Hey,

Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken...

Zelf heb ik met name in mijn pubertijd veel moeite gehad met het accepteren van mijn lichaam. Ik ben niet extreem dik of dun, kort of lang, ik heb geen heel raar gezicht ook niet heel mooi. Eigenlijk was er helemaal niks om me druk om te maken als ik zo terug kijk. En toch heeft het me heel veel moeite gekost dit lichaam te accepteren.

Ook het vrouw zijn heb ik als een groot obstakel ervaren. Ik ben voornamelijk door mijn vader opgevoed en de tijd die ik bij mijn moeder heb gewoond heb ik als negatief ervaren. Zo heb ik al vrij jong ook een negatief beeld ontwikkeld over vrouwen in het algemeen. Er is zelfs een tijd geweest dat ik een hekel had aan elke vrouw op deze planeet , incl. mezelf... Als je een jongen bent is het leven toch zoveel leuker dacht ik... Vrouwen konden niks goed doen in mijn ogen, alleen maar zeuren, zeiken en slecht autorijden...haha.. echt erg...

Gelukkig ben ik daar nu wel weer een tijdje overheen en heb ik genoeg ontzettend lieve en slimme vrouwen ontmoet waardoor ik mijn beeld drastisch heb kunnen bijstellen.

Ondertussen heb ik geleerd van mijn lichaam te houden. Ik blow niet meer ( roken deed ik al niet maar blowen vond en vind ik nog steeds gevaarlijk lekker) omdat ik weet dat dit nog slechter is dan roken. Ik ben het sporten weer langzaam aan het oppakken, maar nu op een gezonde manier. ( eerst was sport een machtsmiddel voor mij, ik heb een zwaar getraind lijf gehad puur doordat ik mijn lichaam minimaal 5 keer per week tot het uiterste forceerde en soms nog daaroverheen... ) Verder zog ik nu ook dat ik genoeg slaap en rust neem. Iets wat ik voorheen nooit serieus nam.

Het geeft me ook echt een warm gevoel als ik nadenk hoe waardevol mijn lichaam nu voor me is terwijl dat eerder absoluut niet het geval was... De boeddhisten leren ook hun licham te waarderen en te verzorgen zonder ijdel te worden of al te veel aandacht te schenken aan hun uiterlijk. Dit spreekt me erg aan...

Hoe is jullie ervaring hiermee? Hebben jullie ook een dergelijke strijd gekend of zitten jullie daar nog steeds mee? Zijn er nog meer mensen die echt van hun lichaam houden en daar op een bepaalde manier extra aandacht aan schenken...

Ben benieuwd...

Heel veel liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

wow, thanks for sharing... erg lief...

ja, het is niet alleen of je lichaam mooi of lelijk is...eigenlijk zit daar denk ik niet eens de kern bij mij. Hoewel ik door een tijdje te fotoshooten wel mijn lichaam mooier ben gaan vinden. ( die fotografen zijn echte meesters met licht dus als je er dan nog niet stunning uitziet... )

Ik denk dat het gewoon een hele tijd heeft geduurd bij mij voordat ik besefte dat mijn lichaam van mij is...hoe maf dat misschien ook klinkt ... Ik heb mijn lichaam wel al die tijd gebruikt, maar nooit echt iets terug gedaan. Een beetje wel de lusten maar niet de lasten... Dat is eigenlijk roofbouw, als je het zo wilt noemen, op jezelf. Door mijn lichaam als iets externs te zien, een soort gebruiksmiddel heb ik ook wel veel kapot gemaakt. Zoals jij ook zegt; je wilt er op een bepaalde manier uit zien dus ben je vet gaan eten en extreem veel gaan sporten. Ik gebruikte mijn lichaam eerder om in een bepaalde staat van zijn te komen...

