|
Hallo,
Ik heb net een gigantische droom gedroomd, en opgeschreven dus als iemand zou willen kijken (het is wel veel leeswerk), zou ik dat super vinden.
Voor het slapen gaan had ik trouwens even gemediteerd met muziek, liggend en ik had gevraagd of mijn gidsen mij wilde helpen met het overwinnen van mijn angst voor het zien van entiteiten.
Komtie:
Ik was in Duitsland met 2 anderen. Eentje was een professor (ik denk dat het van alo alo komt) die een tijdmachine had uitgevonden (zo waren we ook al in Duitsland gekomen). We waren nu bezig om terug te komen naar Engeland, maar daarvoor hadden we veel energie nodig en dus moesten we een manier vinden om dit op te wekken.Die andere man die was een beetje de leider van ons, maar hij deed moeilijk en er ging iets fout. Dus pakte ik hem op en gooide ik hem het raam uit. We dachten dat hij dood was maar dat was dus niet zo. Toen kwam hij weer terug en toen pakte ik hem weer op en toen keek ik in een kamer naast ons en daar lag nog drogend cement daar gooide ik hem in en deed de deur dicht. Het was een rare constructie van de tijdmachine, ik denk dat het een kleine stellage was met groen vloeibaar iets erin en een stol waar je in moest gaan zitten. Dan zette hij (de professor) 2 van die startkabel klemmen op mijn schouder op elke schouder 1. Dit deed geen pijn raar genoeg en toen zette hij de machine aan. Hij kreeg me eerst 2x niet weg, hij zei dat hij dat probleem met mij altijd had, dat hij me niet weg kreeg “gezapt”. Maar de derde keer, toen er ineens 5-6 drukke jongens die gedronken hadden ofzo (en het woord playstation komt nog in me hoofd, lukte het en kwam ik in Engeland in een barrak waar een hogere officier stond en rechts 3 soldaten aan een tafel zaten. Ik had natuurlijk een Duits militair pak aan dus ik moest het snel uittrekken, maar de 3 mannen zagen het wel maar moesten lachen, maar de officier ook al stond ik een meter van hem af zag mij niet (het was echt een komedie achtig moment). Toen ik alles uithad liep ik terug, maar toen kwam die officier zo mee, maar hij mocht mijn overhemd niet zien, omdat daar een Duitse kraag op zat. Maar het rare was hij riep dat ik rechtsom moest maar ik ging dan weer linksom etc, zodat hij het maar niet zag, maar het was echt zon flauwe alo alo komedie. Nou toen kwam ik bij mijn “vrienden”, die ik al lang niet meer gezien had. Maar ik en de professor waren altijd de tweezakkers geweest denk ik. Ze waren beetje sarcastisch dat ik er weer was. Nou ja toen riep de oudere vrouwelijke leider van de groep “geef hem allemaal maar een hand”. Dus dat is toen gedaan (na wat gênante foute handenschudden) en iedereen was weer weg (eentje zei nog daar drink ik er een op, dus ze zullen wel naar een bar gegaan zijn).
Hier draaide de droom een beetje want we moesten in oorlog ofzo, maar het rare was het werd ineens allemaal Middeleeuwen stijl. Ik zag een donkere stad en daar reed de elite (er waren speciale benamingen voor het waren 2 soorten ridders heel sterk). En die riepen eindelijk kunnen we er eens op uit! De grote ridders waren wit met rood, en de kleinere (de grappigere) waren blauw, geel en rood qua pak (rechte stukken waren de kleurend).
Toen zag ik een stuk van de Undead, die hadden een soort druïden die waren (misschien door ons) al gegijzeld maar nu waren ze terug. Maar wij kwamen er weer aan om ze te vermoorden met ons hele leger, dus zaten ze te klagen dat ze net nog waren gegijzeld en dat het nu weer prijs was. Ik zag een donkere stad van de Undead die helemaal verlaten was, de straat was belegd met kinderkopjes. En ik zag een gebouw dat iets van een fabriek was denk ik.
Toen ging het over naar binnen, de groep was ineens wat kleiner en mijn vader zat erin die de leider was denk ik, iig begeleidde hij me en stelde hij me gerust. Er waren kleine steentjes die constant voor ons uitgaan, het was een groene, rode, nog een rode met gele strepen en nog een blauwe denk ik. Elke kamer had zogenaamde ruikers en bij die ruikers moest je die stenen laten zweven zodat ze iets afgaven wat die ruikers dan roken (het waren eigenlijk wachters voor de deur en die stenen waren de sleutel zodat ze niet druk werden ofzo, maar waarom we ze niet ook gewoon vermoorden weet ik niet, er was immers toch niets meer in de stad dat ons iets kon doen). Nou toen nadat we wat verschillende kamers hadden onderzocht, kwamen we in een gigantische zaal. Daar zag je de dode “druïden” (Dit waren krachtige magiërs denk ik die skeletten legers konden oproepen ofzo), wij hadden ze vermoord. De hele hal was vol met ons en zielen. De druïden zaten vast aan kettingen denk ik (maar dit waren ook al zielen dus dat was raar). Als je binnenkwam stond je bovenaan een trap je ging een paar grote trappen naar beneden en dan stond er in het midden zo’n altaar voor in de kerk. Ik zag dus dat ik naast dat altaar stond, maar echt ver om me heen keek ik niet. Ik hoorde wel dat er allemaal mensen om me heen bezig waren die regelingen troffen etc. Ook mijn vader (en mijn moeder weet ik nou niet meer) waren heel dichtbij, wanneer ik ze riep reageerden ze. Er was een gigantische ziel van wel 2m40 die ik denk de leider was van de Undead en die besprak met mijn vader. Al die overleden zielen hadden een zwarte tulband en een zwart kleed (zoals monniken, maar dan in het zwart). En er was een jongere kleine jongen ik denk de zoon van die leider van de Undead. Deze zei dat ik even mee moest komen, toen stonden we voor een bak met allerlei snoepjes denk ik. Hij raadde me aan om de rode bal te nemen, maar ik was te argwanend en ik zei dat zal wel vergif zijn. Toen zei die jongen en mijn vader, dat het veilig was. Dus pakte ik de rode ballen en er zaten groene klavertjes vier op. Toen moest ik nog een keer komen naar nog zon staande bak maar toen moest ik een doekje pakje. Deze was van stof en wit en er zaten rode borduursels op. Ik moest die eerst uitvouwen, naar links en naar rechts in de breedte. Daar rolde ik mijn snoepbal in (die gigantisch hard leek). Ik boog nog naar de snoepbak uit respect
Toen gingen we met zijn alles weer met respect en rust terug uit de zaal. Weer langs zo’n ruiker en toen was ik wakker. Bij de Undead voelde ik heel veel respect, onze kant had de oorlog gewonnen en de Undead wisten dat en respecteerden ons er waren geen gemene truukjes enzo. Heel veel respect was echt kenmerkend voor dat deel en ik voelde me veilig en was eerst een beetje bang maar toen niet meer.
_________________
I decided long ago, not to walk in anyone's shadow
|
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
