Zelfs met de naam moxxie vind ik het eng om mijzelf voor te stellen.
Zo zeker als ik in het dagelijks leven overkom, zo gevoelig en onzeker is mijn innerlijk.
Hoewel dat onzekere langzaam plaats maakt voor overgave aan, en, volgen van, mijn intuïtie en gevoel,
wat dan tegelijk een soort van kalmte en rust met zich mee brengt.
Ik sliep sinds anderhalve maand weer hele nachten door. Daarvoor zat ik in mijn spirituele ontwaking.
Tenminste daarvoor? Ik zit er nog steeds in volgens mij.
Nu zit ik weer 's nachts beneden. En omdat ik al langer twijfel om mij voor te stellen op dit forum,
is dit denk ik maar het juiste moment.
Ik ben een jongen van 26 jaar, en afgelopen jaren werd ik gevoeliger en gevoeliger.
Van eerst niet eens kunnen praten over emoties en/of gevoelens,
nu emoties met heel mijn lichaam kunnen ervaren.
Ik wil geen lijst van dingen die ik kan gaan opnoemen,
maar de strekking is wel dat ik mij snel ontwikkel op mensen aanvoelen en weten wat zij voelen,
en het communiceren met mijn engelen.
En toch voel ik mij alleen. Ik heb genoeg vrienden, en zij respecteren wie ik ben, maar zij snappen mij niet meer.
Waar we eerst met z'n allen op feestjes en in de kroeg stonden, sla ik nu dit soort dingen meer af.
Ik was altijd wel de gevoeligste, het snelst moe, maar dit keer kies ik voor mijzelf, in plaats van voor de uitputting.
Natuurlijk geniet ik nog van een feestje, een avondje stappen, maar heel anders, en niet meer zoveel drinken.
Maar ik merk dat ik mij dan omring met mensen die niet meer bij mij passen. Zonder hen af te vallen.
Met mijn engelen communiceren vind ik fijn. Ik praat veel tegen hun, en ik hoor een hoge piep/ruis als zij bij mij zijn.
Ik voel ze ook, ik word heel warm van binnen en krijg overal constant kippenvel.
Nadat ik dit gevoeld heb, "weet" ik nieuwe dingen, inzichten of ideeën.
Engelenkaarten werk ik soms ook mee. Bij vrienden en mijzelf al vaak rake inzichten verworven.
En ondanks al deze zegeningen voel ik mij alleen.
Je kan zeggen dat ik vrienden hier op aarde heb en vrienden aan de andere kant,
maar mijn vrienden hier passen langzaam aan niet meer bij mij.
Dat ligt niet aan hun, het ligt niet aan mij.
Het loopt zo. Ik begin aan mijn reis, en dat vergt denk ik een offer.
Ben ik hier dan om "lotgenoten" of nieuwe vrienden te zoeken? Nee, ik denk het niet.
Al zal het wel fijn zijn als je iemand hier ontmoet met wie je wel kan praten over onderwerpen zoals
levensbewustzijn, spiritualiteit, kunst, en of andere zaken die er in mijn ogen wel toe doen.
Zonder te oordelen over al het andere.
Maar ik heb geen verwachtingen.
Ik hoop niet dat bovenstaande heel zwaar of negatief overkomt,
want ik ben ook gelukkig en doe genoeg leuke dingen.
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