Door lekker te blowen of andere dingen te gebruiken hoefde ik niet zoveel na te denken... Het grootste deel van mijn pubertijd heb ik in een roes doorgemaakt... niet goed natuurlijk Of door extreem veel te sporten heb ik mij altijd heel licht gevoeld op de één of ander manier. ook het gevoel van controle heerste dan voornamelijk... Het moest pijn doen anders stopte ik niet... Ook al niet echt iets waar je trots op hoeft te zijn vindt ik...

Als ik terug denk aan wat ik allemaal heb uitgespookt..haha.. hmm, naja.. ik ben er nog en ervaar mijn lichaam nu wel als waardevol en mooi...( ben nog steeds wat verlegen als ik dat zomaar hier neerzet maar goed)...

Heel veel liefs, binnnenspiegel...

p.s. ach, ik val meteen voor van die lange slungels dus ...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Mooi topic!

Ik ben een tijdlang onzeker geweest over mijn 'vrouwelijkheid'. Ik kwam wat later dan mijn vriendinnen in de puberteit (achteraf helemaal niet later dan gemiddeld, maar daar denk je op dat moment niet aan ), en ik ben van mezelf al lang en dun. Weinig vormen dus, en daar kon ik wel eens behoorlijk gefrustreerd van raken. Later zag ik pas dat er ook wel wat voordelen aanzaten... Ik word niet snel dik, heb lange benen, wordt vaak ouder geschat (door m'n lengte ook waarschijnlijk), en kreeg een vriendje die mij de mooiste persoon van het universum vond. Ja, dat helpt ook

Ik heb nu een gezond zelfvertrouwen wat mijn lichaam betreft. Natuurlijk kunnen er dingen beter, dat kan altijd, maar ik stoor me er absoluut niet aan. Ik betrap mezelf erop dat ik soms in de spiegel kijk en denk: hmm, niet verkeerd! Dat betekent helaas niet dat ik nooit meer onzeker ben, want helaas zijn er nog zoooooveel andere dingen waar je onzeker over kan zijn :/

Het is gek hoe mensen dingen kunnen verdraaien in hun hoofd over hun eigen uiterlijk. Over andere mensen heb je vaak een heel helder beeld en mening, maar je bent altijd minder lief over jezelf. Een vriendin van me is er van overtuigd dat ze zwaar overgewicht heeft, maar als je haar naast een andere (wat molligere) vriendin voor de spiegel zet, vindt ze haar prachtig, maar zichzelf nog steeds walgelijk. Het zou zo fijn zijn als iedereen zichzelf accepteerde. Het enige streven wat mag blijven bestaan, is gezond leven (en eten). Want dat is weer een ander verhaal. Dat is ook wel wat ik probeer te doen, ik blijf natuurlijk niet eeuwig dun als ik alles eet. Maar buiten dat is het ook gewoon gezonder.

IJdelheid kan ook leuk zijn, jezelf optutten, een nieuw kapsel, nieuwe kleren. Je kan je daar ook ineens beter van voelen. Maar hebben we dat nou echt nodig om ons beter te voelen...?

Ben benieuwd naar andere reacties

_________________
You think you're better than me and I agree..

Erg mooi topic inderdaad.
Mijn eerste onzekerheid begon toen iedereen al wel een bh had (rond mijn 13e) en ik nog altijd niet. Ik ben bang geweest dat ik helemaal niets zou krijgen, en zat me al helemaal te bedenken dat als ik iets ouder was ik een borstvergroting wilde. Ik durfde me nooit om te kleden bij de andere meisjes, want dan zou iedereen zien dat ik nog zo plat was als een dubbeltje. Kleren stonden bij mij ook nooit zo mooi als bij anderen, want waar was mijn mooie decoleté? Mijn moeder had ook niet bijster veel dus ik ging maar van het ergste uit. Ook had ik zo her en der gezien dat meisjes al wel haartjes onder hun oksels hadden, en ook dit had ik niet. Vandaar ook hield ik altijd mijn armen omlaag (achteraf bleek dit natuurlijk onzin). Het allerergste vond ik nog dat ik op mijn 14e/15e nog niet ongesteld was, en iedereen om mij heen natuurlijk al wel. Ik dacht dat ik misschien wel onvruchtbaar was en zo heb ik me nog wat meer gekke dingen in mijn hoofd gehaald... Gelukkig kan ik zeggen dat ik dit allemaal lang en breed ingehaald heb! Maar natuurlijk was het toen een erg pijnlijk punt...

