@binnenspiegel

dankje,ja me vriendinnen en best veel andere mensen die me kennen maken er geen punt van.
ja ik hou zelf ook wel van rustige mensen,ik zit nu naast een best wel drukke jongen en dat is(heel gek) best vermoeiend! hij is wel aardig enzo maar door hem word ik hyper/melig en daardoor word ik moe
je hebt gelijk,ik moet mezelf accepteren hoe ik ben maar het is zo moeilijk en als je ook al niet echt knap bent dan helpt het ook niet echt als je dikke,lelijkerd of op zon spottende toon 'wat een lekker ding' hoort elke dag.
ik ben laatste tijd wat depresiever dan anders en gister had ik een hele zware terugval. de ene dag zie ik ook de mooie dingen aan me maar op veel dagen zie ik alleen maar een lelijk,dik meisje in de spiegel.
ik moet hier zelf uitkomen en dat gaat heel moeilijk worden zoals altijd en het word ook steeds moeilijker omdat elke keer dat ik zo down ben het steeds een zwaardere is dan de vorige

_________________
I don't know if I have spiritual powers but I think I have them

Hmm, vind het echt zo jammer dit te horen. Want het kan ook anders en dat kun je leren...
Wel heel eerlijk en open en dat vind ik ontzettend dapper van je...
Diep respect...

Goh weet je, ik heb geen idee hoe oud je bent maar ik weet dat ik in mijn puberjaren ook overal van walgde bij mezelf. Mijn neus was te groot, mijn tanden lelijk, ik vond dat ik dikke bovenbenen had ( als ik foto's terugzie ben ik zo'n sprietje geweest toen!) ik wil alleen maar zeggen, in die leeftijd is uiterlijk heel belangrijk en op de 1 of andere manier lijkt het ook wel vertekend te worden. Je zelfbeeld klopt voor geen meter gewoon!

Ach, ik vind mezelf niet echt knap maar gelukkig ook niet meer lelijk en als ik op de hogeschool bij ons loop in mn flodder spijkerbroek met mn haren alle kanten op hoor ik sommige jongens ook wel eens iets zeggen.. Ik ben eens naar zo'n groepje toegelopen nadat eentje zo nodig iets kwetsends moest zeggen. Ik vroeg hem hoe oud hij was... Ik overviel hem een beetje hiermee... euhmm, 18 zei hij... "vreemd" zei ik, "dat je het nog nodig hebt om puberaal gedrag te vertonen...geen zorgen jongen, daar groei je wel weer overheen.. "

De dag daarna liep ik op mn hoge hakjes voorbij, haartjes netjes en zelfs een make upje op.. ( ach ja, soms vink dat wel leuk ) hij zat op dezelfde plek met zn kameraden en hij knikte zowaar naar me..haha..flapdrol...

Probeer je niet lager te voelen dan de rest, dat is nergens voor nodig! Want anderen zijn geen steek meer of minder dan jou waard. Jij bent een mens net als allen, en je doet net als iedereen je best om er hier op aarde een geslaagd leventje van te maken... Geloof in jezelf, want als jij dat niet doet, wie doet het dan voor je? Je lichaam is verder het enige echte bezit van je verblijf hier op aarde, leer ervan te houden om het nog beter te kunnen gebruiken... je mag van jezelf en je lijf houden hoor, daar is niks mis mee en dat is zelfs heel gezond...

Heel veel liefs en sterkte hierin... je mag me altijd pb 'en als je met vragen zit over moeilijke mensen en hoe je hiermee moet omgaan... is mijn specialiteit...

binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Hmm, vervelend babkse.. en ja indd... morgen weer een dag, nieuwe ronde nieuwe kansen...

Liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

hoi,

Ik ben iets van 1,70m en iets van 65kilo. ik hou het niet bij want ik vind het niet meer belangrijk vanwege dat het in mijn ogen een maatschappelijk ding is. verder ben ik met me korte lengte vaak gepest maar zie ik nu in dat ik me heb laten pesten en me zwak opstelde en zo mensen dat zwakke in mij zagen en zo een prooi van mij konden maken.


wat ik merk uit de vorige verhalen is dat er bij iedereen wel een onzekerheid is aangepraat/druk/gevoel door vrienden/ouders/noem maar op. wat ik zelf ook heb ervaren. maar de eigenlijk les zou moeten zijn die je in je opvoeding zou moeten krijgen is: je bent wie je bent en je bent mooi op jou manier en je hoeft jezelf niet anders te maken want dat ben je dan niet, accepteer dat en laat je niet van de kaart brengen door pestkoppen of andere mensen. ik heb zelf een beugel gehad en zou eigenlijk een kaakoperatie krijgen omdat het niet mooi zou staan. maar ik dacht op gegeven moment: Wacht ff, dat gaat pijn doen. Waarom? omdat het dan volgens de Norm er beter uit ziet maar dan heb ik me mini centenbakkie niet meer en ben ik Jonathan niet meer. Maar dat wil ik niet, dus heb ik de operatie laten vervallen en heb daardoor een onwijze dosis zelfvertrouwen/acceptatie gekregen over me lichaam.


Ik ervaar me lichaam als een graadmeter voor situaties. zoals een draaiende buik als mensen met iets gevoeligs zitten maar dat niet/half durven te uiten. verder spreekt me "hogere moraal" via een gevoel die ik gewoon krijg, dat ik weg wil van personen/situaties of juist wil zijn. zelfde is met koppijn zo. ook als ik ga shake en gevoel krijg dat ik weg wil dan moet ik weg. Ook als me lichaam weerstand bied om bijvoorbeeld met typen, wat ik een keer heb gehad met een persoon in chat waarbij me handen weigerde verder te type. dit alle geeft de rede dat ik weg moet omdat anders ik ziek word, letterlijk, dus luister daarom alleen maar naar me lichaam en doe dit pas een half jaar bewust nadat ik door glas ben gevallen en me pols doorsneed waarbij een slagader geraakt was. achteraf kreeg ik het gevoel binnen dat ik zuinig moest zijn op me lichaam en dat ik blij was dat ik een gezond lichaam had gekregen als gift bij me geboorte en dat ik meer positief in het leven moest staan en meer moest gaan LEEFUH!
verder ben ik nu die hand opnieuw aan het trainen omdat ook de zenuw was geraakt voor de spiertjes wat ik als onprettig maar vooral als heel leerzaam en leuk ervaar omdat het je lichaam ook ontdekken is.


positief denken maakt je een stuk gezonder. kijk maar naar mensen die vol zitten met stress worden eerder ziek en krijgen ziektes. oftewel de gedachte: Ik wil leven! zou al grote invloeden kunnen hebben op je gezondheid/leven.

groetjes,

Joon

_________________
HOLY FLAIR TO THE LIGHT OF JOURNEY! KABOOEEUUMM!!

Hmm, mijn lichaam is een zegen en een vloek tegelijk.

Heb een mooi gespierd lichaam kan ik wel zeggen, niet arrogant ofzo hoor maar heb in mijn leven veel gebokst en gefitnessed en daardoor is het groot en sterk.(1m90, 90 kg)

Soms krijgen mensen daardoor een heel verkeerd beeld van mij en zit het in mij weg , dan gaan ze ervan uit dat ik bot, dom en agressief ben , vind ik wel vervelend, andere kant hou ik erg van mijn lichaam en respecteer het ook sterk dus vind ik het fijn om dit lichaam te hebben.

tsja en dat mensen veel op uiterlijk beoordelen vind ik vrij irritant , waarom gewoon niet relax kijken naar hoe de persoon is en niet gelijk in een verdomd hokje van dat soort mens te stoppen.

Voor de rest ervaar ik mijn lichaam als iets levends maar tegelijk ook een soort van machine die moet luisteren naar mij, door oefenen kan ik steeds beter energieen in mijn lichaam waarnemen , de energie banen , de knelpunten en de rest, voegt echt een hele nieuwe dimensie toe aan je leven wat ene kant heel fijn is en intressant andere kant soms irritant.

Maar mijn lichaam is ook een levend iets met zijn eigen voorkeuren voor voedsel , beweging, zorg. Ik heb geen vast patroon of dieet als het om mijn lichaam gaat , meer probeer ik vrij te zijn en naar mijn lichaam te luisteren wat het nodig heeft. Bijvoorbeeld soms alleen maar water en dan weer frisdank , verschilt en daarin kan ik ook een goede balans vinden waardoor ik vrijwel nooit ziek wordt, ( afgelopen twee jaar nooit ziek geweest)


Het lichaam is wel iets heiligs vind ik , iets wat gekoesterd moet worden en wat ook in verbinding staat met andere facetten van het menselijk zijn zoals stemming, gedrag, bewustzijn, geestelijk gestel , effectiviteit.

