreden. De gaven zouden ongelooflijk sterk moeten zijn, en er is geen enkel bewijs dat zulke parapsychische supertalenten bestaan.
Een andere, meer recente en complexe theorie heeft de Hongaarse systeemdenker Ervin Laszlo ontvouwd in zijn boek, Kosmische visie (Ankh-Hermes, 2004). Laszlo schrijft over de wetenschappelijke aanwijzingen voor een informatieveld (ook wel: Akasha-veld, kwantumveld, Zero Point Field) waarop alle ervaringen van levende wezens in het universum zijn opgeslagen. Mensen en dieren zouden in staat zijn af te stemmen op de informatie uit deze universele databank. Kinderen zouden zich, volgens Laszlo, dus niet zozeer een vorig leven herinneren, maar toegang hebben tot opgeslagen ervaringen in dit informatieveld.
De paranormale talenten of het informatieveld verklaren echter niet waarom de herinneringen verdwijnen wanneer deze kinderen – van wie de meesten uit Tuckers bestand inmiddels volwassen zijn met een heel gewoon leven zonder interesse in paranormale verschijnselen – een jaar of 7 worden, ongeacht de cultuur waarin ze opgroeien. Op deze leeftijd begint de ontwikkeling van het logische, rationele deel van de hersenen. De ‘vergeetachtigheid’ die dan optreedt, maakt niet alleen een einde aan de herinnering aan een vorig leven, maar ook aan de jongste kinderjaren.
What Is Enlightenment? besluit zijn omslagthema met een interessante gedachte: is reïncarnatie – de meest waarschijnlijke verklaring voor de herinnering aan vorige levens – onderdeel van de evolutie? Daarmee wijst het tijdschrift op een blinde vlek in Darwins evolutieleer: die wordt toegepast op de ontwikkeling van de fysieke wereld, maar waarom zou de ziel een vast, permanent gegeven zijn en niet een evoluerend levend fenomeen? Die gedachte leidt tot nieuwe, prikkelende vragen – ook al hebben alle antwoorden daarop het ‘probleem’ dat vragen over de dood nu eenmaal kenmerken: ze worden beantwoord door mensen die niet dood zijn, maar leven.
Wat vinden jullie ervan?
Ik zelf vond het een erg mooi bericht met mischien?? het bewijs voor reincarnatie?
_________________
Love is a Verb!
|
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