Ik heb eigenlijk nooit vet op mijn buik gehad, en ik had mooie slanke armen. Dat waren de delen van mijn lichaam die ik wel erg mooi vond. Maar met de vrouwelijke vormen kwam ook een mooi zandloperfiguurtje, en zo ook wat meer vet op mijn heupen. Ik ben eigenlijk nooit zo van het sporten geweest dus dit kleine beetje vet werd maar meer en meer. Nogsteeds ben ik er niet ontevreden over maar nu begin ik een klein buikje aan de voorkant te krijgen. Iets waar ik dus wél ontevreden over ben. Maar ik geloof niet dat ik het in me heb om er iets mee te doen. Ik ben wat dan betreft geen doorzettertje en heb mijn gewoonte om alles te eten was los of vast zat iets te lang doorgezet. Eigenlijk ben ik op het moment alles aan het verliezen wat ik eerst zo mooi aan mezelf vond. Ik kan wel in de spiegel kijken en denken "goh je mag er wezen", maar er is nu niks meer wat er voor mijzelf uitblinkt. Maarja... ik heb het zelf in de hand maar vertik er wat aan te doen. Soms ben ik een dagje trots op mezelf omdat ik eens gezond gegeten heb, maar hier heb ik niks aan als ik de volgende dag weer volop ga snoepen.

Ik vind het jammer dat mijn moeder vroeger niet wat meer met me heeft gepraat over het vrouwelijk worden. Niemand leek door te hebben hoe onzeker ik wel niet was over eigenlijk alles wat er aan mijn lichaam zat. Mijn moeder is ook echt iemand die sinds een paar jaar heel de kelderkast vol stopt met lekkers, en dat is gewoon té verleidelijk! Het zou me niets verbazen als ik verslaafd ben geraakt aan tussendoortjes . Ik ontbijt met enkel één crackertje, 's middags vervang ik mijn boterhammen met koekjes en heb dan 's avonds geen honger meer.

Nu ik dit zo lees, word het echt tijd dat ik mezelf eens uit dit patroon sleur. Tijd om weer eens aan mijn lijf en gezondheid te denken.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Haha tja Nouja ik mag het niet meer van mezelf Ik merk dat het niet alleen lichamelijk wat met me doet. Het is niet heel raar dat ik me vaak zo bagger voel als ik 's ochtends maar één cracker eet. En al die suikers werken er ook niet aan mee.

Overigens, ik luister heel slecht naar mijn lichaam. Weet je nog dat ik gisteren al een uur of twee riep dat mijn lichaam schreeuwde dat ik naar bed moest? :') Verandering dus.... toe aan verandering.

(En raad eens wat ik voor vandaag als ontbijt had? Oh 3 oliebollen! )

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Wat leuk om te lezen van jullie allemaal

Waarbij sommige van jullie erg laat waren met jullie lichamelijke ontwikkeling, was ik erg vroeg! Dat vond ik ook verschrikkelijk. Ik werd op mijn 11e voor het eerst ongesteld en werd daardoor uitgelachen op school. Daar trok ik me weinig van aan want ik was goed voorgelicht door mijn ouders en wist dat de rest er ook nog wel aan ging geloven Ik vond het erger dat ik als eerste een beugel kreeg, dat vond ik echt helemaal niks! Dat en het feit dat mijn ma op mijn 12e achter me aan rende met een BH terwijl ik nog in mijn boomhutten bouw periode zat bezorgde me al helemaal trauma,s