Dus daarom ervaar ik mijn lichaam sterk en hou ik ervan !

Mijn lichaam is een normaal lichaam met een verstoorde geest erin. Ik ben 1.73 m lang en weeg nu 58 kilo en ik voel me moddervet. Ik heb een eetstoornis, NAO - anorexia richting.

Ik ben jarenlang gepest, van groep 1 (toen was het meer buitensluiten) tot klas 2. Nu heb ik nog steeds geen aansluiting met de mensen op school, op een paar vriendinnen na, en sta ik bekend als 'Die autist uit 4C' (ik heb geen autisme voor zover ik weet, maar oké..), 'Dé ex van Thomas' en 'Die anorexiahoer.'

Mensen begonnen me op de middelbare school dik en lelijk te noemen. Dat dikke was nieuw, het lelijke niet. Zo werd ik op de basisschool ook al genoemd. Ik wou bij de groep horen, begon af te vallen. Ze zeiden dat ze me dan zouden accepteren, maar het was nooit genoeg. Zo begon ik op 12 jarige leeftijd een eetstoornis te ontwikkelen. Ik begon af te stromen. Van het VWO naar de Havo. In 2Havo werd het gepest nog erger en mijn problemen groter, ik werd enorm depressief en heb meerdere malen een mes op mijn pols gehad, teveel slaappillen genomen en twijfelend op het treinspoor gestaan. Geen enkele poging is ooit gelukt. Ik kreeg eetbuiten, begon met braken, begon te laxeren en zakte heel erg diep weg in mijn eigen wereldje. Mijn dagen bestonden uit calorieën tellen, braken, laxeren, liegen over wat ik gegeten had, mezelf pijn doen en slapen áls ik slaappillen kon vinden.

Na de tweede klas moest ik naar het VMBO TL. De klas was oké (nog steeds wel), ik ontmoette aardige mensen die me accepteerden en een jongen die heel belangrijk voor me is geworden, namelijk Thomas. Na een poosje kreeg ik met hem, maar zijn vrienden zaten mij telkens af te kraken. Hij moest niet met zo'n dikzak daten, niet naar zo'n lelijk meisje kijken. Hij trok zich hier heel veel van aan en dumpte me op een lullige manier. Na een poosje kregen we nog een keer en weer ging het verkeerd. Het ging weer uit en deze keer bleef hij me lastig vallen. Hij belt me nog steeds elke nacht om me uit te schelden en mijn zelfbeeld nog minimaler te krijgen zodat ik zelfmoord pleeg. Hij vindt namelijk dat ik dit verdien en dat ik te dik/lelijk ben om te mogen leven.

Het gaat nu redelijk. Op school sta ik nog steeds bekend als een trut, iemand die anderen aanspoort om zichzelf uit te gaan hongeren, een aandachttrekker. Het is allemaal erger geworden sinds ik af-en-toe flauwval op school. Het eten heb ik niet onder controle, als ik meer dan 500 kcal op een dag eet, is het een wonder. Ik doe mezelf nog steeds pijn, heb nog steeds slaappillen nodig om te kunnen slapen en heb sinds Thomas geen vriend meer gehad. Laatst bijna wel, maar hij had geen interesse meer toen hij ontdekte dat ik serieuze problemen heb. Ach, misschien verdien ik het gewoon niet.

7 maart heb ik een intake bij Accare, jeugdpsychologie en -psychiatrie. Ik ben benieuwd.. Ik wil op dit moment niet vechten tegen het stemmetje in mijn hoofd, het voelt zo veilig. Ik kan dit goed, het is een manier om te overleven. Ik leef niet meer, ik overleef. Als ik mijn eetstoornis kwijt raak, ben ik bang dat ik de laatste paar goede kanten aan mezelf ook kwijtraak. Ik ben mijn eetstoornis zat, maar ik ben bang dat ik niet meer zonder kan.

_________________
In this world of illusions nothing stays the same