Op mijn 14e woog ik 93 kilo bij een lengte van 1,63. Hoe gezond ik ook at, hoe gezond ik ook sportte, de kilo,s bleven er maar bij komen. Later werd er ontdekt dat mijn schildklier ermee opgehouden was dus na de juiste medicijnen viel ik in 2 maanden ook meteen kilo,s af waar ik helaas nogal in ben doorgeslagen met een eetstoornis als gevolg. Ik heb hier dus niet bewust voor gekozen,want dit wens je niemand toe, ook jezelf niet. Mijn lichaamsbeeld is dus behoorlijk gestoord op het moment ook al weet ik dat mijn gewicht met 63 kg eigenlijk gewoon gezond is. Als ik in de spiegel kijk zie ik nog steeds dat meisje van 14, alleen dan zonder beugel. Na een hoop ge-psycholoog en opnames in een kliniek voor eetstoornissen kan ik mezelf stukje bij beetje accepteren, en weet ik dat ik er best mag wezen. Helaas zijn die momenten dat ik me zo voel schaars en heb ik nog een hele lange weg te gaan. Dat weet ik en daar wil ik ook zeker voor gaan! Zodat ik op een dag in de spiegel kan kijken en blij kan zijn met wat ik zie

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"

ik vind je best oke hoor

_________________
Kennis is Macht Maar Om Kennis Te Krijgen Heb Je Macht Nodig

Het grootste probleem wat (niet) opgelost kan worden is de mens zelf

het mooiste geschenk dat je kan geven is hoop

Het moeilijkste voor de mens is voorgoed afscheid nemen van personen die hij graag heeft

Actie is gelijk aan Reactie

Debbie, je bent een prachtmeid.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Ahw Thanks alle 2

Ik typ dit stukje overigens niet om naar complimentjes te vissen Maar om mijn bijdrage te leveren aan het topic

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"

Dat snap ik heel goed hoor! Ik vind het bewonderenswaardig hoe nuchter je erover kunt praten. Ik hoor steeds meer van je dat je heel anders bent geweest, en als ik je dan nu zie lopen, vind het moeilijk om me daar iets bij voor te stellen! Ik weet natuurlijk niet hoe het is om een eetstoornis te hebben, en ik kan me er ook weinig bij voorstellen (zei het meisje dat alles eet ). Maar als je weet waar het vandaan komt is het al een stuk 'logischer'. Op een dag zul je voor de spiegel staan en blij zijn met wat je ziet. Daar geloof ik in!

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

haha nee indd...

Ik zie mijn lichaam ook als 'voertuig' om hier op aarde te kunnen verblijven en mijn leven te leven maar er is hierin iets veranderd... Eesrt na ik het voor lief dat ik gezond was en over een goed functionerend lichaam beschikte. Nu zie ik de waarde er wel van in... dus ik misbruik het voertuig niet langer meer maar gebruik het...

Ik lees bij meerdere bij jullie dat jullie ook moeite hebben of hadden met het stukje luisteren naar je lichaam. Dat herken ik ook wel. Het is heel makkelijk om over je grenzen heen te gaan soms of zelfs complete signalen te blokken... Zo heb ik eigenlijk nooit honger of dorst en houdt ik soms veel te lang mijn plas op... slaat helemaal nergens op maar dan komt eten of drinken of naar de wc gaan gewoon effe niet uit en dan schuif ik het voor me uit...

Ik kreeg twee jaar terug problemen met mn spijsvertering. ( heb zelfs onderzoeken laten doen d.m.v. gastroscopie..lekker zo'n buis door je maag, maar weet nu wel hoe mijn maag van binnen uit ziet..haha..) Ik at te onregelmatig en hierdoor kromp mijn maag en zette hij soms teveel ineens uit als ik dan toch iets ging eten...
Want als ik dan at, at ik ook behoorlijk...twee borden pasta wat ik mezelf had gebouwd gingen er met gemak in hoor...

Ik heb eigenlijk altijd wel gezond gegeten ( vindt de kwaliteit van voeding heel belangrijk) door biologisch te eten, vegetarisch en vooral de e- nummers in voeding te mijden...Alleen niet zo regelmatig...

Ik merk dat mijn lichaam heel ritme gevoelig is. Dit jaar zit ik in mijn afstudeer jaar waarin gewoon geen sturing vanuit school is mbt lessen e.d. Je vult je eigen rooster in als het ware... Ik mer meteen dat ik weer onregelmatiger eet en slaap en dat mijn lichaam zich weer laat horen...

Dus wortelbrood je bent niet de enigste met nieuwjaarsvoornemens...

heel erg bedankt voor het delen, ook clio...mooi om te horen hoe je met jezelf en je lichaam steeds meer in balans komt... zet em op!

heel veel liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Wauw Chris, dankjewel!

Ook jij bedankt Binnenspiegel

Ik denk dat er altijd wel iets is wat beter zou kunnen of mooier zou kunnen zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik echt niemand ken die tevreden is met zijn of haar lichaam. Soms heb ik het idee dat we onszelf maar allemaal moeten photoshoppen om de door ons bedachte foutjes weg te werken zodat we er op een dag uitzien als een standaard modeblaadjes portret. Maar dan..dan is niemand meer uniek en is dat is dan ook weer niet goed

Ik vind dit echt een mooi topic! Fijn dat mensen hier even bij stil kunnen staan en misschien ook nog iets bijleren

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"

dat was wel de bedoeling...

heel veel liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

dit leert ook ons dat we niet enkel alleen moeten stilstaan over het lichaam het doet je nog verder denken aan bepaalde dingen

_________________
Kennis is Macht Maar Om Kennis Te Krijgen Heb Je Macht Nodig

Het grootste probleem wat (niet) opgelost kan worden is de mens zelf

het mooiste geschenk dat je kan geven is hoop

Het moeilijkste voor de mens is voorgoed afscheid nemen van personen die hij graag heeft

Actie is gelijk aan Reactie

Heyhey,

Oh binnenspiegel gastroscopie heb ik ook pas gehad, NOOIT MEER. (kreeg tijdens het onderzoek een paniekaanval dus was echt niet great o.0 )

Ik zie mijn lichaam nu ook als iets wat ik goed "moet" behandelen, maar heb het jarenlang gehaat, zo erg zelfs dat ik mezelf een lange tijd heb beschadigt.
Ik walgde van mezelf, van me lichaam, van alles.
Dat heb ik nog steeds niet helemaal afgesloten voor mezelf, want daar voel ik me best schuldig over.
Ik heb eigenlijk nooit respect gehad voor m'n lichaam, ik dronk een paar jaar lang 4 keer in de week whiskey of rum tot ik de weg kwijt was of tot alles er weer uitkwam, ik blowde, at ongezond óf juist heel veel ongezonde troep óf juist amper iets.
Daarbij nog het mezelf beschadigen en m'n voedsel uitkotsen etc.

Tsja, maar van die dingen leer je wel.. want ik mag me lichaam dankbaar zijn dat die er voor me is, en dat alles goed werkt.
Tuurlijk heb ik wel bijna elke dag sinds ik klein ben last van van alles en nog wat, maar dat zijn signalen die mij lichaam me geven, zoals migraine, misselijk/maagpijn, blaasontsteking, darmklachten etc.
Ik vind het wel moeilijk om naar me lichaam te luisteren, maar zodra ik blaasontsteking krijg weet ik dat weer teveel emoties, vooral frustraties in me heb gehouden, dus dan zal ik ook proberen om ze meteen meer te gaan uiten door even op een kussen te slaan of wat dan ook.
En met migraine weet ik dat ik weer veel te kritisch naar mezelf aan het kijken ben en dan probeer ik ook meteen milder voor me zelf te zijn en lief te zijn voor mezelf.

Ik rook nog wel, maar de behoefte om te stoppen groeit elke dag dus dat zal ik niet lang meer doen.
En verder denk ik dat het allemaal wel goed kom, ook qua beweging en eten.. dat komt allemaal wel goed binnenkort.

Liefs.

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf